Column: Let the (squid) games begin!

Squid Game: The Challenge legt onze lagere instincten bloot. Maar het kan ook anders. 

What’s in a name? (Wat zegt nu een naam?) Dat vroeg Julia zich in Romeo & Julia al vertwijfeld af, toen ze ontdekte dat haar grote liefde lid was van de Montague-clan, de aartsvijand van haar eigen familie. Zowel het Shakespeare-drama als Squid Game: The Challenge bewijzen: namen zeggen toch een heleboel. In 2021 was de Zuid-Koreaanse tv-serie Squid Game, over nooddruftige kandidaten die hun leven en dat van anderen – letterlijk – op het spel zetten om miljoenen te winnen, een megasucces. Squid Game groeide zelfs uit tot de best bekeken serie van Netflix ooit.

Dan is het niet zo verwonderlijk dat ook Squid Game: The Challenge, een realityserie gebaseerd op hetzelfde concept met grotendeels dezelfde tests maar dan met 456 echte mensen, met stip op nummer 1 belandde. De deelnemers spelen uiteraard dit keer niet met hun leven, maar dat maakt de spellen nauwelijks minder meedogenloos.

Behalve het allereerste spel, Red Light Green Light (Annemaria koekoek), doet bijna elke test een beroep op de lagere instincten van de deelnemers. En dat zorgt soms voor scenario's die zelfs de sluwe geesten van het origineel waarschijnlijk nooit hadden durven bedenken. Zoals de jongeman die zo gestrest raakt door de druk van het spel dat hij zijn kokhalsreflex nauwelijks kan onderdrukken. Of de rücksichtslose manier waarop één lid uit de rij, onder het mom van democratisch overleg, uit de groep wordt gezet. En wat gebeurt er wanneer je vier kandidaten onderling moet laten beslissen wie welk symbooltje kiest, waarbij één symbool duidelijk de allerslechtste optie is?

Het zijn interessante psychologische gedragsexperimenten waar sociologen zich nog jaren over kunnen buigen.

Toch vind ik dit soort competities, waarin mensen zich van hun meest berekenende kant laten zien, moeilijk om naar te kijken. Empathie en saamhorigheid worden niet beloond. Uiteindelijk gaat er immers maar één iemand met al het geld naar huis.

Dan kijk ik toch met meer plezier naar 007: Road to a Million (te zien bij Amazon Prime Video), waarin negen paren de hele wereld afreizen om voor een prijs van maximaal 1 miljoen pond allerlei opdrachten uit te voeren en vragen te beantwoorden. Toegegeven: de opdrachten zelf lijken minimaal te maken te hebben met de Bond-franchise. In welke Bond-film hebben we James ooit multiple choice vragen zien beantwoorden? Zelfs wanneer deelnemers zich op bekender gebied begeven – zoals de beroemde kabelbaan in Rio de Janeiro waar 007 het aan de stok kreeg met Jaws (Richard Kiel) in Moonraker – lijkt kennis van de films geen vereiste.

Ondanks de aanwezigheid van een crimineel meesterbrein – vertolkt door Brian Cox (Succession), die naar verluidt eigenlijk dacht dat het een rol in een echte Bond-film betrof – heeft deze serie juist een positieve insteek. Hier draaien de proeven om samenwerking en volharding en worden ze uitgevoerd door sympathieke koppels, waaronder twee door de wol geverfde verpleegsters, twee broers, een vader die probeert verloren tijd in te halen met één van zijn zoons, en een echtgenoot en echtgenote uit een achterstandswijk die leren dat ze echt op elkaar – maar vooral ook op zichzelf – kunnen vertrouwen.

007: Road to a Million biedt de deelnemers een uniek avontuur, waarbij de kandidaten ook bijna allemaal wel met een beetje geld naar huis gaan, zonder dat ze daarbij – figuurlijk – over lijken hoeven te gaan.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.