Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
No Boobs No Glory
03-05-2011
• leestijd 2 minuten
•
702 keer bekeken
• 
Zoals de meesten van jullie al weten zit in sinds begin januari weer volop aan de chemo, weer zes kuren van ieder drie weken. Morgen (woensdag) mag ik weer naar het St. Radboud in Nijmegen voor kuur nummer vijf, alweer.
De eerste drie kuren waren zoals vanouds: de eerste dagen behoorlijk klote, de tweede week wat beter en de derde week bijna weer helemaal boven jan.
Bij de vierde kuur echter gebeurde er iets onverwachts. Door het gebruikelijke flauwe gekwats wat jullie onderhand van me gewend zijn hier op Facebook ontstond er een gesprek met een aantal dames met als thema dat er geen enkel medisch onderbouwd bewijs is dat kijken naar decolletés *niet* helpt tegen kanker.
“Nou, laten we ’t maar eens proberen, dan.”
Met als gevolg dat er vanaf de dag dat ik voor de vierde kuur in het Radboud lag, een aantal dames die enkel omschreven kunnen worden als “geweldig” een nette foto op mijn wall plaatsten van hun fraaie uitzicht (bij deze normaals mijn oprechte dank aan de donateurs van het eerste uur, te weten: Maud Jelmersma, Ellen Gerritsen, Simone Beijer, Kim Rengelink, Cindy Hens, Glauke Pannevis, Maika Karremans, Judith de Brabander, Sanne Boonen en Aveyanda Skye, en natuurlijk mijn eigen Daniëlle Herregraven die me continue van bewegend livebeeld voorzag).
En ongelogen waar: ik voelde me serieus beter! Ik heb van die vierde kuur veel (en ik bedoel echt véél) minder last gehad van bijwerkingen dan bij de eerste drie kuren. Er is niets gewijzigd aan doseringen en dergelijke, wat mij doet vermoeden dat er wel degelijk een case gemaakt kan worden voor het sta… ik bedoel kijken naar decolletés als verzachting van de palliatieve zorg van de opgegeven kankerpatiënt.
Zoals gezegd: ik moet morgen weer naar Nijmegen voor kuur nummer vijf. Jullie snappen waarschijnlijk al waar dit bericht naartoe gaat... ;-)
Nee, dit bericht is niet bedoeld als oneerbaar voorstel, maar simpel als een manier om een glimlach op m’n gezicht te krijgen als ik morgen weer voor pampus in dat ziekenhuisbed lig.
Als je iets substantiëlers wil bijdragen aan het gevecht tegen kanker, en als je werkelijk wat wil betekenen voor iemand die, in tegenstelling tot ikzelf, wèl nog een kans op genezing heeft, steun dan de stichting No Guts No Glory (www.stichtingngng.nl) die zich inzet voor Sander Gerritsen (41, vader van drie kinderen), een mede-Tilburger die net als ik kanker heeft maar dus nog een kansje heeft op genezing: door middel van een therapie middels dendritische cellen. Deze experimentele behandeling, die hij ondergaat in Keulen, wordt niet vergoed door zijn ziektekostenverzekering, vandaar de oprichting van No Guts No Glory.
Dus pak je camera en upload je foto op mijn wall, en/of ga naarwww.stichtingngng.nl en doneer aan No Guts No Glory!
Bij de vierde kuur echter gebeurde er iets onverwachts. Door het gebruikelijke flauwe gekwats wat jullie onderhand van me gewend zijn hier op Facebook ontstond er een gesprek met een aantal dames met als thema dat er geen enkel medisch onderbouwd bewijs is dat kijken naar decolletés *niet* helpt tegen kanker.
“Nou, laten we ’t maar eens proberen, dan.”
Met als gevolg dat er vanaf de dag dat ik voor de vierde kuur in het Radboud lag, een aantal dames die enkel omschreven kunnen worden als “geweldig” een nette foto op mijn wall plaatsten van hun fraaie uitzicht (bij deze normaals mijn oprechte dank aan de donateurs van het eerste uur, te weten: Maud Jelmersma, Ellen Gerritsen, Simone Beijer, Kim Rengelink, Cindy Hens, Glauke Pannevis, Maika Karremans, Judith de Brabander, Sanne Boonen en Aveyanda Skye, en natuurlijk mijn eigen Daniëlle Herregraven die me continue van bewegend livebeeld voorzag).
En ongelogen waar: ik voelde me serieus beter! Ik heb van die vierde kuur veel (en ik bedoel echt véél) minder last gehad van bijwerkingen dan bij de eerste drie kuren. Er is niets gewijzigd aan doseringen en dergelijke, wat mij doet vermoeden dat er wel degelijk een case gemaakt kan worden voor het sta… ik bedoel kijken naar decolletés als verzachting van de palliatieve zorg van de opgegeven kankerpatiënt.
Zoals gezegd: ik moet morgen weer naar Nijmegen voor kuur nummer vijf. Jullie snappen waarschijnlijk al waar dit bericht naartoe gaat... ;-)
Nee, dit bericht is niet bedoeld als oneerbaar voorstel, maar simpel als een manier om een glimlach op m’n gezicht te krijgen als ik morgen weer voor pampus in dat ziekenhuisbed lig.
Als je iets substantiëlers wil bijdragen aan het gevecht tegen kanker, en als je werkelijk wat wil betekenen voor iemand die, in tegenstelling tot ikzelf, wèl nog een kans op genezing heeft, steun dan de stichting No Guts No Glory (www.stichtingngng.nl) die zich inzet voor Sander Gerritsen (41, vader van drie kinderen), een mede-Tilburger die net als ik kanker heeft maar dus nog een kansje heeft op genezing: door middel van een therapie middels dendritische cellen. Deze experimentele behandeling, die hij ondergaat in Keulen, wordt niet vergoed door zijn ziektekostenverzekering, vandaar de oprichting van No Guts No Glory.
Dus pak je camera en upload je foto op mijn wall, en/of ga naarwww.stichtingngng.nl en doneer aan No Guts No Glory!
Groetjes,
Ro
Praat mee
