Dahmer - Monster: The Jeffrey Dahmer Story S01E01-02: ook Dahmer was ooit een klein jongetje

Hebben we nu echt nog een kijkje achter de schermen bij een seriemoordenaar nodig? Ryan Murphy ( American Horror Story , Feud ) en vaste partner in crime Ian Brennan vinden duidelijk van wel.

De serie volgt het leven van seriemoordenaar Jeffrey Dahmer (Evan Peters, American Horror Story , X-Men ), die tussen 1978 en 1991 zestien jongemannen vermoordde en verminkte, hun organen in zijn appartement bewaarde en deze soms ook op at. Dat hij in 1991 pas werd opgepakt was niet omdat hij een hele gewiekste sociopaat was. Zijn buurvrouw (Niecy Nash, Claws, Reno 911! ) had al meerdere malen aan de bel getrokken om te klagen over de onheilspellende geluiden en de stank (volgens Dahmer zelf bedorven vleeswaren). En zelfs al kom je niet op de slaapkamer met het bed met twee gigantische bloedvlekken, dan geven de rondslingerende bebloede gereedschappen (handboor en elektrisch vleesmes) je ernstig te denken.

Toch kijken de politieagenten die Dahmer over de jaren tegenkomt haast consequent niet verder dan hun neus lang is. In een van de meest schokkende scènes begeleiden ze zelfs een van Dahmers slachtoffers, die juist net op zijn laatste krachten wist te ontsnappen, weer terug naar Dahmers appartement. Gewoon, omdat ze Dahmer op zijn woord geloven dat de bebloede en zeer verwarde jongeman echt zijn totaal niet minderjarige vriendje is.

Het is niet moeilijk te begrijpen wat Murphy en Brennan aantrok aan juist dit verhaal, een smeuïge mix van American Horror Story  en American Crime Story  (waar Murphy ook aan meewerkte). Toch weet de serie de eerste twee afleveringen nog niet echt een goede balans te vinden. Aflevering 1 is pure horror, waarin Dahmer een vers slachtoffer (Shaun J. Braun) oppikt in een zwarte homobar en hem meeneemt naar zijn appartement.

Aflevering 2 doet dan weer meer denken aan The Assassination of Gianni Versace: American Crime Story , waarin we ontdekken dat zelfs moordenaars toch ook ooit kleine jongetjes (vaak met een moeilijke jeugd) zijn geweest. Toch gaan de makers daar nogal kort door de bocht. Het ene moment is Dahmer nog een ietwat zonderlinge jongeman die gefascineerd is door aangereden wild, werkt in een delicatessenzaak (uiteraard van vleeswaren) en ’s avonds lepeltje-lepeltje ligt met een mannelijke paspop die hij uit een warenhuis heeft gestolen. Het volgende moment ligt er niet een mannequin, maar een mannelijk lijk in zijn bed.

Twee dingen zijn na de eerste twee afleveringen in ieder geval duidelijk: 1) Jeffrey Dahmer is geen charismatische sociopaat zoals bijvoorbeeld Ted Bundy dat was. Voor Dahmer lijkt het moorden meer iets dwangmatigs, uit angst dat hij weer wordt verlaten. 2) Murphy en co maken zich misschien nog wel bozer over de laksheid van de politie (al dan niet omdat Dahmer wit is, en zijn meeste slachtoffers dat niet zijn) dan over de moorddaden zelf.