KAMPIOENEN!

Aangezien mijn laatste update alweer van 20 februari is en er in de tussentijd toch wel het één en ander gebeurd is, is het tijd voor weer een nieuw stukje prutproza.

Momenteel loopt Egbert Pladdet voor No Guts No Glory van Den Haag naar Rome. Nee, er staat geen typfout in de vorige zin. Egbert loopt van Den Haag naar Rome. In 100 dagen. Je kan hem volgen, en steunen middels donaties, via de website van No Guts No Glory: http://www.stichtingngng.nl . De dagelijkse stukjes zijn ook nog eens erg leuk geschreven.

Verder ben ik in de tussentijd nog naar concerten van Shining en Primus geweest, veloren de Eaters de finale om de North Sea Cup, waren Daniëlle en ik 11 jaar bij elkaar, heb ik weer een tof gastcollege kunnen geven bij Gilde Opleidingen in Weert, heb ik een week in Center Parcs gezeten in Drenthe, is Daniëlle 31 gewordenen ben ik gevraagd om te getuigen bij twee huwelijken dit jaar. Dat worden twee leuke vrijgezellenfeestjes (de bruidjes lezen mee dus ik ga niet in details treden)

De eerste twee Irinotecan-chemokuren verliepen dus redelijk vloeiend, zoals ik in m’n vorige stuk al aangaf. Wel waren die met ‘slechts’ 75% van de dosis, omdat men eerst wilde bekijken of mijn beenmerg die nieuwe kuur wel trok. Dat is allemaal goed verlopen, en op 7 maart kreeg ik daarom kuur nummer drie, nu met 100% van de dosis. En dat heb ik toch wel even gevoeld. Niet dat ik kotsend dagenlang de Sphinx heb moeten knuffelen, maar ik was wel een paar dagen langer dusdanig vermoeid dat er weinig uit m’n handen kwam.

En dan natuurlijk het grootste wat er dit jaar kon gebeuren. Zoals de meesten wel weten heb ik een serieuze afwijking: ik ben ijshockeygek. Sinds mijn vader me als tienjarig jochie meenam naar een wedstrijd van de Smoke Eaters in Geleen ben ik maf van het spelletje. Dat beperkt zich niet tot de club Smoke Eaters, waar ik wel al 23 seizoenen lang ga kijken, maar ook WK’s en andere ijshockeyevenementen kunnen op onze belangstelling rekenen. Hell, onze huwelijksreis bestond uit 4500 km door Canada crossen in drie weken en zoveel mogelijk lokale ijshockeywedstrijden zien.

Ik ben gezegend met een vrouw die mijn passie voor ijshockey deelt, dus dat scheelt. Nogal. Nou bestaat ons clubje al 44 jaar, en een groot aantal jaren draaien we in de top mee. De Beker werd gewonnen in 1993 en 2010, en de bekerfinale werd ook bereikt (maar verloren) in 1992, 1994, 1995, 2000 en 2007. En daar komen nog tweede plaatsen in 1986 en 1987 bij (toen er nog geen allesbeslissende bekerfinale was).

Maar het allerhoogste, het landskampioenschap? Telt u even mee? Tweede in 1972, 1974 en 1986 en de verliezend finalist in 1987, 1989, 1992, 1993, 1994 en 1995. Nog nooit werden we landskampioen. Geleen, de eeuwige tweede. De Zoetemelk, de Chicago Cubs, de Toronto Maple Leafs van het Nederlandse IJshockey. Met als enige verschil dat de Cubs en de Leafs ooit wèl wat wonnen, ook al leeft er niemand meer die zich dat kan herinneren.

De Eaters hadden dit jaar een goed seizoen. Tweede in de bekercompetitie, vlak achter Den Haag, maar helaas werd de beslissende halve finalewedstrijd tegen Tilburg pas na verlenging verloren. Geen bekerfinale. Tweede ook in de North Sea Cup competitie, weer achter Den Haag. De Finale om die Cup werd (alweer) verloren in en tegen Den Haag, met 6-3. In de halve finales om het Landskampioenschap moest er eerst afgerekend worden met de Grote Aardsrivaal: Tilburg Trappers.

Dat dat met drie overwinningen op rij zó eenvoudig zou gebeuren had ik niet gedacht. Voor het eerst sinds 1995 stond Geleen weer in de finale! Maar wel tegen Den Haag, een club met ruim anderhalf keer het budget van Geleen, met individueel veel betere spelers zoals de voormalige NHL-crack Alexander Selivanov. Om een lang verhaal kort te maken – dit is per slot van rekening geen ijshockeyblog: WE FUCKIN’ DID IT!

De Smoke Eaters zijn Nederlands Kampioen IJshockey 2012! Echt, dat ik DIT nog zou mogen meemaken in mijn situatie had ik echt niet gedacht. Ik ben de spelers, coaches, begeleiders, bestuursleden en sponsoren van de Eaters dan ook een enorme Dankjewel verschuldigd.

Vorige week zondagavond was het dus feest. ‘We’ wonnen de allesbeslissende wedstrijd in en tegen Den Haag met maar liefst 1-7. Na de wedstrijd zijn we teruggereden naar de eigen ijshal in Geleen waar we (= zo’n duizend man) om kwart voor drie ’s nachts de spelersbus onthaalden. Daarna nog een huldiging op het ijs, gevolgd door een feestje in de kantine en vervolgens het supporterscafé, de Cross Carroussel (waar Daniëlle en ik elkaar elf jaar geleden leerden kennen, jawel!). We waren rond half zeven pas ‘thuis’ bij de ouders van Daniëlle in Heerlen. En om twaalf uur zaten we alweer vrolijk in de auto op weg naar het Radboud, voor kuur nummer vier! Alsof het niks is. Doen we even. Eitje.

Nou nee. Ik heb geen druppel alcohol gedronken op het feestje maar ik heb de kater to end all katers gehad. Toen ik in het ziekenhuisbed lag zei ik nog gekscherend tegen Daan: “Schrijf mij maar af voor de komende week”, maar ik had niet gedacht dat dat ook precies zou zijn wat er gebeurde. Ik ben de afgelopen week amper m’n bed uit geweest. Zeker vijf dagen had ik het gevoel dat mijn torso in een bankschroef vast zat gedraaid. Tel daarbij de nodige antiperistaltische bewegingen en mijn week was zo ongeveer wel gevuld. Not a pretty sight. Pas sinds een dag of twee voel ik me weer enigszins redelijk.

Ik kreeg die maandag trouwens ook de uitslag van de CT-scan, en die was goed te noemen. De voornaamste uitzaaiingen in de lever zijn stabiel, ze zijn dus niet verder gegroeid en daarom gaan we dus ook door met de Irinotecan. Als laatste wil ik nog even Véronique van Helden onder de aandacht brengen. Zij kreeg als schoolopdracht de taak een boek te ontwerpen met als thema ‘crisis’. Ze besloot om mijn persoonlijke crisis als uitgangspunt te nemen wat resulteerde in het prachtige boek ‘Opgeven Is Geen Optie’ wat je hier kunt bekijken: http://www.veroniquevanhelden.blogspot.com/  . Ik ben enorm trots op wat ze heeft gemaakt en ben haar daar ook bijzonder dankbaar voor.

Zo, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte. Nou moet ik nog twee vrijgezellenfeestjes gaan plannen…