Maart 2010

Gisteren was het wereldnieuws. Het kan je onmogelijk ontgaan zijn. Alle kranten hadden 't erover. Met foto's en al. En dan heb ik het niet over de moord op de tante van Frans Bauer, de met bier bekogelde dames van Luv, de aanslagen in Moskou of het verschijnen van de zogenaamde 'pineberry' (een kruising tussen een ananas en een aardbei) . Op zich ook allemaal groot nieuws, maar lang niet zo groot nieuws als dit nieuws.

Superrrr Frau
31 maart 2010

... En dan hebben we het natuurlijk over het nieuws dat over Sylvie is verschenen. Sinds ik kanker heb hou ik al het nieuws over haar nauwlettend in de gaten. Niet omdat ze mijn grote voorbeeld is. Nee, verre van dat. Maar juist omdat zij ook kanker heeft gehad en het mij intrigeert hoe zij ermee omgaat. Hoe zij van kanker iets moois weet te maken. Hoe zij er geweldig blijft uitzien tijdens haar chemokuren en geen ziek hoofd heeft terwijl ik mijzelf heel anders herinner. Hoe zij een voetbalvrouw, moeder en een idool van Duitse tieners kan zijn. Hoe zij chemokuren kan volgen in Spanje en tegelijkertijd een fotoshoot in Duitsland doet en ook nog jureert in Das Supertalent zonder over te moeten geven of je beroerd te voelen. Ongelooflijk, wat een Superrrr Frau. Je zou bijna denken dat het Superrr is om kanker te hebben en dat het allemaal niets voorstelt. Dus toen ik gisteren de krant las, viel mijn oog onmiddellijk op het grote nieuws: Sylvie toont korte kapsel! Haar pruik heeft ze voorgoed afgezet en ingeruild voor een modieus kittig kapsel. Een beetje wax erin (door haar geliefde voetballer met zorg in haar korte haren gekneed) en voila: klaar voor een dagje winkelen. En ja, in haar geval word je dan gespot door een fotograaf, ben je in no time gespreksonderwerp bij RTL Boulevard en sta je in alle kranten op de voorpagina. Het verruilen van haar pruik voor haar eigen haar is een ware bevrijding, aldus Sylvie. Tja, er zijn maar weinig momenten of belevingen die ik met haar deel. Ieder dealt met deze k-ziekte op zijn of haar manier. Maar ik kan me helemaal voorstellen dat je je pruik op een gegeven moment goed zat bent en je je weer vertoont met je eigen haar. En dat je je dan even ongemakkelijk voelt op straat. Sylvie, het staat je Superrr goed en je ziet er Superrr uit!

Verlossende woorden
24 maart 2010
Daar liep ik dan vanaf de parkeergarage naar het ziekenhuis. De zoveelste keer door die brede gang (nu met restaurantje, een bloemenshop en zelfs een Livera voor het geval je een bikini nodig hebt of toch een mooier nachthemd om die knappe dokter te verleiden). Hoe vaak ben ik niet door deze brede gang gelopen? En hoe vaak zou ik dat nog moeten doen? Voor een scan, een controle, een opname, een bloedonderzoek en wat al niet meer. Deze keer hoopte ik erop om met een glimlach weer naar buiten te lopen. In plaats van met een traan of met een verdrietig gevoel. Alhoewel, dit gezien de omgeving, helemaal niet gek is. Wie is er nu dol op ziekenhuizen? Het krioelt er van de mensen, de wc's zijn over het algemeen aan een poetsbeurt toe, iedereen kijkt treurig of sip, de bedden slapen slecht, het eten is niet om over naar huis te schrijven, de dokters hebben altijd haast en weinig tijd voor jou en als je pech hebt, en een bacterie hebt zoals ik, word je als het maar enigszins kan geisoleerd in een kamertje.... En niet te vergeten, dat wachten, het eeuwige wachten omdat het spreekuur is uitgelopen omdat de betreffende arts weer eens een leven moet redden. Zo ook ik. Vandaag zou ik de uitslag krijgen van mijn scan. Het wachten op mijn beurt bij de oncoloog duurde wederom een eeuwigheid. Al die dagen was ik niet zenuwachtig geweest. Want wat kon er mij nu gebeuren? Die K kanker zou met geen mogelijkheid terug kunnen zijn. Dat zou wel erg snel zijn en dan zou het wel eens slecht kunnen gaan aflopen. Ze hadden toch gezegd dat de kanker die ze bij mij hadden aangetroffen zich minder agressief gedroeg dan ze hadden gedacht? Of had ik dat wellicht verkeerd begrepen en was het alleen dat de kankercellen beter gedifferentieerd waren dan gedacht? Wat als ik het toch zou hebben? Nou ja, dat zou dan duidelijk zijn. Als het weer terug zou zijn dan zou ik dood gaan, aldus de professor. Dood aan die K kanker. Niet meteen, je zou dan nog wel behandeld worden, maar dan alleen met een levensverlengend doel. Maar op een dag zou ik er dan aan dood gaan. En zo zat ik mijn tijd te doden met gezellige gedachten. Alleen het antwoord van mijn oncoloog zou mijn gezellige gedachten nog kunnen doorbreken. Niet veel later zat ik bij hem in de spreekkamer en kreeg ik het verlossende antwoord: geen kanker, alles zag er schoon en goed uit. Dat zei ik toch al: dat zou wel heel erg snel zijn geweest! Ik had er wel al op gerekend. Het is gewoon de omgeving die je op andere gedachten brengt! Omdat die zo deprimerend is, krijg je vanzelf wel sombere gedachten. En zo liep ik met een glimlach weer weg, weer door die brede gang met in mijn achterhoofd de wetenschap dat er nog vele bezoeken en daarbij horende sombere, onzekere gedachten zullen volgen. Misschien dan toch nog even langs de Livera om een mooie outfit te kopen of naar het winkeltje voor een fleurige bos bloemen en een Disneyballon? Ach nee, het enige wat ik nodig heb om die brede gang weer aan te kunnen is die verlossende woorden, die je als vanzelf een glimlach en een goed gevoel geven. Daar kunnen een spannend setje, fleurige bos of een Disneyballon niet tegenop!

Op zoek naar een nieuw doel (2)
17 maart 2010
Na mijn oproep van vorige week om mij suggesties te doen voor een nieuw doel in ons leven, kreeg ik wel een paar bruikbare tips. Met als belangrijkste: GELUK. Doe die dingen in je leven waar je gelukkig van wordt. Niet iets wat nu een opzienbarende tip is, maar wel datgene waar het natuurlijk om draait. Want naast het hebben van huisje, boompje, beestje (en in ons geval dan zonder die kinderen maar wel met twee katten), is er nog zoveel meer waar je gelukkig van wordt. Maar ja, wat is dat dan? Uiteraard heb ik zelf natuurlijk ook niet stil gezeten en ben ik begonnen met mijn zoektocht naar geluk . Ik kon me herinneren dat ik nog diverse Flow en Mind Magazines had liggen. Typisch van die tijdschriften met tips over hoe je je leven zodanig vorm kunt geven dat je je intens gelukkig voelt en blijft voelen. Dus daar moest ik wel wat kunnen vinden. Het viel me op dat veel tips gericht waren op 'het op zoek gaan naar jezelf en je innerlijke rust'. Een bezoek aan een muntthee schenkende psycholoog of van boswandelingen houdende spirituele coach zou wonderen doen. Onmiddellijk bekroop mij de gedachte dat ik die fase in mijn leven toch echt wel gehad had... en ik mezelf en mijn innerlijke rust met behulp van een muntthee schenkende praatpaal wel gevonden had. Bovendien bezoek ik al regelmatig een psycholoog maar dan met het doel om mijn warrige gedachten en gewonde geest te structureren en te helen omdat een k..ziekte mijn leven als een tsunami is binnengedrongen en verwoest heeft. Nee voor mij even geen zweverige praatpaal of spirituele coach die met bomen praat. Ik zocht meer iets doenerigs. Yoga dan? Van yoga zou je volgens Mind Magazine, Flow en Flair ook helemaal opknappen. Je zou meer in contact met jezelf komen en bijkomstig voordeel: je wordt er heel lenig en slank van en je bent lekker bezig. Nou voor de kilo's hoef ik het niet te doen en bovendien kan ik nog niet 5 minuten buiten fietsen zonder buiten adem te raken. Kortom, yoga is nu zeker niets voor mij. Na wat heen en weer gebladerd te hebben vond ik dan eindelijk wat ik zocht: een recensie van Het Grote Inspiratie Doeboek. Precies het zelfhulpboek wat ik nodig denk te hebben. Want wat inspireert mij in het leven? Waar word ik gelukkig van? Dit doeboek gaat mij daar in enkele stappen naar toe brengen. En aangezien ik een ongeduldig persoon ben, klinken die enkele stappen me heel goed in de oren. Echt iets voor mij! Dus snel op naar de zelfhulpboekenhoek bij bol.com. In drie klikken had ik het boek in mijn boodschappenmand gegooid en en passant ook nog het zelfhulpboek 'schrijven voor dummies' erbij gedaan. Want ik zou ook volgens velen een boek moeten gaan schrijven. Op zich wel iets waar ik in gedachten mee speel. Wie zou er nu niet de nieuwe Aaf van de NRC Next willen worden? En het zou natuurlijk heel goed mogelijk kunnen zijn dat ik daar mijn geluk in vind. Ondertussen kijk ik ook wekelijks naar 'Hoe word ik gelukkig?' met onze eigen Bridget in de hoop iets op te kunnen steken van haar zoektocht naar geluk. Een bezoek aan de nonnen vind ik wat ver gaan evenals een bezoek aan de genezingsdienst van Jan Zijlstra (alhoewel... hij zou mij misschien wel kunnen genezen?!?). Maar goed, ieder zo z'n geluksmoment. Voor mij is zo'n moment het schilderen. Tenminste, als ik inspiratie heb. Wie weet kan mijn inspiratie zelfhulp doeboek hier bij helpen. Tot op heden heb ik die nog steeds niet opengeslagen, dus geen stap verder in de zoektocht naar datgeen wat mij inspireert en gelukkig maakt. Want ja, ik had het druk met iets waar ik me al maanden aan irriteer en wat me heel gelukkig zou maken als het is opgelost. En wel een nieuwe keuken. Hoe heerlijk is het om je ideale keuken uit te kunnen zoeken en te kunnen dromen over eindelijk meer bergruimte en loopruimte? Wanneer de verkoopdame van de keukenspecialist dan ook met een ontwerp van een keuken op de proppen komt die volledig aansluit bij ons ideaal, voel ik me heel even gelukkig. Gelukkig omdat eindelijk ons keukenprobleem opgelost kan zijn. Maar ja, eenmaal thuis, word ik minder gelukkig van de prijs en besef ik me dat het maar materie is en dat een keuken niets oplost. Nee, het wordt hoog tijd dat ik tijdens het schilderen mijn inspiratie zelfhulp doeboek opensla om mijn inspiratie in creatief opzicht tot uiting te brengen. Terwijl ik ondertussen, al nippend aan mijn verse muntthee en genietend van de eerste tekenen van lente, mijn eerste bestseller in gedachten op papier zet! Dat zou pas echt het ultieme geluk zijn!

Op zoek naar een nieuw doel (1)
8 maart 2010
Zoals zoveel stellen waarvan een van de twee kanker heeft gehad, zijn ook wij op zoek naar een nieuw doel in ons leven. Gek genoeg hadden we alle twee voor 19 mei hetzelfde doel voor ogen, namelijk huisje, boompje, beestje. Daar hadden we (on)bewust naar toe gewerkt. Een huis met tuin in een nette buurt gekocht, bedacht in welke kamer onze toekomstige kinderen zouden slapen, de auto was op de groei gekocht, Blijkbaar is het stichten van een gezin een oerdrift van de mens. Dat blijkt ook wel als er eenmaal een eerste is geboren. Het hele leven draait om dat wonder. Om de eerste boer die het laat, de hoeveelheid flesjes of borstvoeding die het krijgt, welk huiltje het heeft en welke ervaringen andere moeders hebben. Waar je ook bent, op feestjes, gewoon even lunchen met vriendinnen, op je werk of bij de huisarts. Overal zijn er moeders met kinderwagens en overal is het gespreksonderwerp (hoe kan het anders) babies. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van babies en van kinderen. Wij hadden dolgraag een eigen product op de wereld gezet met mijn looks, de lengte van Lukas en een karakter wat een mengsel is van een dromertje en een strebertje. Maar als je geen kinderen meer op de wereld kunt zetten terwijl je dat wel graag gewild had en je nog nooit uberhaupt de kans hebt gekregen om er een op de wereld te zetten, dan wordt het lastig om enthousiast mee te praten terwijl het van binnen pijn doet. Op zulke momenten realiseer ik me des te meer dat we op zoek moeten naar een nieuw doel in ons leven. Maar wat is dat dan? Want wat vervangt dan eigenlijk die oerdrift? Adoptie of pleegzorg zijn we (nog) niet aan toe. We hebben al twee katten. Een hond is (hoe graag ik ook een chocoladebruine labrador zou willen) toch niet handig. En andere huisdieren komen niet in aanmerking. Wat moet je tenslotte met een goudvis? En een aap in huis lijkt me wat onhandig alhoewel die wel het meest op een mens lijkt. Reizen? Ja, natuurlijk. Dat is iets wat we samen graag doen. Het is iets wat we samen kunnen voorbereiden en plannen. We zijn samen op pad om van al het moois in de wereld te kunnen genieten. Je kunt ieder jaar een nieuw reisdoel voor ogen hebben. Zoals ook dit jaar. Namelijk naar Amerika gaan. Maar ja, voorlopig kunnen we nog niet weg omdat de wond open is. En wanneer die dicht is weten we niet. Dus ons echt bezighouden met deze vakantie doen we nog niet echt, behalve in grote lijnen onze route uitzetten. Nee, het is niet makkelijk om een gezamenlijk doel te verzinnen. Zeker niet een doel die op de lange termijn ook houdbaar is. Misschien moeten we ons ook niet op de lange termijn richten en juist alleen maar in maanden of kwartalen denken. Want ja, je weet maar nooit met mij. Suggesties zijn van harte welkom. Wij denken nog even verder.