Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
THE 12-12-12 BLOODBATH OF well, blood.
13-12-2012
• leestijd 4 minuten
•
De afgelopen twee weken zijn een beetje met ups & downs gegaan. Het was duidelijk dat mijn lijf er weer stevig aan moest wennen dat het niet langer een humaan antilichaam (Panitumumab) maar weer good ol'fashioned full-on chemo in zich kreeg. Oftewel kotsen, hoesten (en daardoor kotsen) gebrek aan eetlust, opgezwollen gevoel, geen energie, bleeegh!
De pieken en dalen werden steeds extremer. Ik ben afgelopen donderdag nog probleemloos naar Moodswing in de W2 in Den Bosch geweest. Leuk zowiezo om weer een hoop ouwe bekenden tegen te komen, en Moodswing liet oude tijden herleven!
Vrijdag voelde ik me echter wat minder, en zaterdag was Speedfest in Eindhoven, met een in mijn ogen geniale line-up (Candybar Planet! John Coffey! Red Fang! Orange Goblin! Graveyard! Monster Magnet!)
Ik heb de hele dag geprobeerd of ik me beter ging voelen, ik heb zelfs de opiaten uit 2010 weer uit de kast gehaald, maar niets hielp: ik was en bleef nog te beroerd om m'n bed uit te komen, laat staan in de auto te stappen en naar Eindhoven te rijden.
Major, MAJOR bummer. Ik heb, sinds ik ziek ben, pas één keer eerder zo'n dag gehad en dat was tijdens het Richard Gerritse Toernooi van 2011. En toen won mijn team ook gelijk. Alsof ze 't erom deden ;-)
Anyway, zondag na Speedfest was het Eva's verjaardag en ik voelde me ineens weer prima. Vraag niet hoe het kan, profiteer d'r van. Als ik me de dag ervóór ook zo had gevoeld, had ik gewoon naar Speedfest kunnen gaan (ook al zat ik om half zes al te knikkebollen bij Rob & Eva op de bank, maar ach, dat zijn details. Op Speedfest hadden ze vast ook Red Bull.)
Op maandag kwam echter de rugpijn weer terug en op dinsdag werd die alleen maar erger. Paracetamol, Tramadol, Diclofenac, het hielp allemaal niets. Dat ik door m'n voorraad Temazepam heen was hielp ook niet echt.
Dinsdagavond werd het wel wat beter. Middenin de nacht werd ik wakker omdat ik merkte dat ik m'n stomazakje moest vervangen. Flink schrikken: er zat bijna niks in (ik had ook bijna niks gegeten) behalve best wel wat bloed.
Ai. Bloed uit de darmen? Ja, da's wel een eerste indicatie van darmkanker maar dat heb ik al bijna drie jaar. Dus what the hell? Hmm. Even in de gaten houden.
Vanochtend (OK, eerlijk: vanmiddag) werd ik vrolijk wakker. Ik had honger, geen pijn, niet misselijk, ik denk: things are looking up! Hey, wel een vol zakje, maar ik ga me meteen douchen, dan kan ik die plak meteen vervangen, hebben we dat ook weer gehad. Op de badkamer kom ik er echter achter dat die hele zak bol staat van het bloed. Bij het eraf trekken van de plak spuit het alle kanten op. Ik overdrijf niet. Precies tussen de aanhechting van de stoma met de huid spuit er een straaltje helder bloed uit.
- als je niet weet hoe een stoma eruit ziet: google that shit. Ik ga geen foto van mijn blote kont 2.0 op Facebook zetten -
Enfin, horrorscenes op onze badkamer. Ik schreeuw naar Daan dat ze 112 moet bellen. Ik heb zelf geen idee wat ik anders moet doen. Ja, afknijpen. Dus keihard met gaasjes erop drukken. Nou, ik heb bijna een heel pak ertegenaan gedouwd maar die waren in no time doordrenkt. Ik ga me hier toch niet een potje zitten doodbloeden op m'n eigen WC? Fuck Elvis! De eerste responder is er binnen vijf minuten (erg rap) en gelukkig heeft mijn geduw effect gehad: het bloeden is gestelpt.Hij wil toch dat ik per ambulance naar het ziekenhuis ga, omdat ik wel behoorlijk wat bloed ben kwijtgeraakt. In het ziekenhuis op de eerste hulp duurt het wachten altijd zes keer langer dan de onderzoeken zelf, maar uiteindelijk blijkt dat de waardes aan rode en witte bloedlichaampjes verder in orde zijn, en ook mijn bloeddruk is niet schrikbarend laag (wel wat lager dan normaal, natuurlijk). Er worden adrenalinespuiten rondom de plek van de bloeding gezet, waardoor die vaten zich vernauwen. Hierdoor wordt de kans op een nieuwe bloeding verkleind (maar uitsluiten kunnen ze het niet)
Het is ook zeker niet de eerste keer dat mijn stoma op die plek gebloed heeft. Het is wèl de eerste keer (en hopelijk de laatste) dat het zo enorm heftig gebloed heeft.
Zo, en hoe zag jullie woensdagmiddag eruit? ;-)
Wij gaan morgen een kerstboom kopen.
Vrijdag voelde ik me echter wat minder, en zaterdag was Speedfest in Eindhoven, met een in mijn ogen geniale line-up (Candybar Planet! John Coffey! Red Fang! Orange Goblin! Graveyard! Monster Magnet!)
Ik heb de hele dag geprobeerd of ik me beter ging voelen, ik heb zelfs de opiaten uit 2010 weer uit de kast gehaald, maar niets hielp: ik was en bleef nog te beroerd om m'n bed uit te komen, laat staan in de auto te stappen en naar Eindhoven te rijden.
Major, MAJOR bummer. Ik heb, sinds ik ziek ben, pas één keer eerder zo'n dag gehad en dat was tijdens het Richard Gerritse Toernooi van 2011. En toen won mijn team ook gelijk. Alsof ze 't erom deden ;-)
Anyway, zondag na Speedfest was het Eva's verjaardag en ik voelde me ineens weer prima. Vraag niet hoe het kan, profiteer d'r van. Als ik me de dag ervóór ook zo had gevoeld, had ik gewoon naar Speedfest kunnen gaan (ook al zat ik om half zes al te knikkebollen bij Rob & Eva op de bank, maar ach, dat zijn details. Op Speedfest hadden ze vast ook Red Bull.)
Op maandag kwam echter de rugpijn weer terug en op dinsdag werd die alleen maar erger. Paracetamol, Tramadol, Diclofenac, het hielp allemaal niets. Dat ik door m'n voorraad Temazepam heen was hielp ook niet echt.
Dinsdagavond werd het wel wat beter. Middenin de nacht werd ik wakker omdat ik merkte dat ik m'n stomazakje moest vervangen. Flink schrikken: er zat bijna niks in (ik had ook bijna niks gegeten) behalve best wel wat bloed.
Ai. Bloed uit de darmen? Ja, da's wel een eerste indicatie van darmkanker maar dat heb ik al bijna drie jaar. Dus what the hell? Hmm. Even in de gaten houden.
Vanochtend (OK, eerlijk: vanmiddag) werd ik vrolijk wakker. Ik had honger, geen pijn, niet misselijk, ik denk: things are looking up! Hey, wel een vol zakje, maar ik ga me meteen douchen, dan kan ik die plak meteen vervangen, hebben we dat ook weer gehad. Op de badkamer kom ik er echter achter dat die hele zak bol staat van het bloed. Bij het eraf trekken van de plak spuit het alle kanten op. Ik overdrijf niet. Precies tussen de aanhechting van de stoma met de huid spuit er een straaltje helder bloed uit.
- als je niet weet hoe een stoma eruit ziet: google that shit. Ik ga geen foto van mijn blote kont 2.0 op Facebook zetten -
Enfin, horrorscenes op onze badkamer. Ik schreeuw naar Daan dat ze 112 moet bellen. Ik heb zelf geen idee wat ik anders moet doen. Ja, afknijpen. Dus keihard met gaasjes erop drukken. Nou, ik heb bijna een heel pak ertegenaan gedouwd maar die waren in no time doordrenkt. Ik ga me hier toch niet een potje zitten doodbloeden op m'n eigen WC? Fuck Elvis! De eerste responder is er binnen vijf minuten (erg rap) en gelukkig heeft mijn geduw effect gehad: het bloeden is gestelpt.Hij wil toch dat ik per ambulance naar het ziekenhuis ga, omdat ik wel behoorlijk wat bloed ben kwijtgeraakt. In het ziekenhuis op de eerste hulp duurt het wachten altijd zes keer langer dan de onderzoeken zelf, maar uiteindelijk blijkt dat de waardes aan rode en witte bloedlichaampjes verder in orde zijn, en ook mijn bloeddruk is niet schrikbarend laag (wel wat lager dan normaal, natuurlijk). Er worden adrenalinespuiten rondom de plek van de bloeding gezet, waardoor die vaten zich vernauwen. Hierdoor wordt de kans op een nieuwe bloeding verkleind (maar uitsluiten kunnen ze het niet)
Het is ook zeker niet de eerste keer dat mijn stoma op die plek gebloed heeft. Het is wèl de eerste keer (en hopelijk de laatste) dat het zo enorm heftig gebloed heeft.
Zo, en hoe zag jullie woensdagmiddag eruit? ;-)
Wij gaan morgen een kerstboom kopen.
Praat mee
0/1500