Toeval bestaat niet

Op Bevrijdingsdag in 2015 werd in het VU-ziekenhuis in Amsterdam aan Daan en ons verteld dat het tumoronderzoek had uitgewezen dat Daan ongeneeslijk ziek was en hooguit nog een paar jaar te leven zou hebben. Een jaar was zelfs meer waarschijnlijk.

Daan was, zoals altijd, de eerste die na een tegenslag weer overeind krabbelde. Zoals hij gedurende de hele periode van zijn ziekte zijn hele omgeving er als het ware doorheen heeft geholpen. Onderweg in de auto was het lange tijd muisstil. We waren allemaal bezig om de enorme klap voor onszelf te verwerken.

Tot Daan de stilte doorbrak: ‘als ik dan toch dood ga kan ik net zo goed weer gaan roken’. Typisch Daan. Op 1 januari was hij gestopt. Wij begrepen dat direct en vriendin Angeline die mee was, zei meteen: ‘dan ga ík voor jou voor het eerst in mijn hele leven straks een pakje sigaretten kopen.’

’s Avonds, toen de kamer gevuld was met familie en vrienden die Daan en ons kwamen steunen, vertelde hij dat hij zo snel mogelijk een tatoeage van Breaking Benjamin wilde. Een Amerikaanse hardrockband waarvan hij al een aantal jaren een grote fan was. Voor hem een manier om uiting te geven aan zijn gevoel en om er kracht uit halen.

De afspraak werd direct gemaakt en de volgende dag zaten we samen bij Chaz in zijn tattooshop, waar ook diezelfde avond hun vriendschap ontstond. De tattoo op zijn linkerschouder werd het bandlogo met daaronder de titel van één van hun liedjes. Die spreekt denk ik voor zich: I will not bow. Ik zal niet buigen.

Een ander nummer van de band heet 'Dear Agony', oftewel: 'Beste Doodsangst'. Het nummer heeft betrekking op bandleider Benjamin Burnley, die permanent pijn heeft waarvan de oorzaak niet is te vinden. Zijn leven was daardoor lange tijd ondraaglijk maar door kracht te putten uit de liefde van zijn fans komt hij er langzaam weer bovenop.

Hoewel dat ondraaglijke gelukkig voor Daan niet opging identificeerde hij zich er natuurlijk wel mee. Hij luisterde er regelmatig naar en zong het dan ook woordelijk mee, vaak ook onderweg in de auto samen met zus Nienke. Dit nummer is als laatste gedraaid tijdens zijn uitvaartdienst terwijl wij rond hem om zijn kist stonden.

Het was zijn grote wens om de band een keer te zien optreden maar vanwege de vliegangst van Burnley was de band nog nooit in Europa geweest. Toeval of niet, kort nadat Daan ziek was geworden kondigde de band haar eerste Europese tour aan.

In Nederland zouden ze optreden in de Melkweg. Een veel te kleine zaal dus het was spannend of we kaarten zouden kunnen krijgen. Maar het lukte en op 29 mei 2016 waren wij er bij! Daan met zijn vrienden Joost, Thomas en Timo, mijn vriend Eric, tevens de vader van Joost, en ikzelf. Het werd een onvergetelijke avond.

Daan ontmoette zelfs Burnley en sprak kort met hem tijdens de rookpauze van het concert. Alweer toeval? Voor Daan overigens een mooie gelegenheid om te benadrukken dat het maar een geluk was dat hij weer was begonnen met roken. Wij vroegen uiteraard meteen: ‘En, heb je je tattoo laten zien?’. Maar dat had hij natuurlijk niet gedaan.

Zo was Daan helemaal niet. ‘Daar zit die man toch niet op te wachten, op mijn verhaal’. De concerttour was de eerste van de band ooit buiten Amerika. Kaartjes waren zeer schaars maar wij waren binnen en Daan had, om zijn eigen woorden te gebruiken na zijn gesprek met Burnley: ’de mooiste dag van zijn leven.’

Het voelde bij ons allemaal direct hetzelfde: toeval bestaat niet. Dit móest zo zijn. De dag na zijn uitvaart trad de band voor de tweede keer ooit in Nederland op in Tivoli in Utrecht. De kaarten daarvoor lagen klaar maar dat heeft Daan helaas niet gehaald. Zijn vrienden zijn wel gegaan. Voor Daan.

Ed, vader van Daan.