Oktober 2011

... the sun is shining.... En daar ging Guus. Het luik werd geopend...op weg naar vrijheid. Wat geweldig om dit te doen. Eerder schreef ik er al over dat dit nog een wens van mij was: een zeehond vrijlaten. Bovenop de kist zitten en het luik openen. Vandaag was het zover.

It's a beautiful day... (2)
23 oktober 2011

... Dat wat ik als kind ooit eens op televisie had gezien (Lenie was toen ook al hip), werd nu werkelijkheid. Niet dat ik ervan droomde. Maar het leek me wel iets heel moois. Iets magisch. En zo stapten we vanmorgen voor dag en dauw in de auto op weg naar Pieterburen. Twee en een half uur later arriveerden we bij de zeehondencreche, waar Guus al lag te spartelen in zijn bijna leeggelopen golfslagbad. Een goede twee uur verder, nadat alle zeehonden in gereedheid waren gebracht, gingen we op weg naar Lauwersoog. De zeehonden werden door een paar stoere 'baywatch' mannen opgewacht en op een reddingsboot geladen en wij gingen de toeristenboot op. Niet veel later stopten we bij een zandbank voor Schiermonnikoog en stapten we over op de reddingsboot waarna we vervolgens bij de zandbank werden afgezet. Nou ja, eigenlijk gedragen. Het water kwam tot aan mijn liezen, dus ik werd op de brede schouders van een van de baywatch mannen meegenomen. Dat liet ik me natuurlijk welgevallen;-) En de rest spreekt voor zich. Het gaat echt zoals je het in de commercial van de zeehondencreche ziet. Je gaat bovenop de kist zitten en trekt het luik open. En zo flipperde Guus de zandbank op. Ietwat onwennig, niet zo onstuimig als zijn andere vijf vrienden. Maar dan krijgt hij de zee in de gaten: it's a beautiful day, the sun is shining... and no-one's is gonna stop me now...

Hoe is het nou met jou?
16 oktober 2011
Een vraag die ik veelvuldig krijg. Een vraag die ik altijd hetzelfde beantwoord. Namelijk met 'goed, naar omstandigheden...'. Zelden zul je mij horen zeggen 'slecht, k met peren, klote...'. Want dat kun je natuurlijk niet zeggen. Maar eigenlijk is het maar de halve waarheid. Want zeg nou zelf, het is natuurlijk klote, k met peren dat ik dit heb. Dat ik ziek ben. Dat mijn vooruitzichten verre van rooskleurig zijn. Dat ik vorige week weer in het ziekenhuis heb gelegen.
Dat mijn darmen wel eens roet in het eten kunnen gooien.... Dat het ineens stoppen van mijn darmen kan leiden tot mijn dood. Dat mijn tumormarker is verdubbeld, dus dat het toch wel heel waarschijnlijk is dat de kanker zich verder heeft uitgezaaid dan men aanvankelijk dacht. Dat iedereen om me heen zwanger is of net is bevallen. Dat ik nooit de problemen heb van buitenschoolse opvang, oppasperikelen, speelafspraakjes en vieze loopneuzen. Dat ik, doordat ik nu langer dan twee jaar ziek ben, een uitkering krijg, terwijl ik liever gewoon net als ieder ander wil werken voor mijn geld. Dat ik nooit oud word met de man waarmee ik dacht oud te worden. Dat ik vermoedelijk weer een chemokuur krijg en dus weer mijn leven en activiteiten hierop moet aanpassen. Dat ik weer moet incasseren. Dat er minstens 10 keer op een dag door mijn hoofd schiet dat ik ongeneeslijk ziek ben, dat ik nooit meer beter word. Dat die gedachten nooit eens ophouden. Dat ik angstig ben, bang voor het moeten opgeven. Dat ik bang ben voor het verliezen, het verliezen van mijn leven. Een leven waar ik steeds meer van ben gaan houden. Dat ik het op een dag moet loslaten. Dat die dag vandaag of morgen zomaar kan komen. Dus als je mij vraagt: hoe is het nou met jou? Wat denk je zelf hoe 't gaat?! Mocht het kwartje niet zijn gevallen: hier heb je 'm. De waarheid. Ja, het gaat dus klote met mij! En ja, ik vind het natuurlijk niets en ja, ik ben verdrietig. En ja, ik weet dat jullie het niet hebben en dat jullie diep in je hard blij zijn dat je het niet hebt. Want dat je "niet zou weten hoe je er mee om zou moeten gaan". Maar weet je, het is goed. Ik hoef niet sterk te zijn omdat men dat verwacht. De waarheid zeggen maakt je ook sterk. En dus zeg ik de waarheid. En vertel eens, hoe is het nou eigenlijk met jou? Het gaat al twee jaar over mij...