Welke nieuwkomers maken Nederland nog mooier?

‘Ik wil een positieve boost geven aan het hele vluchtelingenonderwerp’, zegt Mehrnoesh Forouzandeh in De Nieuws BV. Als oprichter van de 'Beste Nieuwkomer Spotlight Awards’ wil ze inspirerende nieuwkomers in de spotlight zetten. Welke nieuwkomers maken Nederland nóg mooier, volgens haar?

Forouzandeh merkte dat het beeld rondom vluchtelingen in Nederland niet klopte: ‘Het woord vluchteling wordt vaak geassocieerd met een probleem, iets negatiefs, of iets zieligs, maar ik ken juist veel mooie, sterke mensen.’ Hun verhalen wil zij graag op deze manier delen, door een platform op te richten.

Wedstrijd? 
Het wedstrijdelement staat niet voor een onderscheid in goed of fout, legt ze uit: ‘Al deze mensen doen iets inspirerends. Hoe groot of klein ze dat ook doen. We willen natuurlijk allemaal wel onze dromen en ambities najagen. Deze mensen doen dit met een -10 achterstand. Dat is mega-inspirerend.’ Voor zowel andere vluchtelingen als voor heel Nederland, licht ze toe.

‘We hebben er een wedstrijdelement aangeplakt, want als nieuwkomer ben je nieuw in een groep - hoewel je er wel onderdeel van bent. Je kunt wel een platform oprichten, zodat het online staat, maar dan gebeurt er niet veel mee. We dachten: hoe kunnen we een buzz of een golf aan positiviteit creëren? Nou, door dit element toe te voegen, zodat mensen het gaan delen. En zo laten we aan deze mensen zien dat ze gezien en gewaardeerd worden.’

Positieve geluiden
Een van die genomineerden is Firas Al Khoury. Ook hij is blij met een positief geluid, vertelt hij in De Nieuws BV: ‘De negatieve geluiden rondom de vluchteling, de nieuwkomer of de allochtoon - hoe dat in het verleden werd genoemd - zijn vele malen groter dan de positieve geluiden.’ Volgens hem kun je op deze manier de nieuwkomers in een goed daglicht zetten: ‘Dus dit is een positief geluid.’ 

De hand reiken
Al Khoury was werkzaam als arts in Irak, voordat hij noodgedwongen naar Nederland vluchtte: ‘Toen ik aankwam, ben ik een groot stuk van mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld kwijtgeraakt. En ook het vertrouwen in de medemens. Dat komt omdat ik genoeg dingen heb meegemaakt die mij dwongen om te vluchten, alles achter te laten en naar Nederland te komen. Maar ik had het geluk dat ik hier mensen ontmoette die mij een handje wouden helpen met het opnieuw opbouwen van mijn bestaan.’ Hij was er ook vrij zeker van dat hij het arts zijn achter had gelaten: ‘Arts zijn gaat niet alleen maar om je expertise; je moet ook de mensen en hun cultuur begrijpen. Wat mensen willen zeggen achter hun woorden. Dat is een hele grote opgave. Het arts zijn is ook gebonden aan heel veel regels. Ik zag dat niet zitten, maar ik was ook nog bezig met overleven en met of ik hier bescherming zou krijgen en zou mogen blijven.’ Een beveiliger in het asielzoekerscentrum zorgde voor een keerpunt: ‘Ik kwam aan en de beveiliger zag mijn stethoscoop in mijn tas zitten en vroeg of ik arts ben. Ik zei: “Ik was arts.” Vol overtuiging dat ik nu niets meer ben dan een vluchteling. Zoals je in het nieuws ziet: mensen die in een tent zitten en geen bestaan hebben. Dat was mijn beeld van een vluchteling. Hij keek mij raar aan en vroeg: “Hoezo? Once a doctor, always a doctor.” Een mooi moment en keerpunt om weer in mezelf te geloven. De bestaande kennis die ik in Irak heb opgebouwd, draag ik bij me. Dat heb ik niet achtergelaten. Ik moet kijken hoe ik dat hier kan inzetten. Als ik dat in Irak eens kon, dan moet ik dat hier ook kunnen.’ Nu is hij in Limburg werkzaam als arts bij de spoedeisende hulp. 

Erg inspirerend, volgens Forouzandeh: ‘Mensen zoals hem zijn met hun verdriet, ellende en trauma’s naar Nederland gekomen, maar weten het om te buigen in iets positiefs. Hoeveel mensen durven hun dromen opnieuw na te jagen? Zij doen dat stuk voor stuk. Dat word ik heel blij van.’

Integratie 
Maar goed: integreren gaat niet alleen over de nieuwkomer, maar ook over de Nederlander, legt ze uit: ‘Wij kwamen hier als jong schattig gezinnetje uit Iran. Ondanks dat we hele heftige dingen hebben meegemaakt - een baksteen door een ruit en ‘rot op naar je eigen land’ - hebben wij over het algemeen ons best welkom gevoeld. Dat kwam enerzijds door mijn ouders, die een positieve en sociale instelling hebben. Zij hebben mensen uitgenodigd, vrienden gemaakt en vrijwilligerswerk gedaan. Anderzijds waren er allemaal hele fijne mensen om ons heen, die ons welkom hebben laten voelen. En die ook na die baksteen voor ons klaarstonden en hebben geholpen. Die twee factoren hebben ons geholpen om hier iets moois op te bouwen. Dat gevoel wilde ik heel graag aan deze mensen (de genomineerden) geven. Dat ze zich welkom mogen voelen, dat ze zich gezien en gehoord mogen voelen.’

De weg naar integratie is namelijk geen makkelijke, legt Al Khoury uit: ‘Vooral omdat een inburgeringscursus mensen grotendeels uitsluit van de maatschappij totdat zij het examen hebben gehaald. Ik vergelijk het vaak met iemand die net gevallen is en die maar één hand nodig heeft om weer op te staan. Dat is dan de verwelkomende maatschappij, buurman of beveiliger, die de hand uitsteekt. Dan zie je dat mensen gelukkig de kans pakken, kijken naar de toekomst en hun bestaan hier opbouwen. Ze willen graag leven. Je gaat niet alles achterlaten en een moeilijke weg bewandelen, om vervolgens maar ergens inactief te zitten.’ Je wilt leven en genieten van het leven en iets terugdoen voor de mensen die je geholpen hebben, aldus Al Khoury.