Mei 2009

De dagen na het grote nieuws beleef ik in een roes. Soms denk ik dat het niet over mij gaat, dat ik in een hele slechte film terecht ben gekomen of dat het allemaal wel niet zo erg zal zijn... Maar 's morgens, als ik wakker word, weet ik dat het wel over mij gaat.

Ik lig hier in het ziekenhuis. Er gaat geen morgen voorbij zonder dat ik (en Lukas) een traan laat (laten). Ik besef me dat ons leven vanaf nu compleet anders zal zijn. Zal ik het overleven? Ik wil nog niet dood. Waarom ik? Hadden ze niet ergens anders aan kunnen kloppen? We hadden een gezin willen stichten. Dat zal nooit meer kunnen. Hoe moet dat dan met werk? Ik wil graag weer werken. We hadden net een nieuw huis. Ik ben pas 35 en moet het grote feest nog steeds geven. Waarom? Soms ben ik boos, dan sla ik op het matras. Het huilen wordt dan ook heviger.

Wat ben ik blij dat Lukas er is als ik wakker word! Het is zo fijn dat hij tot nu toe altijd hier in het ziekenhuis op mijn kamer bij mij heeft kunnen slapen. Dat geeft toch een vertrouwd gevoel. Het mooie aan Lukas is dat hij me altijd weer op de been weet te helpen en positief de dag weet te beginnen. Of met een traan een grap te maken, een liedje te zingen of te fluiten. Zo begon hij in de afgelopen dagen met 'Laten we dansen, mijn liefste. Dansen aan zee' (Blof). Ja, dan kun je me echt wegdragen. Wat zou ik dat weer graag willen doen. Naar het strand. Genieten van de ondergaande zon en dansen aan zee.