Voor immer en altijd.

Op 18 december 2017 kregen we het meest verschrikkelijke bericht die je niet wilt horen. De kanker is terug, en daarmee ook niet meer te genezen. In een klap wisten dat Mirjam zou komen te overlijden aan deze vreselijke ziekte. We hebben nog even kunnen praten met de arts, wat dit zou betekenen voor de komende tijd, welke behandelingen er nog resteren, tegelijk wetende dat het alleen nog maar gericht zou zijn op tijd winnen, en pijnbestrijding. Wat is dat nou voor perspectief..? Nog geen 30 jaren jong, en wetende dat je toekomst weggevaagd is. Eenmaal buiten het kantoor van de arts vlogen we elkaar eerst de armen, en hebben staan huilen, vastgeklemd aan elkaar, totdat de laatste artsen hun kantoren uitliepen, op weg naar hun met toekomst gevulde thuisen. En dat op dezelfde afdeling waar ook jonge moeders met kinderen, en aankomende moeders blij nieuws krijgen over zwangerschap en baby’s. Hoe onbereikbaar is die wereld voor ons ineens geworden..?

Verlamd liepen we uiteindelijk toch terug naar de auto, als zombie’s, in shock met die nieuwe realiteit. Het trok in een waas voorbij. Mirjam werd ook gelijk gekweld met de gedachte hoe ze dit moest vertellen aan haar ouders, broer, schoonzus, en vriendinnen. En toch, zo bleek later, werd in dit donkerste moment uit onze levens, onze ware liefde voor elkaar nogmaals duidelijk. Afzonderlijk van elkaar, en nagenoeg op hetzelfde moment en dezelfde plek, wisten we diep in onze harten dat we elkaar eeuwige liefde wilden beloven in een huwelijk.

Hoe moeilijk het ook was, Mirjam wist het nieuws te vertellen aan haar ouders, broer en schoonzus. En later ook aan mijn ouders, broer en schoonzus. Slopende, emotioneel uitputtende momenten. En toch, heel gek, hoe vaker we het moesten vertellen, ‘wende’ het ook om dit nieuws te brengen. We zagen de schok en verslagenheid in de ogen van de ander, maar wijzelf waren op veel momenten alweer afgestompt. Alleen bij die mensen die ons heel nauw aan het hart lagen, vloeiden de tranen. En na twee weken in shock te hebben verkeerd, kwam het plan van een bucketlist langzaam tot realiteit.

Het grote item op die lijst? Een lange vakantie naar Nieuw-Zeeland! Het was ongelooflijk hartverwarmend om te zien hoe snel we geld bij elkaar gedoneerd kregen via een crowdfunding, met dank aan een goede vriendin. Binnen enkele weken waren de praktische zaken geregeld, de reis was uitgestippeld en geboekt, medicatie en de benodigde medische paspoorten waren rond, en we konden op pad.

Het waren de meest intense momenten van onze relatie, een prachtige reis met eigenlijk alleen maar hoogtepunten. Alleen met elkaar, doen wat we leuk vinden om te doen, avontuur, spanning, intimiteit, vrijheid en natuur. De reis hebben we bezegeld met het zetten van een gezamenlijke “Kirituhi”; een tatoeage in Maori-stijl, in de vorm van een voor ons belangrijk symbool, de veer. Maar tevens; op de meeste magische plek, afgezonderd van alles en iedereen, in een vallei omringd door niets anders van waterval en natuur, heb ik haar eindelijk ten huwelijk gevraagd, en ze zei ‘ja’! Wat straalde ze ontzettend mooi, naar haar opkijkend vanaf mijn knieën. Wat begon als een mooie dag, leek al niet stuk te kunnen door een intieme picknick, maar werd afgesloten met een verloving. En eenmaal terug bij het hotel ging ook zij ineens op de knieën voor mij. Ze had al die tijd precies hetzelfde idee, vanaf dat moment dat we het ziekenhuis uitliepen. Het absolute toppunt van onze liefde voor elkaar.

Na alle ellendige berichten die we hebben moeten vertellen aan onze omgeving, konden we hen nu ook eindelijk eens verrassen met leuk nieuws! We hielden het nog geheim gedurende de rest van de vakantie, evenals het zetten van de tattoos. In het vliegtuig terug hebben we een stiekem plannetje zitten uitbroeden om het maximale verrassingseffect te kunnen halen. Lange mouwen aan, verlovingsring toch maar even af, eerst de verwelkoming terug op Schiphol, snel naar huis, en daar in alle rust vertellen aan onze ouders, beide broers, schoonzussen, een oom, tante en nicht, en enkele vriendinnen dat we een verrassing hadden. ‘Wat zou dat zijn? Zouden ze trouwen? Ze lachen te breed, dat moet wel goed nieuws zijn.’ Langzaam gingen onze mouwen omhoog. ‘Huh? Een tattoo??’ Maar we waren nog niet klaar. We draaiden ons om, pakten elkaars handen vast, en stroopten de andere mouw op. ‘Nog een tattoo?’ Nee, “WIJ GAAN TROUWEN!”. Dus toch!!!

En zo gingen we razendsnel door met het voorbereiden van onze bruiloft. We vroegen onze beiden broers als getuige, en onze lieve gezamenlijke vriendin Yvette als derde getuige. Lang geleden op een verjaardag bij haar thuis leerden Mirjam en ik elkaar voor het eerst kennen. Hoe mooi dat ook zij in ons huwelijk een verbindende factor zal zijn. We vroegen een vriendin en een vriend als ceremoniemeesters, en samen met hen zouden we de komende maanden veel moeten organiseren. Een locatie was gelukkig snel gevonden, en gezien de bijzondere omstandigheden kon er zelfs op korte termijn een extra trouwvergunning voor die locatie geregeld worden. Live-band, taart, catering, ringen, jurk & pak, vervoer, alle praktische zaken werden in sneltreinvaart geregeld. En tussendoor kregen we allebei nog een vrijgezellenmiddagje. Voor mij een lekker mannelijke workshop BBQ’en-als-een-pro, en Mirjam werd verrast met een heerlijke high-tea en uitgebreide fotoshoot met alle lieve meiden om haar heen. Voor Mirjam voelde dit ook als iets ontzettend moois om na te laten aan iedereen die erbij was.

Daarnaast hadden de vriendinnen van Mirjam, M.A.N.N.A. (Mirjam, Anthoinet, Nadine, Nicole, en Anita), nog een verrassing voor haar in petto. Vijf bruidsjurken, een visagiste, een klassieke Porsche, en een foto- en videograaf stonden klaar. Ze zouden lekker een middag gaan tutten en opmaken, jurken aandoen, en een stoere bruidsfotoshoot gaan doen. Vijf stralende meiden, eeuwige vriendinnen.

En zo kwam daar ook de dag van de bruiloft, 9 juni 2018. Om toch een-beetje-soort-van traditioneel te blijven, sliep ik bij mijn ouders, en zou ik haar die dag gaan ophalen bij ons thuis. Als vervoer hebben we geprobeerd Mirjam zo veel mogelijk op het verkeerde been te zetten. Trike, helikopter, motor, onderzeeboot, alles passeerde wel de revu. Maar ik ging haar ophalen in een spijlbusje; het klassieke Volkswagen busje. Tenminste; dat was deel één. Mirjam werd ondertussen thuis geholpen met aankleden, en opmaken. Een heel leger aan hulp was aanwezig om de make-up en haren te doen, in de jurk te hijsen, en een lach en een traan te delen. De mooiste bruid die ik ooit heb gezien, stralend met een lach van oor tot oor. Ik kon mijn geluk niet op.

We gingen op pad, naar verschillende locaties voor de fotoreportage. Prachtige plekjes op haar geliefde Sallandse Heuvelrug, en in een monumentaal pand in Nijverdal. Stoere, natuurlijke en lieflijke foto’s. Alsof het zo moest zijn, straalde de zon op haar hardst, en werden de foto’s stuk voor stuk nog meer juweeltjes dan ze al geweest zouden zijn.

En snel door, in de richting van de trouwlocatie. Maar niet helemaal, want stiekem had ik nog een tweede deel vervoer geregeld. Om onze entree nog wat mooier te maken werden we, in stijl van onze liefde voor natuur, het laatste stuk in een arreslee met rendieren voorgereden. Een heerlijke, dramatische en ontroerende verrassing voor iedereen.

Zo regenachtig als de dag ervoor was, zo stralend was het nu. Onder een brandende zon, tussen de bomen en het water, omringt door onze vrienden en familie, konden we elkaar eindelijk uit het diepst van ons hart eeuwige liefde beloven. Na de ceremonie en een rustmoment liepen we terug naar het avondfeest. Een indrukwekkend moment, die met geen foto of video is vast te leggen. Langzaam lopend van het koetshuis naar de gasten, die al druk aan het feesten waren. Een stukje van 50 meter, maar de muziek veranderde, de mensen sloegen stil, en iedereen keek naar ons, naar Mirjam. Een intens gevoel die leven en dood oversteeg, en dat nog steeds doet. Het contrast van sterfelijkheid werd door iedereen gevoeld, wat het moment intens en intiem maakte. Gek genoeg een ultiem geluksgevoel. Om samen te zijn, om de liefde te ervaren, om die te mogen uiten, en de eer te hebben haar liefde te mogen ontvangen. Die middag en avond hebben we dat met zijn allen dubbel zo hard gevierd.

Ons huwelijk heeft slechts twee maanden mogen duren. Op 9 augustus 2018 stierf Mirjam temidden van haar naasten. Ze heeft zelf de controle gehouden en de keuze voor euthanasie gemaakt. Ook dat spreekt ontzettend voor haar persoonlijkheid, hoe krachtig en dapper ze was.

Voor mij zal ze altijd mijn vrouw blijven. Mijn mooie, wijze, sociale, lieve, knappe, grappige, slimme en sterke Mirjam. Ik hou van je, voor immer en altijd.