Angela Groothuizen is een queer ally: 'We mogen niet denken dat het ons niet aangaat'

Angela Groothuizen zet zich als ally in voor de LHBTQIA+-gemeenschap. En zij roept jou op om hetzelfde te doen.

Angela Groothuizen is zangeres en presentator. Haar partner is queer en ze heeft veel vrienden en bekenden in haar omgeving die onderdeel zijn van de LHBTQIA+-gemeenschap. Daarnaast is ze ambassadeur van het Aidsfonds. Ze spreekt zich uit over de positie van de queer-gemeenschap, en wat het voor haar betekent om een goede ally te zijn.

Ook in Nederland worden mensen op basis van hun geaardheid of gender-identiteit nog steeds gediscrimineerd, verstoten en zelfs fysiek aangevallen. Te vaak komt het op de queer-gemeenschap aan om zichzelf te verdedigen; daarom roepen wij, samen met Angela Groothuizen, alle allies in Nederland op om van zich te laten horen.

'Dat besef kwam eigenlijk al vroeg. Ik was een vrijgevochten kind, gevoelig voor onrecht. Als er grappen werden gemaakt over mensen die "anders" waren, vond ik dat verschrikkelijk. En later, door mijn werk, zag ik veel van de wereld. In landen waar je zou denken dat queer zijn taboe is, leek het soms juist vrijer dan in Nederland. Hier mag alles zogenaamd wel — maar we praten er niet over. En al doen we het nog steeds veel beter dan andere landen: we zijn er nog lang niet.'

'In Nederland is de houding vaak: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Maar dat is precies het probleem. We denken dat het allemaal wel goed geregeld is, terwijl het gesprek nú juist meer dan anders gevoerd moet worden. Anders verdwijnen verworven rechten weer. Er is een hele groep mensen die zegt: "Moet dat nou, al dat gedoe?" Ja, dat moet! We moeten ons blijven uitspreken, juist nu.'

'Zeker. Het voelt onveiliger dan dertig jaar geleden. Incidenten lopen op. Ik zie bijna nooit meer twee vrouwen hand in hand over straat lopen, ook niet tijdens pride. Er is minder tolerantie. Wanneer onze politici elkaar op televisie staan uit te schelden — dan kun je toch niet verwachten dat mensen op straat zich anders gedragen? De toon is verruwd. Daarom moeten we beter op elkaar letten en elkaar de ruimte geven.'

'Omdat je dat verschuldigd bent aan mensen die kwetsbaarder zijn. Dat besef kwam bij mij echt tijdens de aidscrisis. In de jaren tachtig zag ik prachtige mannen verschrompelen. En iedereen hield zijn mond. Ze wilden er niets van weten, waren enorm bang en lieten het afweten. Die mannen stierven vaak alleen. Toen dacht ik: nee, dit gaat ons allemaal aan. Vandaag gaat het om LHBTQIA+-rechten, morgen zijn het misschien de vrouwen. We moeten ons altijd blijven uitspreken.'

'Mijn huis hangt vol vlaggen: de regenboogvlag, de peacevlag, de Palestijnse vlag. Daar krijg ik regelmatig commentaar op, maar dat is het minste wat ik kan doen. En als mensen er iets van zeggen, ga ik het gesprek aan. Want de soep wordt vaak niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend. Vaak helpt een gesprek al.'

'Mijn dochter is daar een goed voorbeeld van: daar was ik zó trots op. Ze was in het zwembad met vriendinnen, waaronder iemand in transitie. Toen wat jongens vervelend deden, ging ze er gewoon tussen staan en riep: "Nee!" En dat was genoeg. Je hoeft niet veel te doen — soms is één woord al genoeg. Dat is bondgenootschap.'

'Ja, enorm. In de Verenigde Staten werden dit jaar nog programma’s stopgezet die miljoenen mensen hielpen aan hiv-medicatie. Twintig miljoen mensen, zomaar zonder medicijnen. En dat is niet het enige: homohuwelijken, abortusrechten, transzorg staan op veel plekken onder druk. Het lijkt wel of er een wereldwijde golf van achteruitgang aan de gang is. We mogen niet denken dat het ons niet aangaat.'

'Dat vrijheid niet vanzelfsprekend is – dat het kwetsbaar is en we dat samen moeten beschermen. We lijken te denken dat het vanzelf goed blijft gaan, maar dat is niet zo.

Er is een heel spectrum aan mensen, en dat is iets om te vieren. Vaak zijn queers de mooiste, dapperste mensen, die ondanks alles gekozen hebben om te zijn wie ze zijn. Daar kun je alleen maar diep respect voor hebben.'