LFL: "We zijn allemaal overlevers van het leven"

In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden. Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Kristen.

‘Wat zeggen ze?’, vroeg mijn vriendin. ‘Dat ik kanker heb’, antwoordde ik terwijl ik met mijn ogen rolde. ‘Ik vind dit dus echt nergens op slaan he,’ zei ik tegen mijn vriendin die me geshockeerd aankeek, ‘dat ik kanker heb. Echt belachelijk. Ik ga echt niet dood hoor. Ik ga het echt niet doen, ik weiger het gewoon.’ Jong en op dat moment nog naïef. Toch had ik direct de essentie van mijn herstel te pakken. Keuzes maken.

Zo rebels en resoluut als ik voor de chemo’s was, zo wanhopig en zoekende was ik erna. Ik had het vertrouwen in mezelf, mijn toekomst en de mensheid verloren. Ik zocht naar oplossingen tot ik gek werd, gek van het zoeken naar een uitweg uit deze hel. Maandenlang herkauwde ik mijn persoonlijke tragedie in mijn gedachten, dat malen heeft me nergens gebracht. Toch kan ik ruim vijf jaar na mijn laatste chemo zeggen dat ik het gemaakt heb voor mezelf. Dat heb ik voor elkaar gebokst door mezelf uit mijn eigen drijfzand te sleuren door middel van hyperfocus op een doel. Mijn doel destijds was om zo gezond mogelijk uit mijn behandelingen te komen. Een belofte naar mezelf. Dat werd mijn dagelijkse sport. Ik speelde een spel met het leven zelf. ‘Bring it on’, dacht ik terwijl ik levenloos op bed lag.

En zo geschiedde. Om mijn doel te behalen, moest ik rekening houden met een giga set back elke twee weken omdat ik dan 4 liter chemo kreeg. Oke, dat was helemaal k*t want vaagde al mijn harde werk in één adem weg. Maar als ik maar boven dat minimum kon blijven, zou ik goed uit de behandeling komen. Wat had ik nodig om boven dat minimum te blijven? Ik moest blijven ‘sporten’, mezelf verdiepen in kruidengeneeskunde zodat ik kleine kwaaltjes zelf op kon lossen. Want hoe meer de medicatie, hoe sneller ik verzwakte. Ik had dagelijks frisse lucht nodig en een koelkast met gezonde voeding. En zo geschiedde. Ik haalde in huis wat ik nodig had en ging telkens vier dagen, herstelperiode, na de chemo helemaal in op dit doel. Ik deed wat ik mezelf beloofd had. Ik overleefde lymfklierkanker en meerdere aanvallen in mijn hersenen.

Wat mij in een notendop geholpen heeft, en mij nog steeds helpt in moeilijke periodes is dit: een uitdaging zoeken ín het probleem -> wat heb ik nodig? -> hoe kom ik daaraan? -> ervoor zorgen dat je hebt wat je nodig hebt -> geen zelfmedelijden -> GAAN. Tough love. En voelen wat je voelt. Daarmee dealen, zelf. Uit het verhaal blijven. Uit de tragedie stappen. Beseffen dat je hoogtepunt niet al geweest is, maar nog moet komen en je daar zult geraken, no matter what.

Misschien heb jij geen kanker gehad. Toch weet ik zeker dat jij snapt wat ik bedoel met ‘de oerkracht om te leven’, want we zijn allemaal overlevers van het leven. Zoals de Boeddha zei: ‘leven is lijden’, en in dat lijden zit een bepaalde kracht die kan leiden naar persoonlijke groei. Zodat je niet lijdt. Tijdens elke crisis, groot of klein, is daarmee de grote vraag: ga je groeien of blijf je hangen?

Ik heb vijf jaar geleden besloten om mijn eigen keuzes te maken. Om te groeien, te leiden. Te strijden, te behalen en te overwinnen. Te huilen en te lachen. Te breken en weer op te staan. En dat zal ik blijven doen, tot mijn laatste snik.