Terugblik aflevering 2, vooruitkijken naar aflevering 4

Het is heel gek om jezelf als gezin op tv te zien. En het is nog gekker dat wat we delen op tv erg kwetsbaar is. Toch heel mooi en blij dat we een prachtig document hebben voor als Aaron groter is. Aflevering 2 was voor ons om terug te zien moeilijk en tegelijkertijd ook mooi en grappig. Waarom zou je met anderen willen delen of je begraven of gecremeerd wilt worden? Natuurlijk hebben wij dat ook gedacht, dat gaat niemand wat aan…. maar aan de andere kant kan je anderen laten zien dat het ook goed is om open te praten over begraven en cremeren. Iedereen heeft daar vragen over, en iedereen maakt het een keer mee. Dus vroeg of laat moet je het erover hebben. Het geeft voor ons zelf rust om onze vragen beantwoordt te hebben. En wij hopen dat het taboe op het praten over een uitvaart enigzins doorbroken kan worden. Het is tenslotte fijn als je weet wat de wens van de ander is. 

Wij zijn op tv volledig onszelf. En dat betekent dat wij dingen doen met humor. Dat Alex wat rustiger is en ik wat meer aanwezig. Maar alles uit respect en waardigheid naar elkaar. Waarom ik dit benoem is omdat er op het stuk van de begraafplaats waar ik open mijn vragen deel, onwijs veel mooie en lieve reacties zijn gekomen, maar ook een paar hele nare reacties. Nu begrijpen wij heel goed dat als je aan een tv programma mee doet, je ook negatieve reacties kan krijgen. Maar om iemand op zoiets kwetsbaars aan te vallen, en dingen te zeggen die totaal niet kloppen in een zeer intense situatie is toch erg pijnlijk. Alex kan door zijn hersenschade niet altijd meteen op de juiste woorden komen, soms lukt het helemaal niet om iets te zeggen. Alex kijkt dan naar mij en ik neem het over. En omdat wij elkaar niet kwijt willen en omdat Aaron zijn Papa niet kwijt wil, zeg ik of zeggen wij soms dingen die voor anderen misschien gek over komen. Maar geen zorgen hoor, Alex zijn lichaam blijft intact .

Wij zijn blij dat we nog met elkaar zijn en dat we dit met jullie mogen delen. De goede maar ook de mindere momenten. Toen Alex en ik 10 jaar geleden samen kwamen, hadden we niet verwacht dat ons leven er zo uit zou zien. Kanker is een onderdeel geworden van ons leven. Mijn vader kreeg kanker en na intensieve zorg ook door Alex overleed hij na een half jaar. Alex heeft nog toestemming gevraagd aan mijn vader of hij met mij mocht trouwen. Een half jaar later kreeg mijn moeder borstkanker. Na een intensief traject was mijn moeder na meer dan een jaar klaar met de behandelingen. Met positieve vooruitzichten gingen wij trouwen en ons geluk kon beginnen….9 maanden later kreeg Alex kanker. 

Vanavond weer een nieuwe aflevering. Heel dubbel, omdat wij het fijn hebben in de Efteling. Alex is deze keer te zien in de rolstoel,niet omdat hij niet kan lopen maar om zijn energie te sparen en alle energie voor Aaron te bewaren. Het zijn weer prachtige beelden en Alex verteld hoe hij zich voelt. Ik zit heel modieus in een achtbaan te gillen en Aaron geniet! Maar voor Fabienne is het even niet fijn en van Mirjam wordt er afscheid genomen…. En dan voelt het oneerlijk, waarom mogen zij niet langer genieten van het leven….

Zo bizar hoe het leven in elkaar zit. De ene dag is er vreugde en de andere verdriet. Dat is voor iedereen zo. En daarom, de momenten dat je het even fijn mag hebben, omarm dit met heel veel liefde en geniet ook al is het maar 5 minuten van al het fijne. Ik ben trots op alle OML-ers hun lieve familie, trots op het team en trots op Tim. Het is niet makkelijk om dit programma te maken en te presenteren. 

Wij bewonderen ook de mensen die kijken, want het is heel zwaar om te zien. Bedankt ook voor alle lieve reacties iedere keer. En kijk om je heen, heb je mensen lief en ben dankbaar voor de kleine dingen.