Column: Mikes vaste tafelgasten

Horror-veteraan Mike Flanagan werkt graag met vaste gezichten. In zijn nieuwste creatie The Fall of the House of Usher is dat zowel een vloek als een zegen. 

Langzaam maar zeker begint Mike Flanagan steeds meer op Ryan Murphy te lijken. Ze zijn beiden begenadigd en zeer productieve programmamakers met een eigen niche. Bij Murphy is dat de meer flamboyante en campy serie, zoals American Horror Story, Glee en Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story. Bij Flanagan is het horror, van de meer dertien-in-een-dozijn-films als Ouija: Origin of Evil, Oculus en Hush, tienerhorror (The Midnight Club) à la Are You Afraid of the Dark? en Goosebumps (waarvan aanstaande vrijdag, de dertiende, bij Disney+ de reboot van start gaat) tot Stephen King-verfilmingen zoals Gerald’s Game en Doctor Sleep (het vervolg op The Shining). De tv-serie Midnight Mass is een duidelijke ode aan Salem’s Lot, over een afgelegen dorpje dat wordt geteisterd door bovennatuurlijke machten.

Het meest succesvol zijn de series die Flanagan losjes baseerde op beroemde horrorklassiekers: The Haunting of Hill House, The Haunting of Bly Manor en, vanaf donderdag te zien bij Netflix, The Fall of the House of Usher. Allemaal series die voornamelijk draaien op sfeer en een aanhoudend gevoel van naderend onheil, waarin mensen vooral achtervolgd worden door persoonlijke demonen, zo nu en dan afgewisseld door een echte wraakzuchtige geest of een vampierachtig wezen.

Net zoals Ryan Murphy heeft Flanagan in de loop der jaren een trouwe poule van acteurs samengesteld, waar hij graag en vaak naar teruggrijpt. Allereerst is er Flanagans partner Kate Siegel, sinds Oculus (2013) vast lid van de cast. Maar ook Carla Gugino (Sin City, Watchmen) en Henry Thomas (E.T., Gangs of New York) maken regelmatig hun opwachting.

The Fall of the House of Usher is de grootste Flanagan-reunië tot nu toe. Van de hoofdrolspelers heeft bijna iedereen al eens eerder in een film of serie van Flanagan gespeeld, behalve Mary McDonnell (Donnie Darko), Willa Fitzgerald (Reacher, Scream de tv-serie), Malcolm Goodwin (iZombie) en Mark ‘Luke Skywalker’ Hamill, met wie Flanagan nu bezig is aan de Stephen King-verfilming The Life of Chuck.

Dergelijke loyaliteit is natuurlijk zeer prijzenswaardig. Maar soms voelt het iets te krampachtig, alsof een afgebakken koekje met brute kracht in een nieuw bakvormpje wordt geduwd. Henry Thomas als een getergde vader met een geheim, zoals in The Haunting of Hill House? Dat voelt wel natuurlijk. Henry Thomas als kruiperige zoon - met haarknotje – van pillenmagnaat Roderick Usher (gespeeld door de 15 jaar oudere Bruce Greenwood uit Gerald’s Game)? Toch iets minder.

Soms werken eerdere rollen ook juist tegen. Dit is misschien nog wel het duidelijkst in de casting van Rahul Kohli (iZombie) en T’Nia Miller (Years and Years, The Peripheral). Na hun kwetsbare en tragische romance in The Haunting of Bly Manor voelt de keuze voor Kohli en Miller als arrogante en uiterst onsympathieke halfbroer Napoleon en halfzus Victorine als een onaangename whiplash.

Dit geldt gelukkig niet voor iedereen. De rol van koele mediamagnaat Camille zit Kate Siegel als gegoten. Maar The Fall of the House of Usher geeft vooral een podium aan Gugino. Waar voor sommigen één interpretatie soms al te veel gevraagd lijkt, laat Gugino zich als de mysterieuze Verna van minstens zeven verschillende kanten zien.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.