The return of the C...

Tijd voor weer een update. Valt het iedereen op dat ik eigenlijk alleen maar updates plaats als het minder met me gaat? Mij viel het in elk geval op toen ik aan dit stuk begon. Gaat het dan minder? Ja, best wel. Alhoewel, dat klinkt misschien wel erg fatalistisch. Ik zal 't effe uitleggen.

Ik heb van januari tot begin juni weer aan de chemo gezeten, met vanaf kuur vier een behoorlijk groot aantal fraai gevormde ‘bijwerkingen’ op mijn Facebook-profiel. Nogmaals dank daarvoor. Die kuren zijn, net als de foto's, goed aangeslagen, de ziekte is er weer door gestabiliseerd.

Daarna weer een hoop leuke dingen gedaan, samen op vakantie naar Chicago en Miami Beach, Beekse Bergen (met OML), op onze trouwdag met een trike door Zuid-Limburg gereden (daar is het idee ontstaan om terug te verhuizen naar Zuid-Limburg, inmiddels staat ons huis te koop), concertjes, feestjes, en ander vertier. Het ijshockeyseizoen is inmiddels ook weer begonnen en wie mocht de ceremoniële face-off puck ingooien om het seizoen te beginnen? Juist, ikke. Supercool. Nog bedankt, Paul de Brabander, Henk van de Pas, Arnoud van Berkel en Ludo van Vliet!

Op 12 september jl. heb ik weer een CT-scan gehad in het Radboud, en daar heb ik de 28ste de uitslag van gehad. Er is duidelijk te zien dat de ziekte niet meer stabiel is, maar dat de uitzaaiingen weer aan het groeien zijn. Was er begin juni nog sprake van slechts één uitzaaiing in de longen, nu zijn er drie te vinden. Ze zijn ongeveer een millimeter of twee, drie groot, dus ik heb er fysiek geen last van, maar ze zijn er dus wel al. Ook in de lever was te zien dat sommige uitzaaiingen wat groter waren geworden dan voorheen. De uitslagen van het bloedonderzoek wat op de 28ste is gedaan bevestigen het beeld, al is het bij lange na niet zo ernstig als afgelopen december, toen de ziekte in een veel heviger mate was teruggekeerd.

Dus is het drama: nee. Maar tof is anders. Ik zit er niet echt op te wachten weer elke drie weken naar Nijmegen te rijden om een middag lang aan een infuus te hangen waar ik me letterlijk flink door verdund voel (om van die

klote kou nog maar te zwijgen. De eerste dagen na zo’n infuus kan ik niet tegen kou. M’n hele lichaam verkrampt dan. Ik kan dan ook geen koude dranken drinken, dan trekt m’n hele gezicht en nek dicht. Zelfs dranken op kamertemperatuur zijn te koud. En jus d’orange wordt echt niet lekkerder na 10 seconden in de magnetron, kan ik je uit ervaring melden. Dus is het thee. En koffie. En warme chocomel. En meer thee. En nog meer koffie. En nog meer warme chocomel. En dat ben je snel zat, kan ik je melden.

Maar bij de vorige kuren was ik daar na een dikke week weer van af. Na dat infuus moet ik dan twee weken tabletten (ook chemo) slikken. In de derde week heb ik ‘rust’, m.a.w. dan slik ik niks. En dan begint hetzelfde

riedeltje weer van voren af aan: infuus, tabletten, rust, infuus, tabletten, rust, etc. etc. ad infinitum ad nauseam.

Het is in het verleden wel eens voorgekomen na een paar kuren dat bleek dat de hoeveelheid witte bloedlichaampjes te laag was om met een nieuwe kuur te starten. Dan kreeg ik een weekje uitstel om die hoeveelheid weer op peil te krijgen. Normaal gesproken zou ik dus halverwege februari 2012 klaar zijn met deze zes kuren, maar dat kan dus ook een week tot een maand langer duren, afhankelijk van hoe vaak ik uitstel nodig heb. Laten we

hopen op een zachte winter…

“Hé, kap ’s met dat gekanker, is er ook nog wat leuks?” Ja, dat wel. We hebben al de nodige bezichtigingen gehad van huizen in Zuid-Limburg, en er zaten wel wat mooie pandjes tussen. Helaas hebben we, op de Open Huizen Route na, nog maar nul bezichtigingen gehad van ons eigen huis, dus voorlopig hoeven we nog niks in te pakken. Verder staan er nog wat leuke concertjes op de rol (Blood Ceremony, Only Fate Remains, Motorpsycho, 7zuma7 & Candybar Planet, Saviours, Melvins, Seasick Steve, Electric Six, Monster Magnet, Vanderbuyst, The Devil’s Blood, Henry Rollins. Al zal ik natuurlijk nooit naar ze allemaal gaan, maar het is een nobel streven bij zoveel mogelijk shows te zijn) en natuurlijk ijshockey. Veel ijshockey.

Verder ben ik gevraagd om een gastcollege te komen geven. Een oude schoolvriendin van me geeft 'omgaan met verliesverwerking' aan een groep toekomstige verzorgende IG (BBLers). En ook verpleegkundigen krijgen dit vak. Ze heeft me gevraagd of ik mijn verhaal een keer wilde komen vertellen, en de vraag beantwoorden wat ik prettig zou vinden van de mensen die in de zorg werken. Nou, dat leek me wel wat.

Ook grappig: ik behoor nu, samen met heel 55-plussend Nederland, tot de doelgroep voor de jaarlijkse griepprik.

Oh ja, nog wat: de film 50/50.

Hij is in de VS uitgekomen op mijn verjaardag, maar in Nederland komt ‘ie pas eind januari uit. Ik heb tot nu toe alleen de trailer gezien, maar dit vind ik dus al dusdanig hilarisch dat ik die film dus MOET zien (deze film gaat dus over kanker, dat u het weet). Trailer staat hier: http://youtu.be/mMaJET7mD0M

Ik hoop dat ik, zodra ik weer aan de chemo lig, weer kan rekenen op de morele ondersteuning van de mannelijke (in woord) en vrouwelijke (in gebaar. Lees: foto’s) vrienden van me die dit gelezen hebben.

Het is kwart over elf, ik ga pitten.

Welterusten, allemaal.