Protonenbestraling in Duitsland

Toen we daar voor het eerst heen gingen, moesten we door een slagboom heen het terrein op. Het terrein leek wel dorpje met alleen maar ziekenhuizen, daar stonden zoveel gebouwen waar ze met deze ziekte om kunnen gaan.

Toen we na een half uur zoeken daar eindelijk de goeie hadden gevonden, liepen we naar binnen. WPC het gebouw van de protonenbestraling, het zag er nog heel nieuw uit want het bestond nog maar een jaar de protonenbestraling.

We liepen naar binnen en daar liepen echt de meest zieke mensen rond die ik nog nooit zo ziek had gezien. Kinderen met hele grote tumoren, vaak in het hoofdje of in de ogen. Vaak was dit voor de meeste ook '''de laatste kans''.

Toen we in de grote wachtkamer zaten zag het er allemaal zo somber uit en zo koud. We kwamen daar om het matras aan te meten die we zouden gebruiken voor de bestraling, daarna zou ik nog een half uur onder de MRI moeten en nog onder de ct scan. Heel belabberd ging ik daar liggen, ik was zo bang voor al die mensen om me heen en die taal alleen al vond ik echt verschrikkelijk.

Intotaal stonden er wel 10 mensen om me heen en die moesten mij precies in de milimeters goed leggen, nadat ik daar heel lang onder had gelegen mocht ik naar de MRI, daar had ik echt een hekel aan, die irritante harde geluid die je dan altijd hoort. Normaal zou bijna niemand daar onder in slaap kunnen vallen, maar toen was ik zo ziek dat ik slaap viel.

Toen daarna gingen we na het ziekenhuis in Duitsland, het zag er daar zo anders uit als in Groningen. Kinderen zaten op stoelen in de gang en kregen daar hun chemo, afval lag gewoon in plastic zakken op de gang. Het zag er daar heel naar uit. Toen ging ik naar mijn arts dokter Fleischhak. Die naam alleen al klonk echt horror achtig.

Al snel ging ze testjes bij mij afnemen en bleek dat ik toen enorm laag hb had en direct aan de bloedtransfusie moest. Dagen lang in dat ziekenhuis gelegen en zovaak onwel geworden. Gelukkig mocht ik na 5 dagen naar het ziekenhuis in Zwolle, ik kon het ook geen dag langer meer in dat ziekenhuis volhouden.

Toen met een ambulance naar Zwolle gebracht en knapte al snel goed op later! Toen was ik klaar voor de 28 bestralingen in Duitsland. Elke dag heen en weer met de taxi, zes weken lang. Heel vermoeiend en confronterend om daar iedereen te zien! Gelukkig was er 1 nederlands gezin die daar ook was, en dat heeft het wel stukken gezelliger gemaakt!

Toen na de bestralingen kreeg ik daar een uitslag van. Papa belde me en zei dat de tumor voor de helft geslonken was, nog nooit was ik in al die maanden zo blij geweest! Ik kon geopereerd worden. Onder de 28 bestralingen heb ik tussendoor voor de zekerheid nog 4 chemo's gehad, dat komt de volgende keer!

Liefs!