Annemarie Lekkerkerker is een queer ally: ‘Gelijke rechten voor de queer-community is de bare minimum'

Annemarie Lekkerkerker zet zich als ally in voor de LHBTQIA+-gemeenschap. En zij roept jou op om hetzelfde te doen.

Annemarie Lekkerkerker is influencer en online content creator. Op social media maakt ze korte video's en sketches. Ze is feminist en gebruikt haar platform vaak om mensen bewust te maken van (alledaags) seksisme. Feminisme gaat voor Annemarie niet enkel over gelijkheid tussen man en vrouw, maar gelijkheid tussen alle genders en seksualiteiten. Mede daarom spreekt zij zich uit over de positie van de queer-gemeenschap.

Ook in Nederland worden mensen op basis van hun geaardheid of gender-identiteit nog steeds gediscrimineerd, verstoten en zelfs fysiek aangevallen. Te vaak komt het op de queer-gemeenschap aan om zichzelf te verdedigen. Daarom roepen wij, samen met Annemarie Lekkerkerker, alle allies in Nederland op om van zich te laten horen.

‘Ik besefte me dat ik me moest uitspreken voor de queer-community, ik denk door gewoon in gesprek te gaan met queer vrienden. Door met hen te praten kwam ik erachter dat het helemaal niet vanzelfsprekend is voor hen dat ze er gewoon helemaal mogen zijn hoe ze willen. Zij hebben hun ervaringen met mij gedeeld: dat het echt niet altijd veilig voelt of prettig voelt. Het kan ’m ook zitten in altijd maar die stomme grapjes die worden gemaakt, of altijd even een blik van: oh, ben je gay? Kleine reacties die zich opstapelen. Dat is best veel in een week.’

‘Je hebt natuurlijk helaas het cliché van niet hand in hand willen of durven lopen over straat. Ik woon zelf in Amsterdam, daar zou het allemaal progressief moeten zijn. Maar de meeste van mijn queer vrienden durven het daar óók niet.

Een vriendin die op vrouwen valt zei tegen mij: “Als ik in nieuwe groepen vertel dat ik op vrouwen val, wordt vaak gezegd: je hebt gewoon nooit een goede man gehad.” Dat is zo badinerend. Je bent het gewoon. Het is niet onderhandelbaar. En bijna al mijn vriendinnen die op vrouwen vallen, hebben zulke opmerkingen gehad. Mannen die het niet accepteren of niet serieus nemen. Ik word daar echt heel geërgerd van. Wat maakt het uit? Het maakt letterlijk niks uit. We hoeven hier geen ding van te maken.’

‘Ik spreek me vaak uit over feminisme en over toxische mannelijkheid. Over het stereotiepe beeld dat we hebben van mannen: stoer zijn, weinig emoties tonen, zwart dragen. En feminisme is voor mij streven naar gelijkwaardigheid tussen man en vrouw — maar eigenlijk naar gelijkwaardigheid tussen alle genders en tussen alle seksualiteiten.

De queer-gemeenschap wordt nog steeds anders behandeld, voelt zich vaak onveilig. Dat heeft óók te maken met onze ideeën over mannelijkheid en vrouwelijkheid. Als jij als man geen kwetsbaarheid mag tonen, en anderen daarbuiten vallen — een man die op mannen valt, iemand die zich vrouwelijker kleedt, een trans man of trans vrouw — dan vinden mensen daar wat van. En dat oordeel leidt tot cynisme, uitsluiting of onveiligheid.

Het gaat uiteindelijk om empathie. Leven en laten leven. Als jij zo wil zijn, lekker doen. Als jij queer bent, dan bén je dat. Daar valt niks van te vinden.’

‘Ik denk dat het altijd belangrijk is dat mensen die niet in de LGBTQ+-community zitten zich uitspreken. Juist omdat zij er niet in zitten. Als je je alleen uitspreekt voor wat jij zelf bent, kom je niet verder.

Ik val vooralsnog op mannen, ik ben in principe hetero. Maar het zou stom zijn als ik me dan niet uitspreek voor queerrechten. Het is belangrijk voor de beeldvorming: dat het niet alleen de queer-community zelf is die opstaat, maar dat iedereen laat zien: je mag er zijn.’

‘Ja, dat merk ik zeker. Maar het is ook heel fijn als mensen buiten beide groepen zich uitspreken. Ook als je een witte heteroman bent, is het heel goed — en helaas verfrissend — als je je hiertegen uitspreekt.

Vaak zijn het juist de mensen die niet gediscrimineerd worden die kunnen helpen het gesprek te openen in ruimtes waar het misschien niet altijd goed gaat: in kantoren en kroegen. Want anders blijft emancipatie in de eigen bubbel hangen. En we moeten daar doorheen breken.’

‘Door interesse te tonen in queer vrienden en hun ervaringen. Niet aannemen dat alles altijd leuk of veilig is. En als ik in een groep ben en iemand zegt iets homofoobs, wil ik de persoon zijn die er wat van zegt.

Op de middelbare school werd “homo” vaak als scheldwoord gebruikt. Ik heb dat vast ook gedaan. Nu ben ik me veel bewuster van hoe pijnlijk dat is. Daarom: gesprek aangaan, letten op je eigen gedrag, stereotypes checken, anderen aanspreken.

Het zit ’m vaak in kleine dingen die je dagelijks kunt aanpassen. Een vriendin leerde me vragen: “Heb je een partner?” In plaats van automatisch uitgaan van het tegenovergestelde geslacht. Daarmee ga je er niet vanuit dat iemand hetero is, maar ook niet dat iemand cisgender is. Dat zijn kleine dingen die veel impact maken op hoe we naar elkaar kijken.’

‘Ik denk dat je juist een betere bondgenoot wordt als je erkent dat je fouten hebt gemaakt. Dat je leert. Een vriendin vertelde dat ze het woord “pot” heel pijnlijk vindt. Ik gebruikte het nooit veel, maar nu weet ik: dit kan echt kwetsen. Als ik het iemand hoor zeggen, spreek ik diegene erop aan. We maken allemaal fouten, maar bewustwording creëer je door te erkennen: oké, dit deed ik fout, dat ga ik niet meer doen.’

‘Ik vind het belangrijk dat gelijkwaardigheid de bare minimum is. Dat het vanzelfsprekend is dat mensen uit de LGBTQ+-community gewoon gelijk behandeld worden. We hoeven dat niet “speciaal” te vinden. Dat je ervan uitgaat dat gelijkheid normaal is — dat vind ik al een vorm van activisme.

‘Social media is heel gepolariseerd. Mensen delen ongefilterd hun mening over iemands genderidentiteit of seksualiteit. Daarom blijf ik benadrukken: gelijke rechten zijn de bare minimum. Ik probeer het probleem niet te bagatelliseren, maar de uitkomst wel. We willen gelijkwaardigheid, dat is vanzelfsprekend. Dat blijf ik laten zien.’

‘Ik hoop dat ze zich veilig en thuis kunnen voelen, waar dan ook. Dat ze zich niet hoeven te schamen of te behoeden voor wie ze zijn. Dat uit de kast komen verdwijnt. Dat we niet meer standaard aannemen dat iemand hetero is. Meer acceptatie en meer mensen die zich uitspreken — tegen de kleine opmerkingen én tegen de grote problemen.’