'Weer' een verkeerde uitslag

Daar zaten mama, Frank en ik.. In de woonkamer te wachten op het telefoontje.

Normaal werden we altijd pas laat in de avond gebeld, en dan was het wel een redelijk goed bericht. Frank en ik hadden al het idee dat het niet goed was, en werd om 2 uur al gebeld.

Mama nam de telefoon op en was eerst rustig aan het bellen, normaal als het goed was dan moest ze haar duim opsteken. Dit keer gebeurde dat niet en vertrouwde het niet, mama liep naar buiten en Frank en ik wisten dat het niet goed zat.

Ik begon te schreeuwen en te huilen van angst. Even later kwam mama weer binnen, zaten met z'n 3e naast elkaar en begonnen allemaal overstuur te worden. We knuffelden elkaar en waren allemaal geschokt.

Ik begreep het gewoon niet, waarom nou weer naar nieuws? Elke keer weer, is het vaak slecht nieuws. Maar dit is het allernaarste wat ik ooit heb gehoord. Vaak wou ik nooit weten als de arts zei hoelang ik nog zou hebben, maar nu vond ik dat ik het wel echt wou weten.

Ik weet dat de arts het nooit precies kan zeggen, en ik weet dat ook de wonderen nog niet de wereld uit zijn! Maar toch, blijf je daar altijd wel bang voor.. Het is best moeilijk om te weten dat het niet meer een jaar of langer zou zijn.

Vooral omdat als ik samen met Frank buiten ben, je altijd gezinnetjes ziet lopen en dan doet dat echt pijn. Dat zouden we nooit meer kunnen mee maken. Zou niet iedereen zijn/haar verjaardag thuis meer mee kunnen maken, dat is gewoon niet te begrijpen!

Soms voelt het oneerlijk, ik zou ook gewoon oud willen worden, maar ik zou het niemand anders gunnen. En wat er ook gaat gebeuren deze maanden, ik ga volop mee genieten met iedereen om me heen!

Ik zou meer genieten dan ooit iemand anders zou doen. Ondanks alles is het leven ook om te genieten, je moet het alleen soms allemaal van een andere kant bekijken. Hoe moeilijk het ook is, genieten kan altijd! Dat heb ik nu wel geleerd in alles.