Wat zou jij doen?

Wil je de controle hebben over wanneer dat moment zal zijn wanneer je echt ziek wordt? Laat je je toekomstplannen los? Stop je dan met je baan, studie, school en ga je genieten alsof alles voor het laatst is?

Jermaine is 27 jaar geworden, terwijl hij de prognose van anderhalf jaar kreeg toen hij 18 was. Negen jaar lang leven met kanker. Een normaal leven, maar toch niet zoals anderen. Hij heeft elk halfjaar een MRI. Elk halfjaar erop of eronder. Het kan niet een beetje goed of een beetje slecht gaan. Want genezen kunnen ze hem niet.

Vier het leven zeggen ze dan. Maar hoe ga je dan leven? Iedereen gaat studeren, werken en misschien kinderen krijgen. Alles gaat uiteindelijk door. Zij leven met het idee de zekerheid te hebben er over vijftig jaar nog te zijn.

Je hebt geluk, want je zit bij de 5% die na twee jaar nog leeft. En wat als die twee jaar voorbij gaat? Durf je dan los te laten dat je toch niet snel dood gaat en vertrouwen in de toekomst krijgen?

Hij kan het loslaten en zelfs vergeten. Hij maakt een studie af, heeft meerdere banen en krijgt twee kinderen. Wij krijgen Noah en Jermaine is al zes jaar stabiel. Noah is ruim een jaar oud als de kanker in volle glorie terugkomt. Weg vertrouwen in de toekomst. Alsof de kanker het ruikt.

Misschien dat hij daarom zoveel met sporten bezig is. Hij zegt altijd dat sporten en gezonde voeding de kanker weghouden. En doen alsof het er niet is. Aan de buitenkant zie je een topfitte, vrolijke jongen met een sixpack en stoere littekens op zijn schedel. Binnenin zit een jongen die al op jonge leeftijd teleurgesteld is door die rotziekte en maar niet kan geloven dat hij doodgaat. 

Hij kijkt nooit naar experimentele behandelingen, googelt zover ik weet nooit naar zijn type kanker en wil er nooit over praten. Hij stopt het ver weg, ergens waar kanker niet bestaat. Misschien is dat wel zijn redding lange tijd geweest. Als je denkt dat je ziek bent, word je ook ziek.

Hij laat weinig verdriet zien al zie ik het wel altijd gelijk aan zijn ogen. Zelfs in het hospice als Valerio aan hem vraagt hoe het gaat, zei hij dat het goed gaat en lacht. Hij wil niet laten merken dat het spreken en slikken al moeizamer gaat. 

Het is moeilijk om geen controle over je leven te hebben. Er zijn momenten van euforie, maar ook diepe dalen. Ik vind het heel knap hoe Jermaine zijn leven oppakt, toch een studie afmaakt, werkt en gelukkig is met Noah.

Tegelijkertijd zie ik ook een intens verdriet. Het moment waarop hij beseft Noah voor het laatst aan te raken en te horen. Het moment dat we vijf minuten buiten zijn, hij overvallen wordt door vermoeidheid en weet dat hij niet nog een keer naar buiten zal gaat. Het moment dat hij voor het eerst morfine krijgt. 

Gelukkig zijn er ook hele mooie momenten. Zijn 27e verjaardag met zijn zusje vieren die alles stiekem had georganiseerd. In een Dodge rijden en op de schietbaan staan in Houston. Toch kinderen kunnen krijgen ondanks de chemo. Voor het laatste ben ik je heel dankbaar, want ik heb dankzij jou het mooiste kind in de wereld.

Lisette