November 2009

Afgelopen zaterdag was het zover: de dies van mijn dispuut, oftewel de verjaardag van mijn dispuut. Vorig jaar hadden Celine, Pauline, Eugenie en ik afgesproken dat we de organisatie van de dies van dit jaar voor onze rekening zouden nemen.

Taartkunst en een huwelijk
18 november 2009

... In de zomer waren we al van start gegaan om de activiteit te bedenken en er werd een ' tros vermist' actie opgezet om die personen op te sporen die al lang uit beeld waren. Toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis had ik nog tegen Eugenie gezegd dat ik de dies zeker niet zou redden. En dan bedoel ik natuurlijk om erbij te zijn. Maar naarmate mijn herstel vorderde had ik toch het idee dat ik er wel eens bij zou kunnen zijn. Maar dan alleen bij de activiteit en niet bij het eten. En dat was het geval. 's Middags door Eugenie opgehaald en nog even met het organisatiecomite een kop koffie gedronken. Daarna druppelde iedereen binnen. Ik was best zenuwachtig. Wat zou iedereen zeggen? Zou ik moeten huilen? Het was ontzettend fijn om iedereen weer te zien. Iedereen was verrast en blij dat ik er was. M'n tranen kon ik wegslikken. En de zenuwen begonnen langzaam weg te gaan. Daarna met z'n allen naar de activiteit te gaan: taartkunst. Ter ere van het lustrum (ons dispuut bestaat dit jaar 20 jaar) vonden we het versieren van taarten wel een feestelijke en passende activiteit. De taarten lagen uitgestald op de tafels klaar om versierd te worden met marsepein en allerlei andere soorten versiersels. De marsepein kon gekleurd worden met kleurstof wat overigens nog wel zwaar was om door de blanke marsepein te kneden. Ondertussen werd er gezellig op los gekletst en was het een kippenhok en werd iedereen (als vanouds) op de hoogte gesteld van de laatste nieuwtjes. Voor mij was het na de taartkunst wel weer een mooie dag geweest. De rest ging nog samen borrelen en eten (er werd speciaal voor ons gekookt). Het was geweldig om iedereen weer te zien. Hoe anders was dat in september toen ik dacht dat dat niet meer zou gebeuren. In de auto terug naar huis had ik het er toch ook wel moeilijk mee. Juist op dit soort gelegenheden word je geconfronteerd met hoe het leven van iedereen gewoon verder gaat. Hoor je verhalen over werk, het dagelijkse leven, kinderen. Op het moment van de verhalen heb ik daar geen moeite mee, maar in de auto terug was het wel even slikken en kwamen ook wel de tranen. Je beseft dan des te meer hoe je leven is veranderd en hoe graag je je relatief ongecompliceerde leven weer terug wilt hebben. Maar ondanks dit besef ben ik blij dat ik er als vanouds bij heb kunnen zijn. Volgend jaar weer!

Zondag was een regenachtige dag. Tijd om het boek 'Haar naam was Sarah' uit te lezen. Cindy bleek de gulle geefster van dit boek te zijn. Inderdaad een prachtig boek!

Maandag moest ik al vroeg op omdat ik om 8.30 in het ziekenhuis moest zijn. Ik had een afspraak om een echo te laten maken van de geconsteerde bobbel in mijn zij. Het bleek gelukkig geen achtergebleven drain te zijn maar littekenweefsel van de gang van de drain. Ik was al bang dat er weer in mij gesneden moest worden, dus dit was goed nieuws. Daarna nog langs de wondverpleegkundige gegaan omdat ik een enorm geirriteerde huid heb rond mijn wond wat ook nog heel erg kriebelt. Nadat deze het gezien had besloten we dat ik het beter door de dermatoloog kon laten bekijken. Nadat we eerst weer eindeloos hadden gewacht tot we aan de beurt waren kwam de dermatoloog tot de conclusie dat het mogelijk veroorzaakt werd door een allergie voor pleisters. Lekker handig als je een wond hebt die afgedekt moet worden ;-). Een plaktest moet uitwijzen of ik inderdaad allergisch ben en ondertussen moet ik het doen met een zalf en een wat andere manier van verbinden van de wond. Gisteren nog naar de oncoloog. Deze was zeer tevreden. Afgesproken werd om 14 december te starten met de volgende reeks chemokuren. Dan kan ik in ieder geval kerst en oud & nieuw vieren zonder dat ik me beroerd voel. Zoals ik al eerder zei: ziek zijn is ook een baan. Ik zou er geld voor moeten vragen.
Vandaag een bijzondere dag omdat Claire en mijn broer Wouter gaan trouwen. Het huwelijk werd in kleine kring op het stadhuis in Utrecht gesloten. De ambtenaar van de burgerlijke stand hield een leuk praatje dat goed in de smaak viel bij zowel het bruidspaar als de gasten. Daarna nog gezellig met z'n allen aan de koffie en het gebak. Een huwelijk geheel in de stijl van Wouter & Claire. Ik had eerder niet kunnen denken dat ik hierbij aanwezig zou kunnen zijn, maar ben ontzettend blij dat ik deze bijzondere dag heb kunnen bijwonen!


Topsport
8 november 2009
De week begon met een nieuwe spruit in de familie. Esther heeft namelijk maandagochtend vroeg Eva Marieke op de wereld gezet. Een prachtig popje, die we gisteren hebben mogen bewonderen. We werden 's morgens vroeg door Maarten gebeld met het blije nieuws en met de vraag of ik bezwaar had tegen de namen. Eh nee natuurlijk niet, het zijn leuke namen. Ik had toen nog niet door dat Eva naar mij is genoemd.... Dat drong pas in de loop van de dag tot ons door. Lukas en ik waren er wel een beetje stil van. Heel bijzonder. En we zijn er natuurlijk ook trots op.

Afgelopen week een goede week gehad. Geen materiaalpech meer. Gelukkig want ik begon de hoop op bij mij passend materiaal al bijna op te geven. Ben fysiek weer wat sterker geworden. Ik ga er steeds meer uit. Mijn benen zijn niet meer zo van elastiek. Ben vrijdag zelfs naar de praktijk gegaan voor mijn dosis fysio. Het begint er op te lijken dat ik langzamerhand weer een beetje mijn oude ik word. Alhoewel.... uiteindelijk zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn als voor 19 mei. Het is net als je in het boek van Lance Armstrong leest. Je kanker is weg en nu? Ben je dan een overlever of ben je dan een ex-kankerpatient? In mijn geval ben ik allebei (nog) niet. En uiteindelijk maakt het ook niet uit, de onzekerheid knaagt. Bij ieder pijntje denk je dat er weer wat zit. Het is fijn dat ik fysiek een stuk ben opgeknapt maar geestelijk is het dus nog best een strijd. Ik ben gelukkig niet meer somber. Maar ik heb wel mijn momenten dat ik meer dan anders geconfronteerd wordt met mijn beperkingen en onzekerheden. Dan ben ik verdrietig en jank ik even goed maar ik probeer ook mezelf weer op te peppen. Anders blijf je er in hangen en dat draagt niet bij aan het herstel. Wat dat betreft is het hebben en herstellen van kanker net het bedrijven van topsport. Het vereist discipline, geduld en uithoudings- en doorzettingsvermogen zowel fysiek als mentaal. Bij mij is het geduld wat nogal op de proef wordt gesteld. Aan mijn discipline (oefeningen doen, op gezette tijden eten) moet ik ook nog wat sleutelen. Maar verder voldoe ik aan alle criteria om een sportvrouw te zijn op topsportniveau!