Mayday Mayday

De MRI van mijn hoofd vorige week was in orde. Met een opgelucht gevoel zijn we naar Keulen gereden voor een nieuwe CT en een check-up. Elke uitslag bepaalt daarin het verdere verloop. Het voelt soms als Russisch roulette waarbij mijn lot op het spel wordt gezet.

Afgelopen vrijdag werd ik door mijn arts uit Duitsland gebeld dat de CT niet goed was. Van de stilte ben ik ineens in de storm terechtgekomen. Tot een ieders grote schrik is een enkele tumor in mijn lever flink gaan groeien. Doordat de wonderpil over het algemeen zijn werk nog doet, moeten we deze ‘lonesome wolf’ individueel aanpakken. De tijd van volle maan is aangebroken en met mijn support team heb ik de volgende belangrijke stappen uitvoerig besproken.

Met een chirurgische ingreep wordt het stuk van mijn lever verwijderd waar deze ‘lonesome wolf’ huist. Dit gaat hoogstwaarschijnlijk komende maandag in Keulen gebeuren. Een routine operatie met risico’s vanwege het feit dat ik geen standaard patiënt ben.

Helaas werkt alleen mijn zorgverzekeraar niet mee; zo gaat dit kennelijk tegenwoordig. Ze willen een offerte hebben van het ziekenhuis in Keulen waarin alle gemaakte kosten omtrent deze operatie staan beschreven. Daarna gaat de zorgverzekeraar overwegen wat zij willen vergoeden en wat niet. Op zo’n moment voel ik mij min of meer lijdend voorwerp; onmachtig daar waar zij alle touwtjes in handen hebben. Zonder zekerheid van vergoeding zal ik op hoop van zegen richting Keulen vertrekken. Deze ingreep moet hoe dan ook gebeuren!

Vrijdag meld ik mij in Duitsland voor de ‘intake’ en hoor ik het plan van aanpak. Vervolgens zal ik het weekend doorbrengen om maandag geopereerd te worden. Het zal dan nog even duren voordat ik ben bijgekomen en naar huis mag. Al zullen de nachten daar eenzaam en lang zijn, deze trip is in ieder geval goed voor mijn Duits!

Met licht trillende benen ga ik voel moed richting Keulen en opnieuw dit gevecht aan.

Proost op mij tijdens de vrijdag- en maandagmiddagborrel!

Vol hoop bericht ik jullie snel weer,

Eddie.