LFL: “Guusje, mijn allerliefste viervoeter, heeft mijn leven gered.”

In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden. Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Joyce.

Ik ben Joyce, een 22-jarige ervaringsdeskundige op het gebied van mentale problematiek. Op mijn 11elevensjaar ontwikkelde ik een eetstoornis, Anorexia Nervosa. Het kwam voort uit mijn extreme perfectionisme en alles goed willen doen. Ondanks mijn eetstoornis genoot ik nog wel van het leven en naar school gaan, leuke dingen doen met vriendinnen en familie.

Door mijn perfectionisme en de ruzies tussen mijn ouders thuis werd school steeds lastiger om te volgen. De thuissituatie was niet meer leuk en het voelde niet meer als een veilige plek. Mijn eetstoornis maakte daar gebruik van waardoor ik hard achteruitging. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn eerste opname in het ziekenhuis kreeg.

Het ging opgegeven moment zo slecht dat ik sondevoeding kreeg, omdat ik niet meer genoeg at en dronk. Ik was zo ziek dat ik werd gefixeerd door de verpleging of met banden werd vastgezet aan het bed, omdat ik de sondevoeding niet accepteerde. Mijn eetstoornis was zo sterk dat ik enorme angst had om aan te komen. 

Na drie weken mocht ik weer naar huis, want ik was genoeg aangesterkt. Met mijn lichaam ging het beter! Maar helaas was ik er mentaal nog niet. Eenmaal thuis begon ik met zelfbeschadiging. In mijn geval krassen. Bij mijn eerstvolgende afspraak met de kinderarts kwam zij hierachter tijdens één van de lichamelijke controles. Gelukkig reageerde ze heel erg lief. Mijn vader was er bij die afspraak alleen op het einde bij om alles te bespreken, dus konden de arts en ik er heel fijn over praten. Dit zou tussen ons blijven. Inmiddels was ik dertien jaar. 

Ook werd ik op mijn vijftiende jaar na een hockeytraining seksueel misbruikt. Ik werd bedreigd en was doodsbang, dus ik heb het jaren stilgehouden. Dit was zo’n grote aanslag op mijn mentale gezondheid, dat ik weer helemaal stopte met eten en drinken en direct werd opgenomen op een besloten crisisafdeling. Daar kreeg ik gedwongen sondevoeding en liep het krassen zo uit de hand dat ik mijzelf ging snijden. Ik moest wederom worden gefixeerd en kreeg dwangmedicatie. Ik was de weg helemaal kwijt.

Na drie maanden konden ze mij niet meer verder helpen en werd ik overgeplaatst naar de gesloten afdeling. Helaas bleek dit geen oplossing te zijn, maar een grotere hel. Het leek voor mij wel een jeugdgevangenis. Het is werkelijk mensonterend. Hoewel je daar normaal gesproken een paar maanden verblijft, heb ik daar twee jaar gezeten. Andere behandelaren vonden mij ‘te complex’ en wilden mij niet aannemen en konden mij geen behandeling geven. 

Na die twee jaar moest ik weg omdat ik al negentien was geweest en ik dus niet meer onder de jongeren viel. Ik ben naar huis gegaan zonder enige vorm van hulp. Ik heb het zelf moeten uitzoeken. Uiteindelijk heb ik een plek gevonden waar ik vier dagen in de week dagbehandeling kreeg met verschillende therapieën. 

Maar doordat ik met een groot geheim rondliep, in de gesloten jeugdzorg was ik wéér seksueel misbruikt, sloeg de therapieën niet aan. Nu durf ik mijn verhaal te delen, want ik vind dat hier openheid over zou moeten komen, want dit mag niemand anders overkomen! Deze tijd werd voor mij zo donker, ik zag het leven helemaal niet meer zitten en startte een euthanasietraject.

Maar toen kwam er een lichtpuntje in mijn leven. Guusje! Guusje is mijn allerliefst viervoeter die mijn leven heeft gered. Afgelopen november zijn we het traject samen gestart en het gaat hartstikke goed met ons. Zij is mijn Lust for Life! Zij geeft mij kracht om te leven, hoe moeilijk en zwaar het soms ook kan zijn. Ik woon nu begeleid, samen met haar. Guusje helpt mij met signaleren wanneer ik een aanvallen krijg. We zijn beiden nog aan het leren om elkaar goed aan te voelen, maar dit gaat steeds beter. Zij helpt mij om rustig te worden en weer in het hier en nu te komen. Ook durfde ik eerder niet meer met de trein te reizen, dankzij Guusje ga ik weer makkelijker met het OV reizen omdat ik mijn maatje bij me heb. Ze helpt mij en is de grote reden dat ik nog leef. 

Ik krijg goede hulp van mijn begeleiding en heb een fijne coach waar ik samen met Guusje mee train. Soms ervaar ik nog een dip, maar ik zoek altijd naar de lichtpunten om me heen. Samen met al mijn lieve vriendinnen, support van de geliefden om me heen én natuurlijk Guusje. 

Wat ik met de wereld wil delen is: vergeet de lichtpuntjes niet, kijk om je heen en zoek ze, want ze zijn er altijd! 

Liefs, Joyce