Column: And the Oscar goes to...

De 96ste editie van de Oscars bevatte geen grote verrassingen, behalve misschien die voor Beste Bewerkte Scenario.

Elke maandagochtend na de Oscars ben ik toch altijd weer benieuwd: hoe is de avond dit keer verlopen? Deze 96ste editie bleek redelijk onbewogen. Er werden geen verkeerde films tot winnaar uitgeroepen, en ook geen acteurs door andere acteurs in het gezicht geslagen. Het grootste entertainmentnieuws dat me die ochtend wachtte op de telefoon, was het feit dat er aan de recente publiciteitsfoto van de Britse prinses Kate – haar eerste teken van leven in twee maanden – toch zoveel gesleuteld bleek te zijn dat grote persbureaus massaal aan de bel hadden getrokken.

Ook wat betreft Oscarwinnaars bleven grote twists uit. Toegegeven, Lily Gladstone (Killers of the Flower Moon) was om meerdere redenen een mooie winnares geweest, maar niemand kan beweren dat Emma Stone deze tweede Oscar voor Beste Actrice voor haar memorabele en onverschrokken optreden in Poor Things niet heeft verdiend (La La Land is wellicht een ander verhaal).

In de marges waren er wel twee verrassingen. Zo kaapte de ‘bescheiden’ Japanse monsterfilm Godzilla Minus One (budget: vijftien miljoen dollar) toch redelijk onverwacht de prijs voor Beste Visuele Effecten weg voor de neus van Hollywood-giganten als Napoleon (200 miljoen), Guardians of the Galaxy Vol. 3 (250 miljoen) en Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One (291 miljoen).  

En dan was er American Fiction (te zien bij Amazon Prime Video), winnaar van Beste Bewerkte Scenario. Er waren formidabele kapers op de kust, zoals Oppenheimer (winnaar Beste Film, Regie, Montage, Cinematografie, Muziek en Beste Mannelijke Hoofd- en Bijrol), The Zone of Interest (Beste Buitenlandse Film, Beste Geluid) en Poor Things (Beste Actrice, Beste Productiedesign, Beste Kostuums, Beste Haar & Make-Up). Ook werd er gespeculeerd dat de Academy-leden die (al dan niet terecht) boos waren dat Margot Robbie en Greta Gerwig niet waren genomineerd voor Beste Actrice dan wel Beste Regie op deze manier Barbie zouden willen belonen.

Maar net zoals bij de BAFTA's (de Britse Oscars) viel de keuze op American Fiction, een verrassend luchtige maar ook gelaagde satire over de zwaar gefrustreerde zwarte schrijver/literatuurprofessor Thelonious Ellison (Jeffrey Wright, ook genomineerd voor Beste Mannelijke Hoofdrol). Zijn nieuwste boek, een herbewerking van De Perzen van Aeschylus, wordt overal afgewezen, omdat het boek niet ‘zwart’ genoeg zou zijn. De redenatie ‘maar ik ben zwart, en het is mijn boek’ gaat bij de uitgevers niet op.

Wanneer hij, in een opwelling, vervolgens onder een pseudoniem een boek schrijft waarin hij de witte lezers precies geeft wat ze willen (een verhaal vol bendegeweld, alleenstaande moeders en gebrekkige grammatica) blijkt dit – uiteraard – een megasucces.

Wellicht had het script – gebaseerd op het boek Erasure van Percival Everett – het geluk dat het juist niet nog een film was over vrouwenpower (Barbie, Poor Things), of een historisch drama met een Belangrijke Boodschap voor Nu (Oppenheimer, The Zone of Interest). Mijns inziens had de film nog een andere troef: het is filmfictie over Amerikaanse (film)fictie. Voeg daar nog wat niet al te subtiele referenties aan Oscar-bait (films die speciaal in elkaar lijken te zijn gezet om Academy-leden te behagen) aan toe en je hebt een mix die – voor kiezers – moeilijk is te weerstaan.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.