Oktober 2010

Normaal gesproken is de datum waarop de eerste pepernoten en chocoladeletters in de winkel liggen een veelbesproken Sint-thema waarover men zich verwondert. Wie heeft de eerste kruidnoten al gespot en misschien zelfs al gegeten? Of wellicht al een chocoladeletter soldaat gemaakt? Was het Kruidvat, de HEMA of AH nu de eerste dit jaar? Maar nee, dit jaar geen discussie over dit alles.

Ode aan Sint
28 oktober 2010

... Wellicht dat men zich er ook allang niet meer over verbaast. De kerstversiering duikt immers ook alweer op in de winkelcentra. En eerlijk is eerlijk. Zodra de bladeren rood kleuren, de regen gaat vallen en het kouder wordt, is niets heerlijker dan met een kop dampende herfstthee op de bank te zitten met een schaaltje pepernoten of speculaasjes met amandelen. Nee, de discussie gaat dit jaar over iets heel anders. Over 'Horror Sint', een zogenaamd humoristische film over een monsterachtige verschijning van Sinterklaas. Een film over een psychopathische Sint die graag kinderen onthoofdt voorzien van spectaculaire achtervolgingsscenes waarvan heel Amsterdam 's nachts heeft wakker gelegen. De discussies beperken zich niet tot de inhoud van de film maar gaan met name over de bijbehorende filmposters waarop een zwarte angstaanjagende horror Sinterklaas is afgebeeld. Dat deze film met bijbehorende posters op zijn minst discussie over de poster oproept vind ik niet vreemd. Het gaat wel over mijn Sint. Onze Kindervriend, de man aan wie we tijdens onze kinderjaren ons hart en onze diepste wensen en geheimen toevertrouwden. De allerliefste man op aarde die je hart voor eeuwig heeft gestolen en waarmee ik al jarenlang een platonische relatie heb. En nu wordt hij neergezet als een bloeddorstige kinderhater die moordt en plundert...

In mijn zoektocht naar geluk ga ik vaak op zoek naar de momenten waar ik met een glimlach aan terugdenk. En een van die momenten is het avondje van Sinterklaas. Toen ik klein was, en nog geloofde in de goedheiligman, een zenuwslopend spektakel en nu een avond met familie of vrienden waar gezelligheid en genegenheid met een knipoog naar elkaars karakter centraal staat. Een jaarlijks terugkerende evenement waar ik met veel plezier op terugkijk en naar uitkijk. Een film maken over Horror Sint zou bij mij niet in mijn brein opkomen. En gaat mij wel wat ver. Ik zou als ik kinderen had het ook geen geweldige timing vinden van het verschijnen van deze film. Maar in deze tijd kijk ik er niet meer van op. Net zo min als van het verschijnen van het blad Sint. Een glossy magazine in de stijl van Linda, maar dan geheel gewijd aan Sint en al zijn favourites. Inmiddels is duidelijk dat de film gewoon kan draaien met behoud van posters. En probeer ik het advies ter harte te nemen om Horror Sint te nemen met een grote korrel zout en te zien als de gemene broer van Kindervriend Sint. De film laat ik dus even aan me voorbij gaan. Ik kruip vanavond lekker op de bank, met de glossy Sint, een dampende kop thee en een assortiment van kruidnoten, chocoladeletters en marsepein. Wat een geluksmoment!

De keuze van Mark
14 oktober 2010
Het is de week van Mark. En natuurlijk van de Chileense mijnwerkers. Maar vooral die van Mark. Van Mark en zijn harem. Of liever gezegd Mark en zijn (overwegend oude wijze) mannen. De vorming van het kabinet is een feit en, net zoals met voetbal, heeft wederom iedereen er een mening over. Hoewel? Het zijn vaak dezelfde die het hoogste woord voeren. Zeker wanneer het gaat om emancipatievraagstukken. En de samenstelling van het kabinet is weer eens zo'n vraagstuk. De mening van de hoofdredactrice van de Opzij over de door Mark gekozen bewindslieden kon niet uitblijven: 'Hij heeft er gewoon niet over nagedacht'. Ook Neelie kon het niet nalaten om een kritische noot te plaatsen bij de geringe vertegenwoordiging van vrouwen in het kabinet. Waarop Mark zei 'heel hard te hebben gezocht, maar niet te hebben gevonden'. Terwijl ik het bericht lees moet ik er wel om lachen. Vooral als je bedenkt dat Mark (nog steeds) vrijgezel is. Het niet kunnen vinden lijkt een rode draad in zijn leven te zijn ;-). Hij zou voor zijn kabinet 'voor de besten zijn gegaan en daarbij niet gekeken te hebben naar geslacht of huidskleur'. Een beetje teleurgesteld bedenk ik me dat als hij net zo kieskeurig in zijn privé-leven is als in zijn ambtenarenbestaan, het zomaar kan zijn dat wij het nooit gaan meemaken. Namelijk dat een premier tijdens zijn ambt verkering krijgt. Misschien wel met een man. En de Story en RTL 4 om het hardst strijden wie er met de eerste beelden van het verliefde stel vandoor gaat. En mooier nog, dat hij tijdens zijn ambt gaat trouwen (op het Binnenhof) terwijl heel Nederland net als bij Willem en Maxima aan de buis gekluisterd zit en een traan wegpinkt. Misschien krijgen we dan zelfs allemaal een extra vrije dag. Wat zou dat geweldig zijn! Mark, 43, een keurig nette intelligente man, midden in het leven, goed geschoold, een beetje kwajongensachtig type met soms nog wat onhandige uitdagende uitspraken ('rechts kan zijn vingers aflikken bij dit regeerakkoord'). Welke vrouw (of man?) zou niet eens met hem bij kaarslicht willen debatteren over integratie en het zorgstelsel? En voor welke moeder is hij niet de ideale schoonzoon? Zelf heb ik inmiddels de ideale man gevonden door simpelweg mijn harde eisen (geen scheten laten, niet boeren, een atletisch gebouwde man met een ogenschijnlijk strak afgetrainde buik, debatteren i.p.v. discussiëren enz.) te laten vallen. Misschien moet jij dat ook doen, Mark. Want alleen maar voor het beste van het beste gaan, kan ten koste gaan van kwaliteit en duurzaamheid (belangrijke ingrediënten van een relatie). Kwaliteit zit 'm niet in de beste, de mooiste, de wijste of de leukste. Kwaliteit zit in hoe je met elkaar omgaat, of je gezamenlijke kwaliteiten in balans zijn. En alleen wanneer dat het geval is, is er sprake van duurzaamheid. Kijk dan nog eens kritisch naar de samenstelling van jouw kabinet. Als je tot de conclusie komt dat je op die manier jouw kabinet hebt samengesteld, dan verheug ik me op de eerste vrijgezelle premier die tijdens zijn ambtsperiode verkering krijgt, trouwt en vervolgens trots een kleine Mark presenteert aan het volk!

Bella Italia
10 oktober 2010
Na wat wikken en wegen besloten we eerder dit jaar onze reis naar de VS uit te stellen en in plaats daarvan naar Italië te gaan. Een van de redenen was natuurlijk de wond (die na een jaar nog steeds niet dicht is) maar ook de financiën (die door de eigen bijdrage aan de thuiszorg flink geslonken is). Bovendien hebben we nu een hond waar we ook nog rekening mee moeten houden. Al kunnen we tijdens vakantie ook prima oppas regelen. Maar goed, we wilden graag dat Senna mee zou kunnen. Het werd een huis in Italië in de buurt van de Bloemen Riviera. De plaatjes van de streek in de bekende Capitool gids beloofden veel goeds. Eerder had deze gids ons naar verrassende plekken in andere landen gebracht. Dus waarom zou de gids ons deze keer in de steek laten? Via internet waren we op zoek gegaan naar een huis. Bij aankomst bleek het huis precies wat ons op de site beloofd was. Ruim, veel grond, een keuken met alle denkbare apparatuur en midden in de natuur. Wat wil een vakantieganger nog meer? Wat de site niet vermeldde was dat de stoppen nogal snel konden doorslaan. En als dat gebeurde je minstens 10 minuten bergopwaarts moest lopen om de elektriciteit weer op gang te brengen... Om dit te voorkomen was door de eigenaar, een dieetgoeroe bleek achteraf, op een kladje geschreven wat het verbruik was van de verschillende apparaten (ervan uitgaande dat je dan zelf wel over de benodigde rekenvaardigheden zou beschikken). Het leek ons het meest slim om de boiler standaard uit te laten staan. Dan konden we het rekenen achterwege laten en ons een klimpartij besparen. Het 'midden in de natuur' bleek te bestaan uit schorpioentjes in huis (die kunnen steken...), Rodolfo het hert en Bambi bij het ochtendgloren in de weide voor ons, hagedisjes, uiltjes, Vlaamse gaaien en allerlei niet nader te specificeren luidruchtige beesten. De schorpioentjes en niet nader te specificeren beesten werden uiteraard niet op de site vermeld evenals de wekelijkse jacht op Rodolfo en Bambi. Dit zou stadse mensen zoals wij natuurlijk meteen afschrikken en zou voor hen die op zoek zijn naar het ideale huisje op een idyllische locatie doorslaggevend zijn om het niet te huren... Een idyllische locatie was het zeker: 's ochtends in de zon ontbijten onder het genot van krekel- en vogelgeluiden en op de achtergrond in de verte een hert of een bambi. Omdat ik natuurlijk weer niet stil kon zitten, wilde ik al snel de idyllische rustgevende zen omgeving laten voor wat het was en La Bella Italia ontdekken. Maar na meerdere dagen op pad te zijn geweest met de Capitool Gids en wat andere gidsen van de omgeving onder de arm en Lukas ondertussen tot wanhoop te hebben gebracht kwamen we tot de conclusie dat de foto's in de genoemde gidsen ergens anders genomen moesten zijn. Dit was niet waar we naar op zoek waren. Geen idyllische kustplaatsen, geen beloofde wijn- of olijfboerderijen. Wel een Zandvoort of een Scheveningen maar dan met een boulevard met palmen en zonder uitzicht op zee. Dat zicht werd ontnomen door de bad- annex kleedhuisjes. Om van het uitzicht op zee te kunnen genieten moest er eerst toegang betaald worden. Tja, we blijven toch Nederlanders. Dus aten we al lopende een heerlijk Italiaans schepijsje.
In de eerste week van onze vakantie hadden we nog niet helemaal het Italiaanse ritme te pakken. Iedere keer als wij weer een beetje fit waren om een dorpje te bekijken, bleken de Italianen het ervan te nemen en een plaatsje op de bank te hebben gezocht om even te snurken. Maar toen we het eenmaal doorhadden werd dat ons moment om te genieten van de Italiaanse keuken. Om je vingers erbij af te likken! De streek staat bekend om zijn gerechten met pesto of basilicum. Maar ook de pasta met zeevruchten vond gretig aftrek. De primo's, de secundo's of gewoon een pizza... Wat een leven! In de tweede week vonden we meer onze rust en waren we meer zen met de omgeving en het Italiaanse ritme. Eerst ontbijt (soms versgebakken focaccia) in de zon al dan niet met een boekje erbij. Daarna op ons gemakje naar een dorpje verderop voor onze latte macchiato om vervolgens naar de rivier te gaan om dammen te bouwen, met Senna te dollen en de biografie van Oprah te lezen of om vervolgens een stad te gaan bekijken. Zo zijn we onder andere naar Portofino geweest. Het Cannes van de Italiaanse Riviera met de mooiste boten, azuurblauw zeewater en pastelkleurige huizen. Eindelijk de Riviera zoals de Capitool Gids ons had beloofd. Eindelijk die mooie kustroutes, de prachtige vergezichten en het ene idyllische dorpje na het andere. Maar wel heel druk. Hier geen krekel- of vogelgeluiden. En voor de prijs van een pizza bij ons in het dorp 1 blikje cola op het terras in Portofino. Als we hier onze hele vakantie hadden gezeten, waren we en niet echt tot rust gekomen wat nu net het doel was en bovendien bijna failliet geweest. Dan zaten we dus nog niet zo slecht. Ons huis en de omgeving was misschien meer iets voor natuurfreaks zoals vogelaars, jagers en paddestoelenzoekers (fungi-jagers zoals wij ze noemen na onze vakantie in deze streek), maar wij kunnen in ieder geval zeggen dat we tot rust zijn gekomen en echt genoten hebben van het Bella Italia.