LFL: "Ik realiseer me nu dat rijkdom niet in geld zit"

Vijfeneenhalf jaar geleden was Onno met zijn vrouw in Las Vegas, hun tweede thuis. Een plek waar ze graag komen voor inspiratie en om tijd in te halen van hun drukke werkende bestaan. Op weg naar hun favoriete restaurant wordt hij niet lekker: duizelig, misselijk, hartkloppingen. Volgens zijn vrouw: een burn out. Te veel opofferingen en te hard werken.  Na hun vakantie beland Onno op bed en komt er niet meer uit. Onder dwang en geweld (“hoe koppig en eigenwijs kun je zijn”) wordt hij door zijn vrouw naar de dokter gesleept. Maar daar bleek het goed mis..

Ik ben Onno Pel,

Op papier ben ik iemand om jaloers op te zijn: een mooi bedrijf, sportauto’s, geweldig gezin maar zo blijkt: helaas ook dodelijk ziek.

Ik ben opgegroeid in de kruidenierswinkel van mijn opa en oma. Zij sliepen achter de winkel, mijn tante en oom sliepen met hun dochter op de eerste etage en mijn vader en moeder met mij op de zolder. En hoewel eenvoudig, groeide ik liefdevol en waardevol op. En dat vooral maakt mijn verhaal belangrijk. Mijn achtergrond maakte wel dat ik een bewijsdrang had. Ik had mijn eerste baan toen ik elf was, ik kon geen merkkleding kopen en niet stagelopen in het buitenland omdat daar simpelweg geen geld voor was.  Ik wilde mijn gezin bieden wat ik niet had. Hard werken en opofferen dat is wat ik ken. Heel veel opofferen. Mijn sporten, vrienden, relaties en meer zijn kapot gegaan door mijn carrièredrang, 
 
Maar toen de klap: nee, u bent niet overspannen maar u heeft of u gaat een hartaanval krijgen. En dus direct naar de eerste harthulp in het ziekenhuis in Blaricum. Binnen 5 minuten lag ik aan alle toeters en bellen. Als een verpleegkundige dan vraagt naar je leeftijd (35) en vervolgens zegt: “ooohhhh echt? Jij hoort hier helemaal niet” begint je leven te schudden en af te brokkelen.  Na 5 dagen onderzoek word ik met diagnose overgebracht naar het VUMC waar een broeder mijn diagnose leest en zegt: “uw vrouw heeft goed gegoogeld want u heeft Pulmonale Hypertensie (PH) maar u gaat nog niet dood.” Nóg niet dood?! 

Een aantal onderzoeken verder kwam dokter B. met de definitieve diagnose: PH. Mijn eerste vraag: ga ik hieraan dood? Antwoord: Ja maar niet direct. Hoe reageer je daarop? Eerst mijn lieve en geweldige vrouw troosten: hoor je dat? Ik ga nog niet dood!  Ik begreep het nog niet en misschien nog steeds niet maar na een uur lag ik te huilen in bed en besefte ik: shit ik ga dood en veel eerder en anders dan ik had bedacht.  Na weken van revalidatie en aanvullende onderzoeken was ik weer redelijk op de been. En nog steeds. Maar mijn diagnose blijft: je bent dood binnen 3 jaar zonder behandeling en met behandeling meer dan 3 jaar. Ik ga dood. Net als iedereen maar helaas eerder.
 
Dan begint de nieuwe achtbaan: twee bedrijven van mij gaan failliet, 100 man personeel naar het UWV, tonnen verlies, depressies, vrienden verloren en mijn vrouw en compagnon die alles alleen moeten doen want ik ben er niet bij. Want het herstellen onder andere met psychologen, tel ik daar nog niet eens bij op. 

Maar het gaat niet om wáár je zandkastelen bouwt want die maak ik overal (Miami, Hawaii, LA, Italië, Cannes, Monaco) maar met wíe: mijn gezin. Eigenlijk wil ik maar één ding: tijd. Om mijn zoon zijn eerste verjaardag te zien vieren en zijn 18de, zijn eerste vriendin, trouwen, bij mijn lieve vrouw zijn. De simpele dingen die geld niet kunnen kopen. En daarmee is de realisatie gekomen: mijn ouders, mijn vrouw, mijn zoon, mijn compagnon en mijn broertje, Michael: zij stonden in moeilijke tijden voor mij klaar. En wat besefte ik mijn rijkdom, dat niets te maken met mooie hotels, een succesvol bedrijf en mooie auto’s.  Het gaat om familie en die zegeningen tel ik elke dag.

Geniet van de mensen die belangrijk zijn, een leven met luxe geeft geen waarde aan het leven. Ik begrijp nu hoe ik opgegroeid ben, in rijkdom! Ouders die oprecht van elkaar houden, een warm en liefdevol nest, alles wat ik dacht gemist te hebben heb ik juist wel gehad. 
Nu is mijn leven niet zoals ik had bedacht, geen groot huis etc. Maar ik heb toch de jackpot gewonnen. Een zoon, een verschrikkelijk lieve vrouw, mijn ouders leven nog, dierbare vrienden en een hele bijzondere compagnon die ook familie is geworden. Heel rijk dus! 
 
Ik zal elke dag waarderen die ik krijg, genieten van de kleine dingen hoe cliché het ook klinkt en vooral dankbaar zijn hoe mijn leven is geweest en hoe ik er ieder uur nog van kan genieten.