Onzekerheid is mijn realiteit

Drie weken geleden heb ik mijn laatste 24chemo gehad. Afgelopen week voelde ik mij het slechts De chemo eiste zijn tol, mijn lichaam moest het bekopen. Daarbij was ik een luchtweginfectie rijker, en dus ook een gezellig antibioticakuurtje.

Sinds het weekend voelde ik mij gelukkig een stuk beter. Het einde van de 4e kuur is voor mij een psychologische grens. Ik zit nu in een mistig gebied waar ik niet verder kan kijken dan een paar denkbeeldige meters, Columbus-style dus.

Afgelopen week heb ik een uitgebreide scan van mijn lichaam gekregen, de Pet-scan, alias Ed-scan. Afhankelijk van de uitslag wordt er vervolgplan gemaakt. De opties die ik heb zijn beperkt en daarom heb ik getekend voor een experimenteel medicijn (trial) waar ik later meer over vertel. Eerst moet ik door de pre-screening waarbij wordt gekeken of ik in aanmerking kan komen voor dit medicijn. Nog deze week krijg ik de uitslag van de scan te horen en of ik aan deze trial kan beginnen. Nog veel onzekerheid dus. Maar onzekerheid is mijn realiteit.

Welke opties er ook zijn, ik zal er voor vechten. Dankzij de steun van iedereen sta ik sterker in dit gevecht en ben ik positief gestemd. Het leven om me heen gaat gewoon door. Dit is mooi maar ook soms moeilijk om te zien. Ik heb de scholen zien stoppen voor de vakantie en iedereen zien vertrekken naar hun vakantiebestemming. En nu is iedereen weer terug, beginnen de scholen weer, en het hockey. Hockey was mijn tweede leven en moet ik nu net als vele andere dingen vanaf de zijlijn volgen.

Ik mis het ritme van het leven dat men ‘normaal’ noemt. Soms pak ik een paar slagen mee en heb ik even het gevoel dat ik weer normaal leef. De komende tijd hoop ik een paar mooie reisjes te maken! Eddie goes Columbus-style.. Volgende week de eerste, naar het mooie italie! Een andere omgeving en mentaal opladen. En wie weet hebben pizza’s en een goed glas wijn wel een helende werking.

Ciao voor nu!