Maart 2012

Het leven van een jonge moderne vrouw gaat niet altijd op rolletjes. Iedereen kent natuurlijk de gebruikelijke beslommeringen in dat leventje. Die had ik ook. Maar zoals ik ooit dit blog ben begonnen, was ik de laatste drie jaar van mijn leven hard op zoek naar iets. Naar dat toverstafje.

Toverstafjes bestaan niet
5 maart 2012

... Niet om die dagelijkse beslommeringen weg te toveren (zou natuurlijk wel heel makkelijk zijn), maar om die rotziekte te kunnen genezen. Een misschien wel kinderlijke zoektocht voor die jonge moderne vrouw, maar ja, wie wil er niet in sprookjes blijven geloven? Je blijft altijd een beetje kind. Mijn sprookje is afgelopen. Ik heb drie jaar intens geleefd. Maximaal geleefd. Geleefd zoals iedereen op mijn leeftijd zou doen. Weliswaar met wat andere intensiteit en wat extra dimensies. Maar wat heb ik ervan genoten. Zo erg zelfs dat ik af en toe mijn zoektocht naar dat toverstafje kon vergeten. Ik heb mooie reizen kunnen maken, heb trekker gereden, ben op safari geweest, getrouwd met de liefde van mijn leven, carnaval op Schier gevierd, de Schier Schnapps Safari gedaan, de toren van Pisa op mijn rug genomen, eindeloos veel cupcakes gebakken, geschilderd, geknutseld en zelfs nog gewerkt. Maar helaas, de darmen hebben het gewonnen. De tijd heeft mijn leven ingehaald. En mijn lichaam kan dat niet meer bijhouden. En daarom heb ik gekozen voor rust. Dat kan ik, omdat ik weet dat het mooi is geweest. Dat ik maximaal geleefd heb. Samen met mijn dierbaren, mijn geliefde en alleen. Kleine meisjes worden groot. Toverstafjes bestaan dan blijkbaar niet. Maar maximaal je leven leven, dat is iets wat zeker tot de mogelijkheden behoort in lastige situaties als deze. Lieve allemaal, bedankt voor alle mooie herinneringen. Bedankt voor al jullie steun. Bedenk dat het leven doorgaat. Met grote en met kleine hobbels. Toverstafjes hoef je dan wellicht niet meer te zoeken. Die zul je niet vinden. Maar met maximaal je leven leven, heb je een berg aan mooie herinneringen! Geniet daarvan! Liefs Marieke

Het gaat de verkeerde kant op!
Beste blogvolgers van Marieke, ik neem het weer over:

Marieke is de afgelopen twee weken weer heel veel in het ziekenhuis geweest omdat haar darmen het niet goed meer doen. Afgelopen weekend was ze even thuis maar heeft ze eigenlijk alleen maar op bed gelegen. Zondag is ze weer naar het ziekenhuis gegaan omdat ze heel slap was en geen eten binnen kon houden. Ze is echt heel hard achteruit gegaan de afgelopen dagen.

Het behandelplan is nu dat Marieke medicijnen krijgt die haar darmen moeten activeren, tot nu toe heeft dat geen effect gehad, het is ook niet zeker of dat nog gaat gebeuren. Ze heeft de afgelopen dagen heel slecht geslapen en ondanks de maagsonde regelmatig overgegeven. Daarbij heeft ze veel pijn aan haar darmen en de pijnmedicatie die ze daarvoor krijgt maakt haar duf.
Marieke is doodop, ze kan niet meer en ze heeft eigenlijk ook geen goede vooruitzichten. Ze is klaar om op te geven. Het is voor haar genoeg geweest. Mij doet het heel veel pijn haar zo te zien lijden en ik begrijp heel goed dat het voor haar mooi is geweest. Marieke heeft sinds mei 2009 gevochten voor wat ze waard is en heeft daar alles voor over gehad, maar genoeg is genoeg.
Zelf schrik ik van de snelheid waarmee ze achteruit gaat, ik hoop nog steeds op een klein wondertje waardoor haar darmen nog een lange zomer in topconditie raken. Maar eerlijk gezegd ben ik bang dat dat niet meer gaat gebeuren en ben ik bang voor de week die komen gaat. Ik zou haar zo graag een lichtpuntje geven waardoor ze weer kan gaan vechten. Eerlijk gezegd denk ik dat rust voor Marieke op dit moment het enige lichtpuntje is en misschien heeft ze dat nu ook wel verdiend…..
Lukas