Zoveel vragen

Vind je het niet lastig dat alles weer onduidelijk is? Wil je niet weten wat er aan de hand is? Wat nou als het toch wel PSMA is? Wat nou als het toch SMA is?

Wat nou als het allemaal iets is wat ze niet kennen? Kom je je dagen een beetje door? Wat wil je nu gaan doen, nu je misschien wel een toekomst hebt? Wil je niet je studie alsnog afronden? Hoe is dat nou om eerst te denken dat je snel komt te overlijden en je nu al 1,5 jaar in niks meer achteruit bent gegaan? Gaat het wel goed met je, want we horen, zien, lezen etc. nog zo weinig.. Ga je nog eens verder met je blog? Hoe doe je dat dan met reizen? Eten? Wc? Douchen, aan-, en uitkleden? Etc. Etc. Etc. En dan al mijn eigen obstakels, vragen, emoties en ervaringen die mij laten verwarren, huilen, boos worden, vermoeien.

De dood is niet eng. Het is iets wat ons laat beseffen dat het leven nu is, dat alles wat je wil ervaren aan jou is. Helaas in een wereld waar alles gedaan word voor later, brengt de dood angst. Want wat nou als later niet komt.
En als je dan hoort dat je nog kort hebt, maken we haast, zoveel mogelijk mooie leuke te gekke herinneringen opbouwen. Negativiteit vermijden we zo veel mogelijk, want ik heb kort en zij willen niet nu, maar later rouwen, later wanneer ik weg ben, ik die ze ooit steunde, klaarstond, met wie je over alles kon praten. Nee, nu alleen maar positiviteit. Niet alleen voor jezelf en misschien nog wel meer voor de ander. Want nu moet het, straks laat jij ze namelijk achter en is er alleen nog wat je in alle haast gegeven hebt.

En wat dan, als je er langer bent dan verwacht? De haast wegvalt, maar de schade wel is gericht. Dan dansen en springen we eerst, vieren we de hoop. Nemen we zowat de hoop als waarheid. Want nogsteeds zijn we allemaal maar bang voor de dood.
Maar ik vind de dood niet eng. Het is je enige zekerheid. En als we allemaal eens niet voor later leven, keuzes durven maken voor onzelf, los van oordelen van anderen, je kan leven zoals het voor jou goed voelt, je achter jezelf en jouw leven staat, wat is er dan om bang voor te zijn?

Het leven is eng, waar alles tegenwoordig om presteren, verdienen en huisje, boompje, beestje opbouwen gaat. Waar het voelt alsof je niet meetelt als je niet mee doet. En weten dat het kort is, geeft je geen ultiem genieten, maar gehaast genieten. Ik wil niet meer weten of ik kort of lang heb. Het is namelijk al zeker dat ik doodga, net als ieder ander. Ik heb het geleerd nu, elke dag is een cadeau. En haastige spoed is niet goed. Geniet van je dagen op de manier zoals je die dag genieten kan. En betekend dit de hele dag huilen om hoe kut alles is, geniet er dan van. Het lucht op, geeft weer kracht en is ook nodig om daarna weer van andere emoties en momenten te genieten.