Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Elke dinsdag om 21:20 op NPO 1!

'Op en af'

23-08-2015
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
11046214_193387887668664_927688562509736747_n
Vanmiddag had ik de verjaardag van mijn neefje. Een heerlijk kind, die iedereen op zijn 1-jarige leeftijd weet te betoveren met zijn prachtige en guitige lach. Een voorbeeldkind dus, en ik voel me trots en gezegend als ik naar hem kijk en besef dat hij mijn kleine neefje is.
Het feestje begon om 1 uur, en Erik en ik waren al snel in overeenstemming dat het wellicht verstandig zou zijn om stipt om één op de stoep te staan. Daar heb ik tegenwoordig dus een hele goede reden voor. Helaas kan ik nog maar slecht tegen drukte. Ik voelde me best goed toen we arriveerden, na gisteren een hele slechte dag te hebben gehad. Mijn mooie jurk aan, beschaafd make-upje op, haartjes mooi gedaan. Tja, aan de feestelijke buitenkant zie je dan niet hoe ik mij van binnenuit kan voelen.

"Hoe gaat het nu eigenlijk met je Eveline?"
"Tja, lastig uit te leggen, vind ik."
Een goeie vraag vind ik, en Het goeie antwoord zou zoiets zijn als: 'op en af'. Maar zonder enige uitleg is dit eigenlijk een nietszeggende en lege uitspraak. Want wat is dan op en wat is af? Goed en slecht wil ik als antwoord niet meer op tafel gooien, want ik wil mijn emoties niet labelen, ik wil niet oordelend zijn.

En het ging vandaag eigenlijk ook best goed, ik bedoel 'op' natuurlijk, tot langzaam het steeds drukker begon te worden. De pijn in mijn rug liet geleidelijk aan steeds meer van zich horen, alsook de zenuwpijn in mijn benen. Ik voelde letterlijk de energie langzaam uit mijn lichaam vloeien en paniek begon zich te overmeesteren. Zwart voor mijn ogen, of spikkeltjes. [niet vergeten te glimlachen], ohhh en het geluid van alle mensen inclusief hun kinderen, die binnen begonnen te druppelen bezorgde mij kippenvel en simpelweg een ellendig gevoel. Want alles komt tegenwoordig hard binnen. Keihard en genadeloos.

Vroeger was ik nooit bewust bezig met het gegeven dat wij mensen normaliter beschikken over filters, die zorgen dat alle prikkels en energieën, gefilterd binnen komen. Nu deze filters bij mij ontbreken, althans voor een zeer groot gedeelte, weet ik af en toe niet wat ik met situaties aan moet.

"Schat, we moeten gaan. Kun je mij naar huis brengen?" Anderhalf uur (!) was verstreken, en dat voor iemand die normaal verantwoordelijk is voor het aan doen van de lichten. En het was al te laat. Gebroken heb ik mijzelf naar buiten kunnen werken, vlug naar onze auto. Snel nog een afgeraffeld praatje hier en daar, zonder ook maar iets wat gezegd wordt, te kunnen opnemen. Maar één gedachte, maar één onverwoestbare behoefte en dat is ontsnappen, weg hier. En dan breek ik. Ik breek doormidden en ik voel me zo ontzettend verdwaald, verward, machteloos en aangeslagen, want ik herken niks meer in en van mezelf. Ik wil schreeuwen, huilen, en vooral alleen zijn. Voor het eerst schiet er de laatste weken een gedachte door mijn hoofd die mij totaal onbekend is: waarom ik? Ik bedoel, voor het eerst in vier jaar tijd! Ik kan het niet, ik wil het niet, ik weet niet hoe of waarom... De momenten wanneer mijn gemoedstoestand is zoals op dát moment wanneer ik in die auto stap, dan voel ik mij onderuit geschopt, en op die momenten dan twijfel ik aan mijn eigen kracht om door te gaan.

Wanneer ik alleen thuis aankom, nadat Erik drie keer heeft gevraagd of hij echt niet mee naar boven hoeft te lopen, en hij -nadat ik hem overtuigd heb dat ik mezelf kan redden- terugkeert naar de verjaardag, dan pas laat ik alles toe, precies zoals het is. Af dus. Ik voel en ik ervaar, maar probeer hierin zo weinig mogelijk (ver)oordelend te zijn. Ik neem de tijd en ik geef het alle liefde en aandacht die ik bezit middels meditatie. En precies wanneer ik dát doe, dan strijkt de rust weer over mij heen, als een zachte deken, alsof deze nooit weg is geweest. En belangrijk ook, het vertrouwen dat stapvoets weer terugkomt, vertrouwen dat het hoe dan ook altijd goedkomt, wat er ook gaat gebeuren.

Door alle lieve, positieve en hartverwarmende berichten het laatste jaar op mijn blogs, (jaja) heb ik besloten dat ik een boek ga schrijven. Nou ja, meestal zeg ik niet dat ik bezig ben met een boek, maar dat ik gewoon aan het schrijven ben. Want ik voel me eigenlijk geen schrijver, daar ik 'schrijvers' -Eveline als bezeten boekenverslinder- hoog in het vaandel heb staan. Het gaat mij dan ook niet om het eindproduct, maar om het proces, welke tevens ook als uitstekende therapie fungeert.

Maar goed, om terug te komen op het verhaal, dat soort van een boek bestaat dus uit twee delen. Deel 1 gaat over de voorbereiding op de dood en deel 2, jullie raden het al, voorbereiding op het leven. En het zojuist beschreven moment is de essentie als het gaat om de worsteling indien je over 'je tijd' heen gaat. Alle zekerheid die verlies je, en je komt -althans in mijn geval- in een donker gat terecht. En dat verwacht je dus niet. Dus ik schrijf, en schrijf, en ik schrijf me een weg uit dat donker gat. En ik wil alles wat ik onderweg op mijn pad tegenkom voelen, en ervaren, exact zoals ik dat ook deed in het eerste deel. En nu voel ik aan het einde van dit kleine verhaal weer de rust en het vertrouwen. Nu gaat het dus 'op'.

Liefs Eveline

Tip: fijne meditatie-app! Stop, breathe & think (alhoewel het laatste woord twijfelachtig is, is de app compleet én heerlijk overzichtelijk)
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.