This is your captain Eddie speaking

Vandaag zou ik met mijn broer Milo naar Bali vliegen. Een neef van ons uit Nieuw-Zeeland gaat daar over een paar dagen trouwen. In plaats van in het vliegtuig stapte ik vanochtend om 9:00u in een lange buis voor een CT-scan. Een belangrijk meetpunt voor hoe het er nu voor staat. Geen Bali dus maar Balen met een hoofdletter ’B’.

De tweede kuur (24chemo2) is een stuk heftiger binnengekomen dan de eerste. Aanvankelijk viel het mee, maar na een paar dagen stapelde de extra ongemakken zich op. Mijn conditie is een stuk minder geworden en daardoor ben ik veel vermoeider. Door de chemo zijn ook mijn zenuwen aangetast; een ongeremd pijnsignaal naar mijn benen en vooral voeten. Alsof iemand continu met een mes in mn voeten prikt. Deze pijn moet met veel medicijnen worden onderdrukt. Precies wat ik niet wilde, nog meer pillen en een uitpuilend medicijnen-kabinet. Het lopen gaat dus een stuk moeilijker.

Vannacht had ik weer helse pijn in de benen en voeten en moest ik het met morfine onderdrukken. Dat was afgelopen week ook al meerdere keren per dag het geval. Het ene moment is er niets aan de hand en het andere moment verga ik van de pijn. Dat maakt plannen moeilijk.

Tussen de tegenslagen door probeer ik er wel op uit te gaan en te genieten van de kleine momenten, waar ik nu dubbel van geniet! Zoals gisteren. Een uurtje de stad in en een lekker broodje eten in de tuin van mn favoriete lunchtentje in Haarlem. Alles smaakt nu dubbel zo lekker, dat is dan weer wel het voordeel.

Vanochtend na de CT voelde ik mij goed. Reden genoeg om van het weer te genieten dacht ik. Eenmaal richting het strand werd ik gebeld door het ziekenhuis. Op de CT-scan was te zien dat ik een longembolie heb en dat ik met spoed terug naar het ziekenhuis moest komen. Weer geen Bali dus, maar een Embolie (longembolie: een stolsel, ontstaat meestal in de bloedvaten van de benen of het bekken en wordt via de bloedbaan meegevoerd naar de longen). Komende nacht(en) verblijf ik dus in het Spaarne Resort.

Van Bali naar een CT, van een CT naar het strand, van het strand naar het ziekenhuis vanwege een longembolie. Het lijkt wel alsof ik telkens de verkeerde vlucht heb. Dit zou mijn ’feel good’ week moeten zijn, maar ik heb deze week maar twee goede middagen gehad. Volgende week maandag krijg ik de uitslag van de CT-scan en in de loop van de week mijn derde 24chemo.

Vanavond staat Babi Gulling op het menu, een beroemde Balinese maaltijd. En een goed glas water met een parapluutje. En na het eten ga ik met een opgeblazen beachbal door de ziekenhuisgangen ballen met alle longpatiënten hier. Het is net geen Bali….

”This is your captain Eddie speaking: fasten your seatbelts, the rollercoaster goes on…”