Superstrijd in reservetijd

Bedankt voor het kijken, bedankt voor jullie medeleven en Superbedankt voor alle geweldige, inspirerende en hartverwarmende berichten, en voor al jullie lovende veren in mijn... ;) Jullie hebben voor mij ’t verschil gemaakt en daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor!

Ziek, letterlijk dóódziek ben ik geweest, en voor de verandering heb ik het deze keer niet over mijn fysieke gezondheid maar over mijn mentale welbevinden. Heus niet iedere dag, maar er viel zo langzamerhand wel een patroon te ontdekken: drie tot vier dagen simpelweg klote (excuses alvast voor mijn taalgebruik), vervolgens twee dagen (dikke) prima, om vervolgens weer af te glijden naar een ’muah-dag’, in de wetenschap dat er dan weer enkele rotdagen zouden volgen. Plan technisch was dit overigens niet verkeerd, want het bleek in ieder geval een behoorlijk betrouwbaar patroon te zijn wat zich leek te herhalen (om toch maar iets positiefs op te snorkelen), waarbij absoluut géén rekening werd gehouden met eventuele vakantie of verjaardagen, noch met feestjes en partijen, én dat voor bijna een jaar lang. Bah.

Echt, geef mij maar pijn. En bij deze ook mijn diepe respect, een diepe buiging zover ik die nog kan maken (maar ik doe ’t wel!), voor al die mensen (want er zijn er veel!) die lijden aan een psychische ziekte of aandoening in welke vorm dan ook. Echt! Voor mensen die van nature über vrolijk zijn, en nog nooit/zelden een sombere dag hebben gehad of een depressief gevoel (ze bestaan!), dan kun je dat werkelijk niet voorstellen hoe dát moet voelen…

Anyway, zo ziek ben ik dus geweest na dat intensieve jaar van 2014 (en de jaren daarvoor). Een torenhoge prijs werd in rekening gebracht, omdat ik zo maximaal had geleefd. En natuurlijk wist ik dat. Mocht ik toch niet komen te overlijden na het afscheidsfeest, dan moest ik gaan afrekenen. De prijs betalen voor de talloze piekmomenten. En dokken is nu eenmaal minder leuk, laten we eerlijk wezen. Het is haast onmogelijk (in ieder geval niet verantwoord) om van feestjes naar reizen te vliegen, altijd de koffer half uitgepakt voor de volgende trip, tot 8 uur (in de ochtend hè) staan te beuken (lees: snoeihard dansen) om vervolgens vanuit die toestand (kritiek) op het vliegtuig te stappen naar het volgende avontuur… Oh god, absurd! Een onrealistisch leven had ik, waarin werkelijk ALLES was geoorloofd. En dan ben je toch op een gegeven moment op, het einde is in zicht, laat maar komen. Maar dat kwam niet, en het werd tijd dat ik moest gaan afrekenen…

Ik werd vermoeider, afgemat, kreeg ineens last van ‘prikkels’ (mij toen nog niet bewust dat deze zo bestonden en wat die dan precies behelsden). Depressieve gevoelens en somberheid wisselden elkaar af, met een vleugje neerslachtigheid. Als ik uit mijn ogen keek, zag ik veelal alleen maar grijstinten; op zulke zware dagen ging ik geur- en smaakloos door het leven. En tussendoor zware paniekaanvallen. Niet leven, maar meer óverleven is het dan. Doordat de kanker niet alleen mijn lichaam maar ook mijn geest gijzelde, voelde ik mij niet meer heel. Nimmer was daar die krachtige stralende vrouw meer, een geknakte ziel was wat overbleef. En ik, alleen ik kon mezelf weer helen, hoeveel fantastische mensen ik ook om mij heen had verzameld. Voor mijn onvoorwaardelijke trouwe achterban was steeds minder ruimte aanwezig, want op deze afschuwelijke dagen wilde ik niemand spreken. Noch zien of horen. Ik wilde niks en tevens was het ‘niets’ wat mij niet altijd even veel meer te bieden had. Waar voorheen ‘stilte’ mijn thuis was, was het nu voor mij angstaanjaagwekkend. En ik kan je vertellen dat dit behoorlijk akelig is. Al dat onbekend terrein, in zo’n gemoedstoestand, poeh hé. Je gaat werkelijk twijfelen aan alles. Wie is deze Eveline nu? Ik herkende haar niet meer: een schim dus. Een schim van mezelf. In deze dagen heb ik zelfs voor het eerst (!) mezelf weleens oprecht de vraag gesteld: waarom? WAAROM?!!! Waarom in godsnaam nou ik?!! Of iets in die trant. Ik WIL die rust terug! En juist daar gaat ’t dan mis. Je wilt iets anders wat is. Terwijl het juist om de acceptatie gaat. Maar zover was ik toen nog niet. Ik moest mezelf weer terug vinden middels de befaamde drie R’s: Rust, Reinheid & Regelmaat (jaja, ’t werkt echt!). En goed werk heeft tijd nodig, zeggen ze weleens…

Maar wat blijkt?? Dit komt ontzettend maar dan ook óntzettend veel voor bij mensen die ernstig ziek zijn en denken dat ze snel gaan sterven maar geheel onverwachts reservetijd krijgen! Dit bleek ook nog eens uit de grote toestroom aan reacties van mensen die dus in hetzelfde ‘schuitje’ zitten… En dat is natuurlijk ook niet gek; mijn punt is wel gemaakt, lijkt me, met deze (sorry: erg lange) blog; reservetijd voelde voor mij vaak als oorlogstijd, heb ik mogen ontdekken. Maar zelfs in zulke tijden bleken waardevolle lessen te leren. In de laatste aflevering van Over Mijn Lijk zie je niet meer die sterke en positieve ingestelde vrouw maar het omgekeerde: een zéér kwetsbare Eef… En niet alleen de programmamakers maar ook mezelf ingerekend vonden het noodzakelijk deze kant ook te laten zien. De beelden zijn van november vorig jaar, maar hoe sta ik nu in het leven? Nou, in januari (2015) had ik een vurige wens, een hoop, namelijk sterven. Die heb ik nu niet meer, ik heb weer leren loslaten en dat maakt mij neutraler en weer rustiger. Want linksom of rechtsom, het is hoe dan ook goed. Ik heb het vertrouwen dat ik mij op ieder pad kan aanpassen. Ik voel me weer een kameleon, na lang een innerlijk gevecht te hebben moeten leveren, dat hiervoor nodig was. Ik geniet weer volop, maar dan een tandje lager en minder. De zon schijnt weer in mijn leven (zeker in Egypte waar mijn liefje en ik vanaf zondag voor twee, weljááá, twee weken gaan bivakkeren), ik voel de levensvreugde weer door mij heen stromen. Ik ben gewoon ontzettend blij en dankbaar dat ik er nog ben!

Bedankt voor het kijken, bedankt voor jullie medeleven en Superbedankt voor alle geweldige, inspirerende en hartverwarmende berichten, en voor al jullie lovende veren in mijn...