Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
Juist nu...
31-03-2019
• leestijd 3 minuten
•
3987 keer bekeken
• 
Júist nu – nu je steeds duidelijker geen duidelijk onderdeel meer bent in mijn leven – zou ik zo graag weer eens met je bijkletsen. Al zou dat zelfs voor ons doen een vrij druk en chaotisch gesprek worden. Tweeëneenhalf jaar is veel to catch up.
Nu je niet meer dagelijks in mijn gedachten bent...
Nu m’n tijd met jou een vorig leven lijkt waarin ik met een andere achternaam en één gezinslid minder in een vorig huis woonde..
Nu ik automatisch een andere vrouwennaam in één adem noem met de naam van je man...
Juist nu – nu ik drie weken bijna volledig plat lag na m’n bevalling, totaal afhankelijk van de zorg van mijn manlief – begrijp ik een beetje beter hoe jij je gevoeld moet hebben. Afhankelijk met een hoofdletter A. Mijn respect voor jouw positieve kracht is waar mogelijk nog meer gegroeid. Dat zou ik je met alle plezier vertellen.
Juist nu – nu ik mezelf wederom betrapt heb op uitstelgedrag – mis ik je om dat opgeduikelde zelfinzicht te delen. Ik blijk niet alleen een notoire uitsteller van emoties tijdens jouw ziek-zijn. Ook in mijn zwangerschap schoof ik stelselmatig mijn gevoel vooruit. Dromen van ons wonder mocht, of nee durfde ik pas na de 12 weken echo. Nee na de 20 weken echo. Nee pas als onze zoon safe and sound geboren zou zijn. Mijn donderwolk verzon steeds een reden waarom mijn emoties nog niet gewenst waren. Legde daarmee mijn hart het zwijgen op en liet mijn hoofd spreken. Hallo patroon: emoties toelaten in het moment blijkt gewoon niet helemaal mijn ding. Jezus, wat zou ik daar graag een avond lang met jou als autodidactische boeddhist over bomen.
Juist nu – nu alledaagse wissewasjes als voedingen timen, nachtelijke uren sprokkelen en zure vlekken van m’n trui poetsen me opslokken – zou ik zo graag bij jou in de buurt zijn. Om te beseffen dat er maar één ding telt: het NU. Míjn NU met al mijn naasten – minus jij – om me heen. Dat gegeven wordt gemakkelijk vergeten. Ik mis die hyperbewustheid van de schoonheid van het leven, die ik als vriendin aan jouw zijde onmiskenbaar had.
Juist nu – nu ik switch van ‘over the moon happy happy joy joy natural mom’ naar ‘onzeker zoekende ploeter-moeder’ – had ik jou zo graag naast me gehad. Ik vind het soms lastig buiten dit papier om open te zijn over de wisselende warboel in mij en voel de druk dat het leuk en luchtig moet. Met jouw dood op onze hielen was er geen tijd voor oppervlakkig geneuzel. Wij doken samen altijd hoptjop de diepte in.
Juist nu dus, ook al is het vandaag al twee-en-een-half-jaar terug dat je moest vertrekken, wandel je weer regelmatig door m’n gedachten. Hoor ik je lach schateren in m’n hoofd. Zie ik je me met geïnteresseerde ogen aankijken, weet ik dat je alleen genoegen zult nemen met het héle verhaal, dat ieder detail uitgevraagd zal worden. Voel ik je m’n hand pakken en er zachtjes in knijpen. Net als die allerlaatste keer op die stralende zaterdagmiddag eind september. Je kneep in mijn hand en fluisterde je laatste woorden voor mij:
‘Vergeet nooit dat je bijzonder bent’.
Onthouden was al geen specialiteit en die bezette baarmoeder heeft het er afgelopen maanden qua geheugen niet beter op gemaakt, maar vannacht – toen ik wakker lag na de nachtvoeding – dansten die woorden ineens door mijn hoofd. Dat zal geen toeval zijn geweest. Juist op een moment dat ik het hard nodig heb omdat ik vecht tegen het slaaptekort, relatie-irritaties en mijn algehele zelf; voel ik ze resoneren. ‘Vergeet nooit dat je bijzonder bent.’ Wat een bijzonder fijne laatste woorden van een bijzonder fijne vriendin.
Einde bericht.
Juist nu – nu ik drie weken bijna volledig plat lag na m’n bevalling, totaal afhankelijk van de zorg van mijn manlief – begrijp ik een beetje beter hoe jij je gevoeld moet hebben. Afhankelijk met een hoofdletter A. Mijn respect voor jouw positieve kracht is waar mogelijk nog meer gegroeid. Dat zou ik je met alle plezier vertellen.
Juist nu – nu ik mezelf wederom betrapt heb op uitstelgedrag – mis ik je om dat opgeduikelde zelfinzicht te delen. Ik blijk niet alleen een notoire uitsteller van emoties tijdens jouw ziek-zijn. Ook in mijn zwangerschap schoof ik stelselmatig mijn gevoel vooruit. Dromen van ons wonder mocht, of nee durfde ik pas na de 12 weken echo. Nee na de 20 weken echo. Nee pas als onze zoon safe and sound geboren zou zijn. Mijn donderwolk verzon steeds een reden waarom mijn emoties nog niet gewenst waren. Legde daarmee mijn hart het zwijgen op en liet mijn hoofd spreken. Hallo patroon: emoties toelaten in het moment blijkt gewoon niet helemaal mijn ding. Jezus, wat zou ik daar graag een avond lang met jou als autodidactische boeddhist over bomen.
Juist nu – nu alledaagse wissewasjes als voedingen timen, nachtelijke uren sprokkelen en zure vlekken van m’n trui poetsen me opslokken – zou ik zo graag bij jou in de buurt zijn. Om te beseffen dat er maar één ding telt: het NU. Míjn NU met al mijn naasten – minus jij – om me heen. Dat gegeven wordt gemakkelijk vergeten. Ik mis die hyperbewustheid van de schoonheid van het leven, die ik als vriendin aan jouw zijde onmiskenbaar had.
Juist nu – nu ik switch van ‘over the moon happy happy joy joy natural mom’ naar ‘onzeker zoekende ploeter-moeder’ – had ik jou zo graag naast me gehad. Ik vind het soms lastig buiten dit papier om open te zijn over de wisselende warboel in mij en voel de druk dat het leuk en luchtig moet. Met jouw dood op onze hielen was er geen tijd voor oppervlakkig geneuzel. Wij doken samen altijd hoptjop de diepte in.
Juist nu dus, ook al is het vandaag al twee-en-een-half-jaar terug dat je moest vertrekken, wandel je weer regelmatig door m’n gedachten. Hoor ik je lach schateren in m’n hoofd. Zie ik je me met geïnteresseerde ogen aankijken, weet ik dat je alleen genoegen zult nemen met het héle verhaal, dat ieder detail uitgevraagd zal worden. Voel ik je m’n hand pakken en er zachtjes in knijpen. Net als die allerlaatste keer op die stralende zaterdagmiddag eind september. Je kneep in mijn hand en fluisterde je laatste woorden voor mij:
‘Vergeet nooit dat je bijzonder bent’.
Onthouden was al geen specialiteit en die bezette baarmoeder heeft het er afgelopen maanden qua geheugen niet beter op gemaakt, maar vannacht – toen ik wakker lag na de nachtvoeding – dansten die woorden ineens door mijn hoofd. Dat zal geen toeval zijn geweest. Juist op een moment dat ik het hard nodig heb omdat ik vecht tegen het slaaptekort, relatie-irritaties en mijn algehele zelf; voel ik ze resoneren. ‘Vergeet nooit dat je bijzonder bent.’ Wat een bijzonder fijne laatste woorden van een bijzonder fijne vriendin.
Einde bericht.
Praat mee
0/1500