Lief kleintje van me

Lief kleintje van me, je bent er nu al 4 maanden niet. Ik heb het gevoel je snel weer te zien.

Je mag valsspelen met monopoly, je mag remsporen achterlaten, je mag overal mangopitten en vieze onderbroeken achter laten, ik wil je hand vasthouden en zeggen dat alles goed komt. Als je maar weer terugkomt.

Zes jaar geleden heb ik je leren kennen op Curacao. Jij op vakantie, ik woonde er tijdelijk. Wat vond ik je toen bijdehand. Pas toen ik terug was in Nederland leerde ik je goed kennen. Toen vond ik je nog bijdehanter. Maandenlang stond je te pas en te onpas voor mijn deur. Je reed een uur lang. Ja, we gaan nu naar de bioscoop, er is een nieuwe film uit. Kom, we gaan ergens eten. Ik had helemaal niets te willen.

Met liefde heb ik mij de afgelopen jaren ingezet om jou hoop op een betere toekomst te geven. Niets was te gek. Hoe kun je ook anders als iemand waarvan je houdt zegt dat hij niet op wil geven en zich eigenlijk prima voelt. Hoe kun je opgeven als je naar Noah kijkt en je afvraagt hoe het dan verder moet met hem zonder zijn papa?

Je wilde vechten en alles doen wat nodig was om een kans op leven te krijgen. En ik dacht, als een jongen van 27 jaar na al een hele zware behandeling gehad te hebben door wil gaan, wie ben ik dan om te mekkeren dat het zwaar is.

Ik maakte je een belofte, vanaf het begin tot het eind zou ik blijven, wat er ook gebeurde. Dus zo ontstond onze stichting Main Life, wat groots leven betekent. En jij leefde groots en met liefde. Wij geloven dat liefde sterker is dan wat dan ook. Sterker dan kanker. Sterker dan de dood.

Ik ben je dankbaar dat je mij in moeilijke tijden toeliet en wij dit samen voor langere tijd hebben doorstaan. Daardoor hebben wij elkaar door en door leren kennen. Diepe dalen en hoge pieken. Slecht nieuws gesprekken in het ziekenhuis en weer doorpakken.

Maandenlang elke avond op de bank zitten in een piepklein huis en valsspelen met kaarten en monopoly. Je zat midden in de chemotherapie en was te moe om iets te ondernemen. Gek genoeg was dit ook een hele mooie tijd. We groeiden naar elkaar toe, je huilde en lachte veel en vertelde me van alles, over vroeger, over hoe je je voelde en je durfde helemaal jezelf te zijn.

Voetbal stond altijd aan en je belde bijna elke dag je beste maatjes, om op elke wedstrijd commentaar te leveren. Je wilde zelf altijd profvoetballer worden. Afgelopen december ben je gelukkig nog op vakantie geweest met Sherwin en hier ben ik hem heel dankbaar voor. Je had net de dag ervoor enorm slecht nieuws gehad in het ziekenhuis en een dag later zette ik jou en Sherwin af op Schiphol en had je afleiding. Daar zijn vrienden voor, ouwehoeren en niet teveel over kanker praten. Een paar weken lang heb je kunnen genieten en alles op een rijtje kunnen zetten.

Toen je terug kwam begon de ellende en tegelijkertijd ook een hele mooie tijd. Je knalde op Facebook een bericht waar veel mensen van schrokken, namelijk dat je uitbehandeld was voor je hersenkanker, maar niet van plan was om dood te gaan. We hadden een plan, namelijk stichting Main Life. De stichting vastleggen bij de notaris, tekenen bij de Kamer van Koophandel en een afspraak voor een zakelijke rekening bij de bank.

We voelden ons echt zakenpartners. Een paar ton moesten we binnenhalen en we zagen wel waar het schip strandde. Een interview volgde en het balletje ging rollen. Tussendoor had je tweelingzusje nog een heel groot verjaardagsfeest georganiseerd. De donaties stroomden binnen en we konden vertrekken naar Houston.

De behandeling begon in februari en dit zorgde eigenlijk alleen maar voor meer onzekerheid. We misten de verjaardag van oma, omdat we in Houston zaten en dit zorgde voor de eerste tranen bij jou. Oma was je alles, degene die je altijd opving en waar je altijd even ging eten. En wat als de behandeling niet werkte? Dan had je eigenlijk niets meer en moest je het echt loslaten.

Dat moment kwam op 21 juli, binnen een maand zat er een enorme tumor op dezelfde plek waar je op je achttiende ook last van had. Het weekend volgde, zondag gingen we nog poolen, je won uiteraard en maandag 24 juli ben ik je eigenlijk al kwijt geraakt. Vanaf maandag 24 juli zijn wij als familie zijnde eigenlijk al aan het rouwen. Je was er nog, maar je was niet meer de oude Jermaine. Dit deed ongelofelijk veel pijn. 

Toen ik afscheid nam van jou en zag hoe vredig je er eindelijk bij lag, besefte ik pas dat je al een hele tijd niet had gelachen. Af en toe een kleine glimlach, maar wat had je het zwaar. En wat wilde je graag blijven leven. Dat is hoe ik je altijd voor me zal blijven zien, met een grote lach, sfeermakend en met enorm veel power.

Heel bijzonder was het om jou samen met de familie voor de laatste keer te wassen, je mooi aan te kleden en met jou in ons midden samen met oma te bidden en te huilen. Jij lag er met een glimlach tussen. Je had het zwaar gehad en nu mocht je rusten.

Lieve dikkop, met mijn ogen dicht zie ik je nog lachen en onvermoeibaar doorgaan. Je hebt de harten van ontelbaar veel mensen weten te raken. In de mijne zal je voor altijd blijven en ik zal je ontzettend missen.

De liefde tussen jou en Noah was tastbaar. Hoe moet dat nu verder? Je had dolgraag Noah voor de eerste keer naar school willen brengen wanneer hij 4 jaar zou worden. Je wilde van Noah een profvoetballer maken en ik kan niet eens hooghouden. Hoe moet dat nu? Wie gaat er nu elke avond met Noah in bad of ligt urenlang met hem in bed te kletsen?

Ik zal je altijd een plekje blijven geven in Noahs leven en ik hoop dat je af en toe even komt buurten. Ik ben je ontzettend dankbaar dat ik het allermooiste cadeau van je heb gekregen. Het zal moeilijk worden om zonder jou door te gaan, maar ik beloof je om het te proberen. Als jij al zo hard kon vechten voor het leven, wie ben ik dan om niet te vechten om zonder jou door te kunnen?

Ik hou van je.