Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
Mei 2011
01-05-2011
• leestijd 2 minuten
•
Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze. Gedeeltelijk is dat waar. Goed nieuws, ja: ik voel me vrij goed. De chemokuren zijn weer klaar en mijn energie lijkt weer meer toe te nemen. Mijn haar begint weer te groeien.
De vijand op mijn grondgebied
12 mei 2011
... Nog even en ik kan weer mijn pruik afzetten en met mijn hand door mijn eigen haar strijken. Minder goed nieuws: de kuur heeft de kankercellen niet geheel opgeruimd. De tumoren zijn afgenomen, maar niet weg. Dat was slikken. We hadden toch op meer gehoopt. Ik denk eerder dat het de teleurstelling was en het besef dat ik echt in een palliatief traject zit. Geen behandeling gericht op genezing. Maar een behandeling gericht op levensverlenging. Moeilijk te bevatten en moeilijk te accepteren dat ik dus met kanker in mijn lichaam rondloop. Met tumoren die van dusdanige omvang zijn dat de artsen dat stabiel en goed genoeg vinden voor nu. Terwijl ik altijd heb gezegd dat ik geen vijand op mijn grondgebied accepteer en dat ik die met al mijn wapens die ik heb zal blijven bestrijden. Ik heb nog steeds dezelfde wapens maar die zijn niet goed genoeg meer. Niet genoeg meer om te verslaan. Misschien wel genoeg om terug te dringen en weg te houden uit cruciale gebieden (zoals de organen). Maar hoe lang kan ik dat volhouden? Niemand weet het. Nou ja, men denkt het te weten, maar ik probeer die prognose los te laten. Het heeft geen zin. Je kunt niet in de toekomst kijken. En bovendien durf ik het niet. Omdat het me beangstigt. Angst dat ik mijn leven niet meer kan leven zoals ik dat nu doe. Uit alle macht probeer ik me dus maar te focussen op het leven in het nu. Mindful leven. Zonder te piekeren over het verleden of de toekomst. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ergens eind vorig jaar liet ik me nog verleiden tot een mindfulnes training. Maar het blijkt toch meer iets voor de wat zweverige types te zijn dan aardse types zoals ik. Ik richt me liever tot mijn muntthee drinkende praatpaal en tegenwoordig ook tot de met naalden gewapende Chinese prikkunstenaar. Heel erg in het nu. En wat levert het me op? Ach, ik heb mijn piekergedachten van me afgepraat en kan me weer focussen op de dagelijkse dingen. Werken, wassen, stofzuigen, hond uitlaten, boodschappen doen, koken,... Iedere dag ben ik blij dat ik dat nog steeds kan. Zelfs met die vijand op mijn grondgebied. Ik zal 'm gedogen maar niet voeden. En als het me lukt om een nieuw wapen in te zetten, zal ik het zeker doen.
12 mei 2011
... Nog even en ik kan weer mijn pruik afzetten en met mijn hand door mijn eigen haar strijken. Minder goed nieuws: de kuur heeft de kankercellen niet geheel opgeruimd. De tumoren zijn afgenomen, maar niet weg. Dat was slikken. We hadden toch op meer gehoopt. Ik denk eerder dat het de teleurstelling was en het besef dat ik echt in een palliatief traject zit. Geen behandeling gericht op genezing. Maar een behandeling gericht op levensverlenging. Moeilijk te bevatten en moeilijk te accepteren dat ik dus met kanker in mijn lichaam rondloop. Met tumoren die van dusdanige omvang zijn dat de artsen dat stabiel en goed genoeg vinden voor nu. Terwijl ik altijd heb gezegd dat ik geen vijand op mijn grondgebied accepteer en dat ik die met al mijn wapens die ik heb zal blijven bestrijden. Ik heb nog steeds dezelfde wapens maar die zijn niet goed genoeg meer. Niet genoeg meer om te verslaan. Misschien wel genoeg om terug te dringen en weg te houden uit cruciale gebieden (zoals de organen). Maar hoe lang kan ik dat volhouden? Niemand weet het. Nou ja, men denkt het te weten, maar ik probeer die prognose los te laten. Het heeft geen zin. Je kunt niet in de toekomst kijken. En bovendien durf ik het niet. Omdat het me beangstigt. Angst dat ik mijn leven niet meer kan leven zoals ik dat nu doe. Uit alle macht probeer ik me dus maar te focussen op het leven in het nu. Mindful leven. Zonder te piekeren over het verleden of de toekomst. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ergens eind vorig jaar liet ik me nog verleiden tot een mindfulnes training. Maar het blijkt toch meer iets voor de wat zweverige types te zijn dan aardse types zoals ik. Ik richt me liever tot mijn muntthee drinkende praatpaal en tegenwoordig ook tot de met naalden gewapende Chinese prikkunstenaar. Heel erg in het nu. En wat levert het me op? Ach, ik heb mijn piekergedachten van me afgepraat en kan me weer focussen op de dagelijkse dingen. Werken, wassen, stofzuigen, hond uitlaten, boodschappen doen, koken,... Iedere dag ben ik blij dat ik dat nog steeds kan. Zelfs met die vijand op mijn grondgebied. Ik zal 'm gedogen maar niet voeden. En als het me lukt om een nieuw wapen in te zetten, zal ik het zeker doen.
Praat mee
