Column: Wie niet weg is, wordt gezien

De grote schoonmaak bij on-demand-aanbieders is nog lang niet voorbij.

Ik heb het zelf, in een ver verleden, weleens meegemaakt. Je schrijft - op afspraak - een artikel dat uiteindelijk, om roostertechnische redenen, toch niet wordt geplaatst. Ik kreeg voor de artikelen wel betaald, maar er is maar weinig onbevredigender dan iets te creëren dat uiteindelijk zo, ongezien, wordt weggegooid.

Maar, zo tonen de recente ontwikkelingen in on-demand-land: het kan altijd lulliger. Steeds meer grote on-demand-aanbieders halen de bezem door hun catalogus. Zo schreef mijn collega Omar Larabi vorig jaar nog in een column over HBO Max, dat series als The Nevers en Westworld uit het assortiment haalde.

Disney+ volgde onlangs met series zoals The World According to Jeff Goldblum en het eerste seizoen van Willow (de film uit 1988 is wel nog steeds te zien). En nu kwam er laatst het bericht dat de serie Grease: Rise of the Pink Ladies niet alleen niet, zoals eerst aangegeven, een tweede seizoen zal krijgen, maar dat ook het nog kersverse eerste seizoen helemaal bij Paramount+ gaat verdwijnen. Op het moment van schrijven is de serie hier in Nederland nog wel te zien bij SkyShowtime.

De reden voor de grote schoonmaak is als zout op de wonde: niet vanwege ruimtegebrek of uit ideële motieven (zoals bij de controversiële Disney-animatiefilm Song of the South wel het geval was), maar puur vanwege geldbesparing. Wanneer ze een serie – of film – verwijderen kunnen productiebedrijven dit niet alleen afschrijven op hun belasting; ze zijn zo ook in één klap van die irritante residuals af – de bijdrage die ze moeten betalen aan makers zolang een film of serie on demand beschikbaar is. Met andere woorden, het is de zoveelste dikke vinger naar makers - residuals zijn ook één van de hete hangijzers bij de Amerikaanse schrijversstaking die momenteel de negende week in gaat.

Daarnaast is het ook nog eens heel definitief. Anders dan series die bij aanbieders verdwijnen omdat een licentie is verlopen, gaan de titels hier niet zozeer naar de kringloop – waar iemand anders er nog lol van kan hebben - als naar de stort.

En toch kan het altijd nog erger: verdwenen series zoals The Nevers en Willow zijn in ieder geval nog even te zien geweest. Een schrale troost die de film Batgirl niet eens geboden werd. Deze superheldenfilm met Leslie Grace in de titelrol was al zo goed als af, maar werd alsnog rücksichtslos geannuleerd. Volgens de nieuwe baas, David Zaslav, omdat de film kwalitatief niet goed genoeg was (‘We brengen geen film uit waar we niet in geloven.’). Heel handig: zonder eindproduct kan niemand ook het tegendeel bewijzen.

Bij mijn artikelen was het een kwestie van knullige planning (ik stel mezelf die cruciale scène met een whiteboard voor uit de film State and Main). Hier verdwijnt jaren werk van meerdere professionals willens en wetens in de prullenmand, omdat de baas er zo toch nog een paar centen op kan besparen.