Lisette over Houston

Ik weet nog heel goed dat Jermaine begin dit jaar zei dat hij niet wilde meedoen aan OML. 'Alle mensen gaan toch dood in dat programma, waarom benaderen ze mij? Ik ga niet dood'. Bijna boos klonk hij.

Misschien boos, omdat het heel confronterend was. Boos, omdat iemand zijn droom van beter worden verstoorde. Maar ook wel, omdat hij misschien wel wist dat hij eigenlijk geen schijn van kans had en hij prima in het programma paste. Dat hadden ze ons wel duidelijk gemaakt in het ziekenhuis.

Uiteindelijk besloot Jermaine mee te doen om een mooi portret te hebben voor de kinderen, 'Zoiets kunnen wij nooit zelf filmen Lisette, met die muziekjes eronder enzo'. Nee Jermaine, inderdaad.

Ik zie heel erg op tegen de afleveringen, omdat Jermaine pas 2 maanden geleden is overleden en ik het zonder hem moet kijken. Ik hoor het hem zeggen, 'Lies, had je niet even je haar kunnen wassen, dit is televisie he?'

Jermaine zat in het 9e jaar van zijn leven met een hersentumor toen hij te horen kreeg dat het was uitgezaaid. Een type hersentumor waarbij de prognose maximaal 1,5 jaar is. En daarom vertelden ze hem in het ziekenhuis vaak dat hij dankbaar moest zijn zolang al te overleven, dat andere mensen dat geluk niet hebben. Hoe kun je dat geluk noemen als je al 9 jaar leeft met de gedachte dat er een grote kans is volgend jaar niet meer te zijn? Hoe schakel je dan weer om naar een 'normaal' leven?

Jermaine voelde zich lang een tikkende tijdbom en ook ondankbaar. Hij wist soms niet hoe hij invulling moest geven aan de toekomst wanneer hij weer een positieve MRI terug kreeg. Wel of niet aan kinderen beginnen? Wat doe ik mijn kinderen aan als ik er niet meer ben? Nu hij er niet meer is ben ik zo blij met het allermooiste aandenken wat ik maar kon krijgen van hem.

Ik wilde Jermaine hoop geven, toen het echt mis was. Vandaar de start met een alternatieve behandeling in Houston. Nu ik de eerste aflevering heb gezien, zie ik pas de spanning en angst uit onze ogen stralen.

De maand daarvoor hadden we dag en nacht gewerkt om het geld bij elkaar te krijgen om te kunnen starten met de behandeling. Een hele mooie tijd, want we kregen hulp van alle kanten, maar er lag daardoor ook een gigantische druk op de schouders van Jermaine. Hij ontkende nog steeds de ernst van zijn ziekte, maar tegelijkertijd zochten we wel bewust social media op om aandacht te krijgen voor zijn behandeling.

Houston was hectisch, de medische termen in het Engels, de verwarring bij het eerste gesprek, Noah die overal bij moest zijn en de eerste kennismaking in de kliniek met Valerio erbij. Het was allemaal overweldigend en tegelijkertijd beseften we dat Jermaine in een luxe positie zat. Hij kon beslissen of hij door wilde zetten of zich erbij neerleggen.

Hij was zo intens blij toen een maand later bleek dat zijn hoofd schoon was. Ik zou hemel en aarde bewegen om nog een keer die blijdschap te kunnen zien. Had je maar die blijdschap om kunnen zetten in berusting.

Als ik zag hoe je naar Noah keek, brak mijn hart. Ik wilde zo graag je pijn en verdriet overnemen of zeggen dat alles goed kwam. In plaats daarvan heb ik me nog nooit zo machteloos gevoeld. Ik als controlfreak heb vaak naast je gestaan zonder iets te kunnen doen. Op het eind alleen maar proberen te accepteren en los te laten. Het allermoeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb moeten doen. Accepteren dat je gaat en niet meer terugkomt.

Ik app je nog iedere dag ook al weet ik dat er geen reactie komt. Ik wil dat je weet dat ik heel trots op je ben, de mentale strijd die je hebt gevoerd was soms ondragelijk voor je. Ik hou heel veel van je en ik zal zorgen dat je altijd een plekje in Noahs leven blijft houden.

Lisette