Liefde boven alles

Ik ken Gerrianne al een aantal jaren, en sinds September 2014 spraken we steeds vaker samen af.

Ik zat in de trein met mijn vader vanuit Rotterdam, omdat we naar een wedstrijd van Feyenoord waren geweest, toen Gerrianne mij appte; Frank, ik heb een kwaadaardige tumor in mijn rechterbovenbeen... Dat was op 14 December 2014.

Ik snapte het aan het begin toen ze het me vertelde niet... ik dacht ; huh, hoe kan ze nou ziek zijn? Een paar dagen geleden zaten we nog vrolijk, onbezorgd allerlei leuke dingen te doen. En opeens is dat onbezorgde helemaal weg, allemaal gedachtes van ; 'blijft ze nog wel leven?'

Ik storte helemaal in, hoe kan dat nou? Maanden lang hebben we nog heel goed contact gehouden, vaak langsgekomen, en ik zag eigenlijk nietecht dat ze ziek was... ze 'tekende' haar wenkbrauwen, en dat had ik pas na een lange tijd door, ze had haar pruik op, met een muts, of een cap, en ze was altijd zo vrolijk.

Ik wist nietecht wat die ziekte inhield... totdat ik ook bij de laatste chemokuur van Gerrianne was in het UMCG in Groningen, ze lag daar op de kinderoncologie afdeling op een tienerkamer met verschillende kinderen die ook tegen deze ziekte vochten, het was daar eigenlijk heel stil, iedereen had de gordijnen dicht om hun bed, totdat een jongen zijn gordijn opendeed, en heel hard moest huilen omdat hij zoveel pijn had, en zograag naar huis wou, dan schrik je echt als je dat zo ziet, heel bleek, geen haar meer, terwijl Gerrianne ook heel veel pijn had, maar er totaal niet ziek uitzag.

Toen ging het weer een tijdje goed met Gerrianne, en had ze haar Chemokuren erop zitten, was ze weer thuis.

Op Zondag 14 Juni 2015, 2 dagen voor haar "grote operatie' dat haar tumor weggehaald zou worden, kregen we een relatie. Ik wist helemaal niet hoe Gerrianne uit de operatie zou komen, of ze verlamd zou worden wat een hele grote kans was, of dat het niet goed ging, en dat ze het niet geheel konden verwijderen. Het maakte mij niks uit, ik wist gewoon zeker dat ze de ware voor me is, en de rest maakte me niks uit.

Toen werd ze op Dinsdag geopereerd, alles was gelukkig goed verlopen, en op woensdag wou ik persé naar haar toe in het ziekenhuis. Ze genoot er altijd zo van als ik naar haar toe kwam in het ziekenhuis, het was altijd heel leuk in het ziekenhuis, samen gamen, eten in de restaurants en samen naar buiten met de rolstoel, en gewoon gek doen. en toen ze een paar maanden later terug moest voor een maand in het ziekenhuis omdat ze een abces had in haar been, en dat haar been was opengescheurd, wou ik ook perse elke dag naar haar toe in Groningen, met de trein, of met haar vader meerijden, of met mijn eigen ouders.

Ondanks alle moeilijke en zware tijden daar, we hebben altijd zo genoten samen. Ze had die weken heel veel Narcose's om haar been schoon te maken van binnen. Gelukkig mocht ik met haar mee, om te kijken hoe het 'in slaap vallen' ging. Het was altijd een heel naar gezicht hoe ze uit de narcose's kwam, heel veel pijn, helemaal van de wereld. we hebben eigenlijk alle slechte uitslagen samen meegemaakt, zoals de allerlaatste keer, ze belde me, en toen zei ze ; Frank, ik ben opnieuw ziek, het is uitgezaaid en er is geen behandeling meer...

Wat ze toen tegen me zei, zou ik nooitmeer vergeten, ik kon het allemaal wel uitschreeuwen, en alles bij elkaar slaan... Ik wou zosnel mogelijk naar dr toe, toen zag ik haar staan bij haar konijn buiten, toen keek ze om, en ik zag haar tranen, en ik storte ook helemaal in, ik kon het maar niet geloven, na al die tijd dat ik al bang was Gerrianne te verliezen, was het nu eigenlijk werkelijkheid geworden.

Vragen zoals, hoelang en waarom gieren door je hoofd, maar dat wil ik natuurlijk helemaal niet weten, we genieten nu van alles, alle kleine dingen, en de grote. Ze is zo sterk, en ik geloof in haar, dat ze hier nog lang mag blijven, Gerrianne kennende geeft nooit op, en zou altijd blijven vechten, hoe ziek ze op een gegeven moment ook is.

Frank