Operaties

Mijn allereerste grote operatie, was de tumor verwijderen in mijn rechterbovenbeen. Een spannende operatie zou dat worden, de vraag was als de tumor geheel verwijderd kon worden, en de kans dat ik verlamd zou worden zou heel groot zijn.

Ik lag in het ziekenhuis bed en werd door de gangen naar de operatiekamer gebracht, mama was gelukkig met mij mee.

We werden door een hele lange gang gereden en kwamen toen eindelijk bij de operatie kamer zelf, de deuren gingen los en ik werd van mijn eigen bed naar een ander ''operatiebed' gelegd. Toen moesten we door nog een deur heen en kwamen we in de echte operatiekamer terecht.

Er stonden wel 15 mensen daar, iedereen die mij zou helpen met alles wat er zou gebeuren. Ik keek om me heen en zag alleen maar mensen in pakken, ik zag een blauw matje liggen, en van films kijken wist ik altijd al dat daar de 'mesjes enzo onder liggen. Van alles hing boven mij en naast mij.

Toen keek ik naar rechts en ik zag daar de foto's hangen aan de muur van mijn tumor, ik keek er naar en kreeg tranen in mijn ogen. Mama had mijn hand vast en zou bij me blijven tot ik in slaap zou vallen.

Ik had daarvoor ook wel eens een andere operatie gehad, maar die duurde maar een half uurtje, het chemokastje wat geplaats werd toen. Maar nu was ik wel echt zenuwachtig voor hoe de operatie zou gaan, zoveel vragen gingen door m'n hoofd heen.. Zou dit de laatste keer zijn dat ik zou kunnen lopen, of mijn voet kunnen bewegen? Zou ik hierna een handicap krijgen?

Ik was bang voor dat alles, maar ergens ging het me er om als de tumor maar weggehaald werd. Er werd ondertussen van alles aan me gevraagd, en er werden overal dingen op me lichaam en hoofd geplakt. Het kon beginnen, ze spoelde het slaapmiddel door mijn infuus heen, ik werd eerst heel duizelig en viel al snel in slaap.

De operatie duurde een paar uur en daarna werd ik wakker in de uitslaapkamer, met heel veel pijn maar de tumor was helemaal weg kunnen halen. Ze gingen direct kijken of ik mijn tenen nog kon bewegen en dat werkte ook goed. Met m'n been kon ik toen nog heel weinig, maar dat is logisch.

Daarna moest ik nog 5 dagen in het ziekenhuis blijven en stil liggen. Op de 5e dag kwam de fysio er, hij zou mij opnieuw leren lopen. Frank, papa en mama waren er ook, die gingen kijken hoe ik dat zou doen.

Met veel pijn en moeite kwam ik eindelijk het bed uit, de fysio man gaf mij krukken en ik moest daarmee proberen te lopen. Ik zette 1 stap met de krukken en zette ze direct weg, ik vond het maar irritante dingen.

Ik liep zelf weg, heel erg wankelend, ook met enorm veel pijn en het zag er ook echt niet uit, hoe ik aan het lopen was. Maar ik was enorm blij en trots dat ik in ieder geval zelf vooruit kwam.

Samen met Frank direct over de afdeling gegaan, en hebben we zo leren lopen. Iedereen stond stralend te kijken hoe dat ging!

Daarna in de zomer is mijn litteken opengescheurd, en zat er een heel groot en diep gat in mijn been. Toen moest ik 6 narcoses in 3 weken tijd. Ik vond de narcoses heel interessant, al die mensen in pakken om me heen.

Ik genoot gewoon als ik weer naar de operatiekamer mocht, de sfeer die daar is, is zo mooi. Ik wist zeker dat ik daar later ook als Anesthesist zou willen werken, om mensen in leven te houden terwijl ze in een slaap liggen.

Ik vond het heel bijzonder gaan in Groningen. Omdat ik zo vaak een operatie moest ondergaan, kende ik alle chirurgen daar al en de mensen die daar werkte. Het was elke keer weer heel gezellig daar.

Nu heb ik in totaal 9 operaties gehad, wat ik steeds leuker vond worden, wat niemand begrijpt! Nu probeert mijn oncoloog te regelen dat ik misschien mag mee kijken met een operatie, dat is echt een wens van mij!