September 2009

Vandaag had Marieke een goede dag. Haar koorts is gedaald en haar ontstekingswaarden laten op dit moment een dalende trend zien. Ze voelt zich een stuk fitter. Gisteren is ze naar afdeling B2 teruggegaan (kamer 2.15). Een goede nachtrust samen met goede lichamelijke verbetering hebben haar heel veel goed gedaan.

Een goede dag
30 september 2009

... Na meer dan twee weken van hoge koorts en vechten kon ze vandaag eindelijk rusten en weer een beetje mens zijn. Niet alleen voor Marieke een goede dag, maar hopelijk voor heel veel mensen een goede dag. Voor mij in ieder geval wel.


Heel wat te stellen
28 september 2009
Vandaag was een hele moeilijke dag voor Marieke. Ze is deze morgen wakker gemaakt, dit terwijl de afspraak met de chirurg was haar een aantal dagen te laten slapen. Dit overviel mij. Toen ik bij Marieke was was ze zeer ontevreden dat ze al wakker was. Ze was ook erg boos en erg down. Ze zag eigenlijk nog maar 1 uitweg en dat was haar leven beëindigen..... Nogal een schok voor mij. Ook tegen haar moeder en de verpleging heeft ze deze wens geuit.

Ik ben naar huis gegaan om dit te verwerken en te overdenken. Om half 3 hebben we met de familie een afspraak bij de baas van de IC. Daar krijgen we een update van haar situatie. Daarnaast kunnen we deze verantwoordelijke dan op het rooster leggen voor het feit dat aan de uitdrukkelijke wens van Marieke om te slapen niet is voldaan.

Haar lichamelijke situatie is niet goed maar er zijn nog voldoende mogelijkheden die haar een genezing bieden. Het plan is om de infectie met antibiotica te blijven bestrijden en als het nodig is haar buik weer schoon te maken. Dit laatste kunnen ze nog een aantal maal doen zonder dat ze erg verslechterd. Haar situatie blijft zorgelijk maar het is dus niet zo dat ze de dood in de ogen kijkt. Ook is uit onderzoek van het afgenomen weefsel (1e operatie) gebleken dat ze een goed gedifferentieerde tumor heeft. Voor de leken betekent dit dat de tumor veel cellen bevat die niet meer kunnen of willen delen, de tumoren groeien dus niet snel aan. Dit is zeer gunstig voor het vervolgtraject met de chemokuren en verhoogt haar kansen op het overwinnen van de kanker aanzienlijk. Helaas zijn we al twee weken niet meer bezig met het bestrijden van kanker.

Haar geestelijke toestand is heel heel slecht. Ze heeft haar vertrouwen in de artsen en haar begeleiders verloren, ook is ze erg moe en verzwakt door de uitputtende koorts. We hebben met de IC besproken hoe we haar geestelijke toestand op konden krikken en haar weer hoop voor de toekomst kunnen bieden. Besloten is om de begeleidende artsen hiervoor in te schakelen, zij moeten haar vertrouwen zien te winnen en haar een reëel beeld van haar situatie geven. De baas van de IC is nu aanspreekpunt geworden voor Marieke, zij is gespecialiseerd in de behandeling van de ontstekingen die Marieke nu heeft. Het is haar taak Marieke voor te lichten en zorg te dragen dat de afspraken die daarbij gemaakt worden ook nageleefd worden door de IC. Deze rol vertrouw ik haar zeker toe, want het is een hele pittige tante. Marieke is trouwens ook naar een rustigere kamer gegaan.

Zelf denk ik dat Marieke heel graag naar haar oude afdeling terug wil omdat daar meer persoonlijk contact is en daar kan ze kracht uit putten. Als het medisch verantwoord is zal dit ook gebeuren. De IC is een beetje een fabriek waar de meeste patiënten kort verblijven. Marieke maakt deze afdeling nu een week lang bewust mee en ik begrijp heel goed dat je daar gek van wordt. Er is weinig persoonlijke aandacht en contact en heel veel kabaal en leed om je heen

Vanavond was ze nog steeds duidelijk in haar wens dat sterven en heel goede oplossing is voor haar lijden, ook is ze nog steeds boos dat deze wens niet direct ingewilligd is. Wel was er weer een gesprek met haar te voeren en kon ze aangeven wat haar nog meer zou kunnen helpen. De verpleger Henk was hierbij aanwezig. Toen Marieke zij dat ze wilde slapen en geen pijn voelen heeft hij snel gehandeld en geregeld dat Marieke onder een lichte narcose, zonder aan de beademing te moeten toch heel diep zou kunnen slapen. Ze laten haar nu met rust en proberen haar zo veel mogelijk te laten slapen. Toen ik om 23:00 belde was ze al twee uur in diepe slaap.

Ik kan me erg goed inleven in de situatie van Marieke. Ze heeft al heel veel in moeten leveren en sinds ze in het ziekenhuis ligt zit alles tegen en is ze al een hele poos echt heel erg ziek. Daarnaast slaapt ze slecht en is ze verzwakt. Er zijn ook nog eens weinig tekenen van verbetering. Iedereen zou daar moedeloos van worden, ik begrijp haar wens om ermee te stoppen heel goed.

Voor mij geeft dit een enorm dilemma. Als Marieke haar situatie uitzichtloos zou zijn zou ik haar uit alle macht bijstaan in haar wens om te sterven. Ik zou dit voor haar dan zo goed en pijnloos mogelijk willen organiseren. Als het haar uitdrukkelijke wens is wil ik haar hierin steunen. Daartegenover staat dat ik niet berijd ben om de toekomst die wij samen hebben op te geven nu er nog voldoende kansen zijn. Ik zou dat mezelf nooit vergeven. Ik vind ook niet dat ze dat in deze fase aan mij mag vragen. Hopelijk kunnen we Marieke weer vertrouwen in de toekomst geven zodat ze de strijd weer aan wil gaan! Komt tijd komt raad.


3e operatie
26 september 2009
Gisteravond had Marieke weer een enorme koortsaanval. Ze heeft dan 39+ graden koorts en ligt te rillen in bed. Ze is dan even niet zo positief over haar lot. Ze is op z'n moment erg ziek. Haar ontstekingswaarden in haar bloed zijn sinds de vorige operatie verder doorgestegen. Het ging dus niet de goede kant op. Afgelopen nacht heeft ze net al gisterennacht nauwelijks kunnen slapen (een bekend fenomeen op een IC afdeling met al haar toeters en bellen).

Door al deze tegenslagen en het tekort aan slaap zag Marieke het vanochtend niet meer zitten. Ze was bereid de handdoek in de ring te gooien. Het was ook voor mij moeilijk om het positieve te benadrukken, gelukkig was ze het wel eens dat ons leven en de toekomst waar we voor strijden de moeite waard zijn. We hebben afgesproken om ervoor te blijven knokken ook nu het tegen zit! Vanwege haar hoge koorts en de slechte bloedwaarden willen de artsen vandaag een CT scan maken omdat ze de indruk hebben dat het de verkeerde kant op gaat. Uit de CT scan blijkt dat er vochtophopingen in haar buik zitten die ze niet vertrouwen. Weer opereren dus! Vanmiddag rond 17:00 uur heb ik Marieke weer naar de OK vervoerd. Ze was bang voor de operatie. Na de operatie gaan ze haar nog drie dagen in slaap houden zodat ze rust krijgt en aan haar herstel kan werken. Ik heb dus afscheid genomen met de woorden slaap lekker tot dinsdag lief.

Na 1 uur opereren kwam de chirurg vertellen wat hij heeft gedaan. Er zat ontstoken vocht in haar buik zonder dat er een directe bron was. Hij heeft dit allemaal schoongemaakt en Marieke weer dichtgemaakt. Dit laatste ging lastiger ze heeft nu een matje in haar buik omdat hechten niet goed meer kan na zo veel operaties.

Marieke moet nu zelf beginnen met genezen en de ontstekingen overwinnen. Ze moet nu echt knokken voor haar leven! Omdat ze mag blijven slapen kan ze dit in alle rust doen. Ze kan hier al haar energie op richten. De komende dagen zijn dus erg spannend (gelukkig maakt Marieke dit niet bewust mee). Haar bloedwaarden en koorts moeten gaan dalen en ze moet aansterken. Als dat goed gaat kan ze beginnen met herstellen. Dus hou de kaarsjes nog maar even aan.


Situatie zorgelijk
25 september 2010
Marieke ligt vandaag nog steeds op de medium care. Haar hartslag is nog aan de hoge kant maar ondanks dat is ze stabiel genoeg om naar haar normale afdeling te gaan. Haar vitale functies wekken dus vertrouwen. Helaas is ze daar nog niet welkom omdat ze geen plaats voor haar vrij hebben, zodra dat wel het geval is zal ze verhuizen. Haar koorts en bloedwaarden zijn nog niet goed. Marieke is nu al twee dagen aan het strijden met de bacteriën in haar buik. Er zijn geen signalen of ze de strijd aan het winnen is. Ook is niet bekend wanneer je dergelijke signalen zou kunnen verwachten. Totdat duidelijk is dat de afweer van Marieke de infectie de baas is, is haar situatie zorgelijk. De artsen houden haar scherp in de gaten. Op het moment dat zij denken dat er ingegrepen moet worden (drain aanleggen of schoonmaakoperatie) zullen ze dat onmiddellijk doen. Maar dit heeft duidelijk niet de voorkeur. Het beste is het als Marieke zelf de strijd wint.

Hier branden de kaarsjes voor Marieke. Ik wil iedereen vragen dat ook te doen want ze kan wel een flinke portie mazzel gebruiken.


Intensive Care
24 september 2009
Marieke mag vandaag, na haar operatie van afgelopen dinsdag, van de intensive care naar de medium care. Ook op de medium care houden ze haar nog goed in de gaten. Haar gezondheid is stabiel. Er is nog wel wat koorts (normaal na een schoonmaak operatie). Ze heeft een wat hoge hartslag en ze ligt nog aan de beademing. Haar herstel gaat wel volgens verwachting maar ze vinden haar nog niet sterk genoeg om naar de gewone afdeling te gaan.

Gelukkig is Marieke wel helemaal helder van geest. We kunnen tijdens de bezoekuren dus normaal met haar praten en ze begrijpt precies welke ingreep ze heeft ondergaan. Ook begrijpt ze de nieuwe stoma. Ze was overigens wel heel erg duidelijk dat ze allerminst blij was met haar nieuwe stoma. Geestlijk krabbelt ze ook weer wat op. Ze is weer wat bijdehanter en wil er weer voor vechten (die vechtlust was de afgelopen dagen even wat minder).

We hebben gisteren de chirurg (Dr. Wiezer) weer gesproken. Hij was vrij duidelijk dat de ingreep bij Marieke noodzakelijk was. Met de complicaties die Marieke begin van de week had heb je nog maar een paar dagen te gaan als er niets gedaan wordt. Ook benadrukte hij dat het een hele zware operatie is geweest en dat het herstel best wat tijd nodig zal hebben.

Vandaag is dokter de Jong weer even aan haar bed geweest, hij is de oncoloog (in z'n eigen woorden de man met het goedbedoelde gif). De Jong komt altijd even een peptalk houden, daarnaast is het een hele lieve man. Marieke put altijd veel kracht uit zijn bezoekjes. Ik zal so wie so het hele medische team eens voorstellen. Deze mensen hebben nu al zoveel voor ons gedaan dat ze wel wat extra aandacht verdienen. Dus naast de ouders van Marieke die haar heel veel steun geven, mezelf natuurlijk en al onze vrienden en kennissen die steun geven zijn er:

-Dr. Schagen van Leeuwen (gynaecoloog). Jules komt elke dag even langs bij Marieke om gedag te zeggen en in haar hand te knijpen. Zelfs in z'n vakantie komt ie langs. -Dr. de Jong (oncoloog), zie hierboven -Dr. The (gynaecoloog) is vanaf het begin bij Marieke betrokken, wisselt af met Dr. Schagen van Leeuwen. Dr. The is een heel erg vriendelijk man. -Dr. van Ramshorst (chirurg), zou Marieke in eerste instantie opereren maar kon dit door omstandigheden niet. Van Ramshorst heeft enige nationale faam als chirurg. -Dr. Wiezer (chirurg), operateur van Marieke, opvolger voor van Ramhorst en een zeer kundig chirurg. Wiezer heeft geen nationale faam maar dat komt nog wel want een betere chirurg kun je op dit gebied niet krijgen. Overigens een hele aardige man die zeer begaan is met het lot van Marieke -Professor Verheijen (gynaecoloog). Professor in het UMCU op het gebied van eierstokkanker. Kijkt achter de schermen mee en bewaakt de grote lijnen, alhoewel hij ook van de details op de hoogte wil blijven. Prof Verheijen is ook zeer begaan met Marieke. -Last but not least de verpleging. Deze meiden en broeders zijn allemaal toppers. Marieke wordt erg goed verzorgd door de verpleging, ze zijn super lief voor haar. Je bouwt ook echt een band op met deze meiden. Ik heb heel veel respect gekregen voor dit vak, alhoewel het is eigenlijk geen vak, het is meer een roeping anders hou je dat nooit vol.

Enfin, Marieke heeft echt een goed team van specialisten en verpleging tot haar beschikking. Ze wordt goed in de gaten gehouden en goed gesteund. Zelf zal ze aan moeten sterken en moeten herstellen van haar operaties zonder nieuwe infecties op te lopen. Daarom houdt ze nu veel rust en dan moet haar lichaam de rest doen.

Keep you posted.


2e operatie
22 september 2009
Vanavond is Marieke voor de 2e keer onder het mes gegaan. De afgelopen paar dagen had ze last van koorts en de bloedwaarden duidden op een ontsteking. De antibiotica die ze hier tegen kreeg leek niet aan te slaan. Vanmiddag is er een CT scan gemaakt. Daaruit bleek dat er een paar gebieden onrustig uitzagen. De artsen vonden het nodig om in te grijpen.

Rond 17:30 is ze naar de operatiezaal gereden. Om 20:00 uur kwam de chirurg het verloop van de operatie vertellen. Wat hij had aangetroffen zag er niet goed uit. Hij heeft op vier plaatsen in moeten grijpen. Er waren twee ontstoken gebieden, bij haar milt en in haar lage bekken. Daar zaten pusachtige vochtophopingen, die heeft hij schoongemaakt. De (nieuwe) verbinding tussen haar dunne en dikke darm was net begonnen te lekken. De chirurg heeft dit schoongemaakt en bij de dunne darm een nieuw stoma gemaakt (nummer 2). Dit laatste om nieuwe lekkages uit te sluiten. Tot slot zat en nog een vochtophoping in haar buik. Dit was niet ontstoken maar de chirurg heeft dit wel schoongemaakt. Bij alle risicogebieden zijn drains aangelegd zodat ze in de gaten kunnen houden of er weer ontstekingen ontstaan. Als dat het geval is zal ze onmiddellijk weer geopereerd moeten worden.

Marieke ligt nu op de intensive care onder de hoede van Rene (een vrouw). Ze is nu nog aan het slapen en ligt nog aan de beademing. Ze gaan haar in de loop van de ochtend wakker laten worden.

Deze complicaties zijn stuk voor stuk levensbedreigend! Marieke is echt heel erg ziek! het is nu zaak dat Marieke goed herstelt van deze operatie en dat ze vrij blijft van verdere ontstekingen, koorts of andere complicaties. Ze zal daar al haar energie voor nodig hebben! Het wordt een hele spannende week!

Ondanks deze tweede operatie heb ik (en Marieke ook) veel vertrouwen in de kunsten van de verpleging en de chirurgen in het St. Antonius dus dat is heel fijn. Marieke is in goede handen!

Emotioneel zal dit een flinke stap terug zijn voor Marieke, ze zal alle steun kunnen gebruiken om deze klap weer te boven te komen. Dus steek alle kaarsen maar weer aan en ga maar weer postzegels plakken, ze heeft het nu meer dan ooit nodig!

Als er nieuws is zal ik dat hier weer posten.


Flink
12 september 2009
Marieke is sinds de operatie flink vooruit gegaan. Een aantal drains is verwijderd en ze heeft geen zuurstof en maagsonde meer. Je ziet dat ze elke dag een stukje herstelt en dat is fijn. Vandaag is ze zelfs rechtop op de rand van haar bed gaan zitten en geloof me dat is een hele prestatie! Helaas moest de ruggeprik eruit en is ze overgestapt naar andere pijnmedicatie (morfinepomp). Deze is minder effectief en ze wordt suf van de morfine. Ze slaapt nu nog heel veel en dat is ook het beste. So far so good dus!

Nu een paar dagen na de operatie is wel duidelijk dat de chirurgen klasse werk hebben geleverd. Ze hebben alle kanker weggesneden onder lastige omstandigheden. Hierdoor zitten we nog steeds in het meest gunstige scenario voor de behandeling. Marieke heeft dus nog steeds een kans om deze ziekte te verslaan. Dat is voor nu het best haalbare resultaat en daar moeten we dus blij mee zijn.

Tegenover die blijdschap staat het feit dat Marieke een hoge prijs betaalt voor deze kans. Ze is van binnen stevig te grazen genomen en haar lichaam is door de operatie voor altijd veranderd. Daarnaast vraagt de stoma nogal wat van haar flexibiliteit. Na het verlies van haar haren heeft ze haar grenzen opnieuw moeten verleggen. Hier zijn we vooraf uitgebreid over voorgelicht maar nu het zover is, is het wel mega ingrijpend.

Gelukkig is Marieke sterk en houdt ze zich flink. Tenminste meestal. Vanochtend had ze een kleine inzinking. Ze liet huilend haar stoma zien en wilde naar huis. Mieke (Marieke's moeder) heeft haar getroost. Dat zijn lastige momenten. Ik kan haar alleen steunen, maar ik kan aan haar situatie en haar lijden weinig veranderen. Dat maakt het voor haar ouders en mezelf soms best lastig.

In het ziekenhuis wordt er erg goed voor Marieke gezorgd! We hebben de afgelopen periode veel mensen leren kennen binnen het ziekenhuis en hebben zo'n goed supportteam om ons heen gebouwd. Elke dag komt er wel iemand van één van onze vorige afdelingen langs om gedag te zeggen en steun te geven. Nou lijkt dat logisch omdat we -helaas- goede klanten zijn, maar zo vanzelfsprekend is het niet. Deze toppers geven echt om Marieke en deze steun voelt daardoor super fijn!

Ik hoop dat Marieke zich morgen weer iets beter voelt zodat ze meer kan doen en zich meer mens kan voelen.


The day after
10 september 2009
Gisternacht rond 1:00 uur hebben ze Marieke wakker gemaakt en van de beademing afgehaald. Ze lag toen op de intensive care (IC). Als extra service krijg je daar een direct telefoonnummer waarop je altijd kan bellen als je ongerust bent. Je krijgt dan de dedicated verpleger die over Marieke waakt. Toen ik rond half twee belde ging alles goed met Marieke en heb ik haar zelfs even aan de telefoon gekregen! Eindelijk!!! Vanochtend rond 7:00 uur weer gebeld. Marieke had een rustige nacht gehad en alles zag er goed uit. Ze zou waarschijnlijk vlot van de IC weg mogen naar haar eigen afdeling.

Bij het bezoekuur op de IC hebben we Marieke voor het eerst na de operatie weer gesproken. Ze had geen pijn en was nog erg moe. Ze zou snel naar de afdeling mogen omdat ze stabiel was en alles er goed uitzag. Dat was goed nieuws.

Ze heeft heel veel geslapen vandaag. Tussen de slaapjes door is ze gelukkig redelijk helder en kun je korte vragen stellen en dingen vertellen. Vandaag blijkt dat ze goed te pakken is genomen door de chirurgen. Ze heeft veel pijn aan haar middenrif. De pijnstilling is daarom opgeschroefd. Ze is vanmiddag begonnen met water drinken en yoghurt eten. Dat is wel grappig want dat wordt er dan een halve minuut later weer uitgepompt door de maagsonde (een doorzichtig slangetje).

Al met al een lastige dag voor Marieke, vooral de pijn maakt het zwaar. Ik hoop dat ze vannacht goed kan slapen. Dan zal ze zich morgen weer wat beter voelen.


Operatie!
9 september 2009
Marieke keek als een berg op tegen vandaag. Bang voor de ruggeprik, bang voor de operatie en bang voor het resultaat. Vooral ook bang om haar lot in de handen van bijna vreemden te leggen. Nu de operatie erop zit ben ik blij te kunnen zeggen dat de operatie geslaagd is. Maar laat ik bij het begin beginnen....

Vanochtend om 8 uur is Marieke naar de operatiezaal gebracht. Het afscheid daar was een lastig moment. Volgens de procedure gaan ze eerst kijken wat ze allemaal aantreffen in haar buik en daar een plan voor maken. Daarna volgt de loting voor de experimentele OVHIPEC behandeling. Om 11:20 uur kregen we het telefoontje van de assistente: Marieke krijgt de OVHIPEC behandeling! Daarnaast meldde zij dat het een zware en langdurige ingreep zou worden. Verder wist ze geen details te melden. Het lange wachten begon...

On 16:30 kregen we een telefoontje van de chirurg. De 3 chirurgen hebben al het slechte weefsel dat ze konden zien weg kunnen halen. DIT IS ZEER GOED NIEUWS! Wel hebben ze op meer plekken moeten ingrijpen dan ze hadden voorzien. Het was dus een erg zware en langdurige operatie! Een van de tegenvallers is dat bij Marieke een tijdelijk stoma moest worden aangelegd om de darm te kunnen ontzien. Ik weet dat Marieke dat heel erg vindt maar het was noodzakelijk. De chirurgen zijn na het gesprek begonnen met de experimentele HIPEC buikspoeling die nog 1,5 uur zou duren. Totaal zijn ze dus zo'n tien uur met haar bezig geweest!

We hebben in het ziekenhuis nog met een van de chirurgen gesproken. Die zijn nooit echt in een jubelstemming als ze iemand zo ingrijpend hebben moeten opereren, maar het was duidelijk dat de doelstelling om al het foute weefsel weg te snijden gehaald is. Dus jongens...bedankt!

Op dit moment ligt Marieke op de intensive care onder de hoede van broeder Friso. Wij hebben haar nog even kunnen zien. Ze was nog niet wakker. Ze houden haar nog in slaap om haar wat rustiger wakker te kunnen laten worden. Waarschijnlijk laten ze haar vannacht wakker worden en gaat ze van de beademing. Volgens Friso zagen alle waarden er goed uit. Morgenochtend gaan we haar voor het eerst weer wakker zien. Hopelijk heeft ze niet te veel pijn en heeft ze een rustige nacht gehad.

Vandaag is een belangrijke stap gezet in de bestrijding van deze K.... ziekte. De chirurgen hebben hun faam waargemaakt. Nu is het de beurt aan mijn lief om haar vechtlust te tonen en weer te herstellen van de operatie!


Nog 1 dag .....
8 september 2009
Nog 1 dag te gaan. Begin nu wel zenuwachtig te worden. Het is toch een hele happening zo'n operatie. Er komt veel bij kijken. En wat als het niet lukt? Of wat als complicaties zijn? Moet er maar niet aan denken. Vervelend genoeg kan Lukas me vermoedelijk niet brengen naar het ziekenhuis en is hij er morgenochtend wellicht ook niet om nog dag tegen me te zeggen voor de operatie. Hij is namelijk gisteren met koorts naar Drunen gegaan. Onduidelijk wat het is. Maar de verpleegster die de operatie coordineert had gezegd dat het beter was dat hij zich door iemand anders liet vertroetelen omdat mijn weerstand laag is.... Balen dus. Maar ja, je wordt zo langzamerhand een beetje immuun voor teleurstellingen. En dus onderga je het maar.

Vanaf nu ben ik een tijdje uit de lucht. Mogelijk dat Lukas het weblog namens mij bijhoudt. Voor hen die een kaartje willen sturen of langs willen komen: ik lig op de afdeling B2, wederom in het Antonius Ziekenhuis. De kamer is nog onbekend. Ik denk dat ik vanaf vrijdag weer een beetje aanspreekbaar ben. Ik spreek jullie snel weer!


Even een paar dagen er tussenuit
3 september 2009
De afgelopen dagen even een paar dagen er tussenuit geweest. Vakantie is er niet echt van gekomen en zal ook voorlopig helaas niet in het verschiet zijn. Alles is zo onzeker. Een echte vakantie valt dan ook moeilijk te plannen. Maar een paar dagen wel. Omdat de operatie is verschoven naar volgende week gaf ons dat de mogelijkheid om een dag of zes weg te gaan. We besloten om richting Bretagne te gaan. Op de bonnefooi. Geen reserveringen vooraf. We zouden wel zien. Dat past ook meer bij de wijze van leven waarin we gedwongen in terecht zijn gekomen: meer bij de dag leven en vooral niet plannen ;-). Afgelopen vrijdagochtend dus onze spullen gepakt.

Het plan was om 's middags na het gesprek met de mee-opererend professor uit het UMCU te vertrekken. Het gesprek had meer impact dan ik had gedacht. Ik dacht dat ik even met een professor kennis zou maken en dat dat het dan zou zijn. Maar nee. Hij nam uitgebreid de tijd. Hij had zich zeer goed voorbereid en bleek goed op de hoogte. Nam ook geen blad voor zijn mond. Maakte mij nog eens extra duidelijk wat het verschil was tussen een 'gewone' operatie en een operatie met OVHIPEC (operatie met spoeling van de buik). Hij benadrukte dat de kans op een tijdelijk stoma groter zou zijn bij laatstgenoemde operatie en vroeg me of ik me dat wel realiseerde. Dat realiseerde ik me niet echt. Ik wist niet dat die kansen op een tijdelijk stoma zo ver uit elkaar lagen. Maar ja, ik heb denk ik weinig keus. Natuurlijk wil je geen stoma. Maar ik wil ook geen kanker. Ik vraag niet om een stoma. Maar ook niet om kanker. Het enige wat ik wil is leven en zo lang mogelijk. Dat heb ik nog eens extra benadrukt. En als die operatie met buikspoeling daaraan bij kan dragen zonder dat daarvoor onnodige risico's voor worden genomen, dan ga ik daarvoor. Ook besprak hij zijn rol tijdens de operatie. Maag-darm chirurgen hebben nog wel eens de neiging om wat grotere risico's te nemen bij darmkanker. Zijn rol ligt erin om erop toe te zien dat er niet onnodige risico's worden genomen. Het is logisch dat die risico's bij darmkanker wel worden genomen omdat de middelen om darmkanker te bestrijden/genezen beperkt zijn (namelijk alleen een chemospoeling) terwijl op eierstokkanker meerdere middelen kunnen worden toegepast. Al met al een zeer verhelderend, confronterend maar zeker ook vertrouwenwekkend gesprek.

Na het gesprek op weg naar het zuiden. Het was duidelijk merkbaar dat de vakanties grotendeels voorbij waren. We stonden lange tijd in de file. Vlak na Lille besloten we dat het tijd was om een hotel op te zoeken. Niet echt een idyllisch hotel maar gewoon een 'snelweg' hotel voor zakenmensen. De kamers zagen er in ieder geval keurig uit. Omdat we in het dorp geen enkel restaurant konden vinden besloten we in het hotel te eten.... Nou dat hebben we geweten. Het wordt tijd dat Gordon Ramsey daar eens langskomt.... Heeft er iemand wel eens een rotte tomaat voorgeschoteld gekregen in een restaurant ?!? De volgende dag richting Honfleur (onder Le Havre) gegaan. Lukas was daar lang geleden eens geweest en herinnerde zich dat het een leuke havenplaats was. En dat was ook zo. Tijdens de lunch met Enno en Eugenie gebeld. Eerder hadden we afgesproken om elkaar te bellen omdat we elkaar mogelijk zouden treffen ergens in Bretagne omdat zij wellicht ook naar Bretagne wilden gaan. De wederzijdse weerberichten werden uitgewisseld en we besloten om die dag nog verder naar het zuiden te rijden en elkaar te ontmoeten op de camping waar Enno en Eugenie zich bevonden (bij Saumur in de Loire streek). Enno regelde voor ons een overnachting in een chambre d'hotes en twee vervolgovernachtingen op de camping in een stacaravan. Toen we aankwamen stond de BBQ al op ons te wachten. De volgende twee dagen heerlijk genoten van het vakantiegevoel. Vertoeven bij het zwembad op de camping. Slenterend door een grotwoning in de omgeving van Saumur. Eten met uitzicht op een van de kastelen waar de Loire streek vol mee staat. En van de wijn proevend bij een van de wijn chateau's die de omgeving rijk is. Kortom, het was genieten en bovendien heel gezellig om met de familie van Rhijn op stap te zijn. Dinsdag weer naar het noorden vertrokken en de Mont Saint Michel bekeken. Van een afstand prachtig maar 'van binnen' geen aanrader (het stikt er zo van de toeristen dat iedereen over elkaar struikelt). En dan te bedenken dat het ons leuk leek om daar te overnachten.... We wisten niet hoe snel we weg moesten zijn. Daarna doorgereden op weg naar een overnachting in een chambre d'hotes. Een prachtige locatie in de Ciderstreek. Mooi ingericht. Gastvrije ontvangst. Na een overheerlijk ontbijt terug gereden naar huis.

Het was dus een heerlijke vakantie. Goed om nog even op te laden voor de operatie want voorlopig zal ik onder de pannen zijn met het herstel.