Strong Woman

Vandaag, op de dag drie jaar geleden dat Mirjam overleed, merk ik nog altijd een diep gemis. Drie jaar waarin veel is gebeurd, drie jaar wat zo kort is, maar tegelijk zo lang lijkt. Waarin ik voorzichtig nieuw geluk heb mogen ervaren, maar wat tevens te moeilijk bleek. Waarin eenzaamheid in al haar hardheid toesloeg, en ook waarin een nieuwe hobby werd gevonden. Een hobby die er niet zou zijn geweest, als Mirjam niet in mijn leven was gekomen.

Mirjam was een echte liefhebber van hardlopen. Wonende op de drempel van de Sallandse Heuvelrug kon Mirjam keer op keer haar pas weten te vinden. Het liefst zo vroeg mogelijk, de zonsopgang aanschouwen terwijl ze over de mistige heide liep. Daarnaast liep ze ook regelmatig mee met evenementen; de Diepe Hel Holterberg halve marathon, de Wiezoloop, de StrongmanRun, en nog wel meer, sommige waar ik waarschijnlijk niet eens weet van heb.

Eén van de dingen waar ze het meest bang voor was toen ze de diagnose kreeg, is dat ze het hardlopen moest opgeven. Maar daar kwam haar karakter naar voren, een echte strijder. Ze bleef lopen, ook toen de eerste chemobehandelingen er kwamen, ze bleef de hardloopschoenen aantrekken om te gaan lopen. Ze wilde sterk blijven, ze wilde de behandeling zo goed mogelijk aangaan en doorkomen. En dat loonde zich uit. Ook al kreeg haar lichaam flinke klappen te verduren, en lukte het ook een tijd niet meer om te gaan lopen; toen de behandelingen eenmaal voorbij waren, ging haar herstel met flink sprongen voorwaarts.
Slechts enkele weken na die eerste behandelingen ging ze het weer proberen. Vroeg op een heiige december dag ging ze weer lopen, met mij op op de fiets op sleeptouw. Een moment die voor mij sprekend is geworden voor haar karakter, haar rust, haar liefde voor lopen en voor de natuur. Zo in haar element, zo’n doorzetter, vol wilskracht, en zo genietend van haar geliefde heide.

Ze had zich, geïnspireerd door haar buurmeisje van vroeger, ingeschreven voor de Alpe d’HuZes, om de berg al wandelend te lijf te gaan. Ze haalde mij ook over om mee te gaan, en daarnaast ook twee nichtjes en een oom van haar. Samen noemden we ons Hike to Fight. Met eigen social-media pagina en al. Hoe heerlijk was het om weer een doel te hebben, om geld in te zamelen voor het goede doel, voor een stichting die zich inzet tegen kanker, die nare ziekte die veels te dichtbij is gekomen. En niet alleen met ons vijven, om ons heen ging iedereen zich inzetten om dat doel van € 12.500 te halen; familie, vrienden, collega’s, buren, sponsors... We gingen eieren verkopen (want Pasen), er werd een motortocht georganiseerd, een wandeltocht (om samen met ons te trainen), een vlooienmarkt, kantinediensten werden gedraaid, sponsor bussen werden geplaatst, een benefietfeest, en als kers op de taart, het verkopen van arretjescakes. Man man man, wat hebben we veel cacao, marie-biscuit, ei, en boter langs zien komen... De lokale supermarkten werkten mee om tegen inkoopsprijs de voorraden in te slaan. Lokale eierboeren doneerden eieren. In meerdere huizen werden die gekke dingen gemaakt, ingevroren en opgeslagen. Maar we hebben het gehaald, in een half jaar tijd hebben we ruim € 13.000 opgehaald!!! Laat die tocht nu maar komen!

Eerst de reis er naar toe. We gingen met de auto. In een dag te doen, en helemaal goed te doen in twee dagen. Maar omdat we het lekker rustig aan wilden doen (een lange reis was voor Mirjam nog niet echt comfortabel) deden we het in vier dagen. De eerste overnachting in Luxemburg, heerlijk kneuterig met elkaar in een klein tentje. Voor het eerst in lange tijd eens samen dronken worden (en de slappe lach krijgen van elkaar ), en koken op een gaspitje. En omdat we de volgende dag ook een rustig rijdagje hadden, konden we zelfs nog even wandelen door de Ardennen.

Die volgende dag konden we ons in luxe wanen, bij een overnachting bij Mirjam’s familie in de Elzas. Afkoelen in het zwembad, genieten van een wijntje, een heerlijke gebakken stukje vlees, kaasplankje. Genieten op z’n Frans! (Waarvoor nogmaals dank!)
Op dag drie reden we naar Villeneuve, Zwitserland. Rijdend door de bergen konden we genieten van prachtige uitzichten van de wijnstreken. Onderweg picknicken langs de kant, waar we nog een wielerwedstrijd konden aanmoedigen. En in Villeneuve konden we weer kamperen, ditmaal aan het uiteinde van Lac Léman. Wat een prachtige streek!

En dan komen we alweer bij de laatste rijdag aan. Allereerst konden we nog genieten van de oevers van Lac Léman, die we bijna helemaal af reden. Daarna om Genève heen om weer door de binnenlanden van Frankrijk te rijden, op weg naar Alpe d’Huez. We verbleven in een dorpje om de hoek; Villard-Reculas, in een mooie blokhut, groot genoeg voor ons vijven, plus onze emotionele-support-crew van vier man sterk.

Omdat we er op tijd waren (nog twee dagen tot het evenement), konden we op ons gemak de omgeving verkennen. Een keer hiken door de bergen, een bezoekje brengen aan Alp d’Huez, onze startbewijzen ophalen, proeven van de sfeer in het dorp. En wat was dat bijzonder! Een Frans dorp nagenoeg compleet omgetoverd tot een Nederlandse happening. Iedereen is er voor hetzelfde doel, en iedereen heeft een bijzonder verhaal te vertellen dat ons allen verbond met elkaar. Een erg krachtige atmosfeer!

En toen kwam de dag zelf. Ik wist dat Mirjam sterk was, maar ik was nog wel ongerust. Was ze wel voldoende hersteld? Wandelen over de Holterberg is één ding, maar laten we eerlijk zijn. Uiteindelijk is dat niet meer dan een heuvel... Of zoals Herman Finkers zou zeggen; een aarzelende glooiing in het landschap. Nu stonden we onderaan een echte berg. 13,8 kilometer lang omhoog wandelen. Zou het stijl zijn, zou ze een tempo kunnen vinden, zou ze buiten adem raken? Maar ik wist ook dat ze het moest doen. Het betekende voor haar een einde van een hele nare periode. Een punt waarna we weer vooruit durfden te kijken, een nieuwe toekomst konden gaan invullen. En dus stonden we vijf uur aan de startlijn. Hordes met wielrenners, wandelaars, hardlopers, sommigen in aangepaste rolstoel, of ligfiets, en weer die bijzondere atmosfeer.

En toen kwam de start. Met ons vijven liepen we over de startlijn, op naar de top. Het begon rustig, redelijk vlak, tot we echt onderaan de berg kwamen. Daar kwam die eerste bocht naar links, en begon de klim echt. We hadden allemaal ons eigen tempo, maar we hadden afgesproken dat we het samen gingen doen. Bij elke bocht gingen we op elkaar wachten, om elkaar te steunen, maar ook om ervan te genieten. Van het uitzicht, van elkaar, en van de sfeer. Hele troepen supporters stonden langs de weg, muziek, water delers, bands, het was een heus feest. Maar tussen dat gefeest was er ook genoeg ruimte om stil te staan bij waar we waren, waar we het voor deden. En dat was goed merkbaar. Langs de route hingen overal banners, en stonden er duizenden kaarsen. Met namen, met gezichten, tekeningen en gedichten. Zoveel mensen die geraakt zijn door die vreselijke ziekte. Sommigen overleden, sommigen genezen. Mensen die opeens voor altijd met elkaar verbonden zijn. Onbekenden, vreemden van elkaar. Maar toch ineens ook bekenden van elkaar. Net als de mensen die nu mee fietsten, liepen, en renden.
Bekenden door het gedeelde leed, door de gedeelde wetenschap en de gedeelde emoties. Dat was en is de atmosfeer van Alpe d’HuZes!

Die sfeer hielp Mirjam ontzettend. Het was heel confronterend voor haar, maar ze wist er ook immense kracht uit te putten. Het leek alsof haar nooit iets was overkomen. Kilometer na kilometer en bocht na bocht liep ze stevig door. Voor ons gevoel waren we binnen no-time bovenaan, en liepen we die laatste meters over de boulevard van Alp d’Huez af, toegejuicht door het publiek en onze familie en vrienden. Trots hield ze het schild omhoog die we gemaakt hadden. Voorop ons logo, achterop de namen van bekenden van ons en onze vrienden en familie die we aan kanker zijn verloren, of die er tegen hebben gestreden. Het vervulde ons met trots dat Mirjam deze tocht heeft gehaald. Onze dappere strijder, onze hardloopster die tijdens haar herstel 13,8 kilometer lang een berg wist te beklimmen.

Dat nog geen half jaar later de kanker terug kwam, op een ongenadig harde en oneerlijke manier, doet voor mij nog altijd niet af aan wat voor vechter ze is geweest. Wat voor prachtige, grappige, knappe, liefdevolle, en onwijs sterke vrouw ze was. Dat is hoe ze voor mij altijd zal blijven.

Ik weet niet wat voor toekomst ik ga krijgen, met al mijn nukken en dalen, en ik weet niet hoe en hoe lang het zal duren voor ik weer geluk ga vinden, maar ik weet dat zij er altijd bij zal zijn, en zal ze me naar nieuwe toppen dragen. Eén ding (van de velen) die ze me in ieder geval heeft geschonken is dat ik begonnen ben met hardlopen. En per toeval ben ik bij dezelfde bootcamp-club terecht gekomen waar zij ooit ook lid van was. En bij elk evenement waaraan ik meedoe, kijk ik weer even naar onze tatoeage, voel ik haar kracht weer. Ze heeft me daarin een doel gegeven, en ondanks dat het in deze tijd lastig is die te halen, weet ik dat het gaat lukken. Want ik kan hardlopen op haar schouders, mijn StrongWoman.