Soul Coughing

Ik heb op de huldiging van de Eaters, zo’n 5 weken geleden op de Markt in Geleen, een nare kriebelhoest opgelopen die nu nog steeds niet weg is. Soms hoest ik dan zo hard dat de hoest m’n slokdarm lijkt in te schieten met als gevolg dat m’n maaginhoud omhoog komt. Vandaar de titel van dit stuk. Tien punten voor wie weet waar ‘ie vandaan komt.

Op 19 april liet ik jullie weten dat ik een nacht from hell had gehad. Ik zal nu even vertellen hoe dat verder verliep. De volgende dag ging dat namelijk gewoon door. Ik heb niks binnen kunnen houden – zelfs geen water – en ben uiteindelijk de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik heb moeten overgeven. De donderdag was echt verschrikkelijk. Het was zo erg dat ik nu nog heel af toe de geur ruik van gal, en dan word ik meteen weer weeïg. Alsof het zich permanent in m’n brein en neus heeft opgeslagen.

Op vrijdag was er een hele lichte verbetering. De laatste keer kotsen was op vrijdagochtend, maar de rest van de dag voelde ik me wel nog steeds ontzettend beroerd. Meer dan een half beschuitje jam en wat bouillon is er niet ingegaan, maar gelukkig ook niet uitgekomen.

De zaterdag bracht helaas geen verbetering ten opzichte van de vrijdag. Dat was ENORM kut want het betekende dat ik voor het eerst sinds de oprichting van het Forumteam niet op het Richard Gerritse Toernooi kon zijn. Ik heb mijn mannen dus coachloos het toernooi in moeten laten gaan, en ik baalde echt verschrikkelijk. Gelukkig werd ik tussendoor telkens op de hoogte gehouden van het verloop, en voor de eerste keer in de historie heeft het Forumteam het Richard Gerritse Toernooi weten te winnen! Dus EN de Eaters voor het eerst kampioen, EN het Forumteam! Ik was er enorm blij mee. Twee dagen later kwam Captain Piet de Kort bij me langs met de 1e prijs en de Richard Gerritse Wisselbeker, die staan nu mooi hier op de kast te pronken.

Ook kon ik op zaterdagavond niet naar het benefietoptreden voor mijn drummer Marcel van de Vondervoort in de Groene Engel. Ook dat was echt super balen, omdat er een aantal heel bijzondere, eenmalige shows waren van o.a. Zeus, het bandje waar Jeroen van Koningsbruggen in zingt, The Gathering in de samenstelling van 1992, en mijn persoonlijke favoriet Karma to Burn. Gelukkig was het een uitverkocht huis, dus ze zullen me niet gemist hebben.

Op zondag stond een etentje gepland van mijn schoonouders, die 35 jaar getrouwd waren. Dat ging op zich best redelijk, ik heb aardig wat gegeten en ben de avond goed doorgekomen. Overigens was het restaurant, Ophovener Molen in Sittard, geen aanrader. Het wachten op elke gang duurde echt enorm lang, we hebben meer tijd doorgebracht met wachten dan met eten. Voorbeeldje: tussen afruimen hoofdgerecht en opnemen van dessertkeuze zat een half uur. In een restaurant dat meer dan half leeg was. Ook klopten de gerechten niet. Als je vitello tonato met asperges op je menu hebt staan, zorg dan dat de asperges erbij zitten. Bijvoorbeeld. E

n als je er wat van zegt krijg je eerst als tegenargument dat die asperges niet op het menu staan. Na volhouden wil de ober wel het menu gaan halen om ons te laten zien dat er ècht geen asperges geserveerd worden bij de vitello tonato. Glimmende ober komt met het menu terug en wijst ons de vitello tonato aan. Waar dus duidelijk “met asperges” achterstaat. Grinnik. En nu wordt het echt leuk: ter compensatie zullen er bij iedereen asperges geserveerd worden bij het hoofdgerecht. Dus worden de hoofdgerechten (waar in de meeste gevallen ècht geen asperges bijpassen) ook verneukt. Gezellig was het overigens wel, met de familie, en het was allemaal goed te eten hoor, maar het gaf wel een ontzettend knullige indruk.

Anyway, maandagochtend wakker geworden met flinke buikpijn. Waarschijnlijk omdat mijn maag het na een paar dagen heel weinig eten niet goed kon verwerken om zo’n ‘grote’ maaltijd binnen te krijgen. De buikpijn was gelukkig na een paar uur (en paracetamol) wel weg.

Van maandag op dinsdag werd ik ’s nachts echter ineens wakker van enorme steken in mijn rechterzij. En met enorme steken bedoel ik: ik kan amper nog adem halen, zo’n pijn doet het. Gelukkig had ik nog uit mijn duistere periode in augustus/september 2010 een doosje tramadol liggen, een heel zware pijnstiller. Daar heb ik er gelijk twee van genomen samen met een slaaptablet, en gelukkig werkten die snel. Redelijk verder kunnen slapen/coma-en ;-)

’s Ochtends gelijk naar de huisarts, want je weet natuurlijk niet wat er allemaal mis kan zijn in je lijf. Inademen, hikken, hoesten, het deed allemaal enorm veel pijn. De pijn zat wel heel laag in de zij, dus de longen zelf zouden het niet echt kunnen zijn, dachten we. Zou mijn lever het dan eindelijk begeven hebben? Daar wordt bij iedere ademhaling lichte druk op uitgeoefend omdat de long die zich direct boven de lever bevindt uitzet als er lucht inkomt. Of was het nog iets anders?

De huisarts heeft me onderzocht, en gaf aan totaal geen risico met me te willen nemen: “Ik kan het niet goed horen maar het zou misschien een beginnende longontsteking kunnen zijn. Ga maar meteen naar de eerste hulp, ik bel wel dat je eraan komt, en laat een longfoto en hartfilmpje maken en je bloed onderzoeken.”

Tatutatutatu, wij naar de eerste hulp in het TweeSteden ziekenhuis hier in Tilburg. Aldaar meteen onderzocht, al duurde het wachten op de nodige artsen wel wat lang want er kwamen een paar spoedtraumagevalletjes tussendoor (leer toch eens autorijden, klote Tilburgers!). Drie uur later bleek dat er met m’n longen niks mis was, en ook m’n hart deed het blijkbaar nog. Ook de bloedwaarden van de lever waren in orde. Bij het rib voor rib onderzoeken van de pijnlijke zij bleek dat bij de op één na onderste rib het specifieke probleem was, dus waarschijnlijk heb ik gewoon door het doorlopend keihard hoesten een tussenribspier verrekt of gescheurd. Dat is behoorlijk pijnlijk, dus ik heb codeïnetabletten tegen de hoest en nog meer tramadol tegen de pijn meegekregen, en na een paar dagen was ook dat probleem weer opgelost.

Lezen jullie nog? ’t Is nogal een lap tekst aan het worden, hè? Ik zal daarom maar even afsluiten met wat non-kanker-gerelateerd nieuws. Is ook wel eens leuk voor de afwisseling.

Mensen vragen me nog wel eens of en wanneer we nou naar Valkenburg verhuizen. Nou: niet. Er is op dit moment geen enkele bank die ons een hypotheek wil geven, simpelweg gebaseerd op het feit dat we op dit moment onze huidige woning nog niet verkocht hebben. “Vroeger” (zeg, een jaar geleden) kreeg je daar dan nog wel een overbruggingshypotheek voor, maar die krijg je tegenwoordig dus bijna nergens meer (tenzij je inkomen zowiezo twee hypotheken makkelijk kan dragen, en ja, da is nie)

Het voorlopig koopcontract wat we hebben getekend voor Oud-Valkenburg 12A hebben we helaas moeten ontbinden omdat we dus geen financiering rondkregen. Hier staan nog een paar foto’s van wat ‘m had moeten worden, maar daar zijn helaas de foto’s van het fantastische uitzicht niet bij: http://www.speurders.nl/overzicht/woningen-te-koop/woonhuizen/oud-valkenburg-12-a-6305ab-schin-op-geul-103223712.html  Balen, die had ik eigenlijk moeten opslaan destijds, maar misschien is het maar beter zo. Ik heb sindsdien niet meer langs het huis willen rijden, dat het niet doorging was toch wel dé teleurstelling van 2011. Het meest frustrerende is dat de bank ons in eerste instantie de indruk had gegeven wel mee te willen werken, maar toen het definitief werd trokken ze de keutel in.

Bitches. Maar goed, daar zijn we ook weer overheen gekomen.

Vorige week donderdag zijn we (Rob, Eva, Theun, Leonie, Daan en ik), als verlaat verjaardagsfeestje voor Daniëlle, gaan paintballen in België. Ik ben één keer eerder ooit gaan paintballen, op het vrijgezellenfeest van Jason Jones. En dat was geweldig. Rennen, tijgeren, bukken, schieten, het is erg intensief maar ontzettend leuk om te doen.

Ontzettend leuk was het nu ook,. Maar het was ook wel confronterend dat ik in no-time echt nul energie meer over had. Het enige wat ik kon doen was langzaam van de ene positie naar de andere lopen en hopen dat ik niet werd afgeschoten. Het aantal hits wat ik heb gehad viel uiteindelijk reuze mee (vier, auw) maar ik heb het spel dan ook niet kunnen spelen op de manier zoals ik het graag zou willen. Dus paintballen is, na ijshockey, ook iets wat we kunnen afstrepen als activiteiten die ik niet meer normaal kan uitvoeren. Shit de fuck. Weet je wat ik ook gaaf vind? Karten. Maar dat zal ‘m ook wel niet meer worden.

Inmiddels is het donderdag (ik ben dinsdag aan dit stuk begonnen) en ben ik gisteren weer naar Nijmegen geweest. Dat bewaar ik voor een apart blog, niet alleen omdat het anders ècht een tl;dr-stuk wordt, maar ook omdat er nogal wat heftige dingen in voorkomen.

Ik ben goed in cliffhangers, hè? Ik ga verder tikken. Tot straks.