Je wilde dat ik zou blijven leven en genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft.

Lieve Mirjam,

9 augustus 2018, een datum die in onze levens gegrift staat. Een dag die zoveel intimiteit kende, maar tegelijk ook zoveel verdriet. Het was de dag die je hebt uitgekozen voor je laatste reis. De weg ernaar toe deden we met ons allen, maar die uiteindelijke reis moest je toch echt zelf doen, alleen. Vaak heb ik gewenst dat ik dat samen met jou mocht doen. Dat we alle avonturen die ons te wachten stonden samen konden doen, zo ook deze. Maar dat kan niet. En toch wil ik nu samen met je een avontuur herinneren, over een reis, waarin dood en leven dicht bij elkaar lagen. Waarin angst zich omboog naar nog diepere liefde.

Bijna een jaar vóór je overlijden, nog voordat bekend was dat de kanker terug was en we wisten dat je jong zou sterven, waren we op vakantie in Noorwegen. Het was een onwijs mooie reis, langs fjorden en bergen, en door de magisch mooie en ruige natuur. De eerste helft met onze broers en schoonzusjes, en de tweede helft met ons tweetjes. Autootje gehuurd, een route uitgestippeld, en slaapplekken op de bonnefooi opzoeken. In Noorwegen zijn er trekkershutten, waar je tegen kleine betaling kan overnachten. De meesten zijn langs hiking trails, maar sommigen zijn ook per auto te bereiken. Daar hebben we dan ook met veel plezier gebruik van gemaakt, weet je dat nog? Maar we wilden ook eens proberen om een hutje hikend te bereiken. We kozen op een kaart een hutje uit, genaamd: Danskehytta. Deze zou met een relatief gemakkelijke route van zo’n zes kilometer te bereiken zijn, wat erg goed te doen klonk. Dus gingen we op pad.

Onderweg kwamen we al redelijk snel in de sneeuw terecht. Eerst geen probleem natuurlijk. Het was zelfs nog prima te doen toen er een splitsing kwam, en dat de totale route niet zes, maar negen kilometer bleek. En toen we op een richel aankwamen, en in de verte de hut al zagen liggen, leken onze kansen nog steeds erg goed. Maar toen begonnen de problemen. De sneeuw bleek erg dik, en het pad was door de sneeuw niet te zien, dus waren we volledig afhankelijk van de markeringen langs de route, in de vorm van steenstapels met een rode T. En we hadden geluk dat een voorganger nog een pad in de sneeuw had achtergelaten. Het betekende echter wel regelmatig over dikke keien klauteren, losse stenen, ijsplaten en door sneeuwhopen banjeren. Het ging dus trager dan verwacht. En toen begon ook door te dringen dat de zon toch wel erg laag kwam te staan, en al snel achter de bergkammen zou
verdwijnen. Nog steeds hadden we wel de hoop dat we in schemerlicht zouden aankomen. Maar de zon verdween al snel, en in de plaats daarvan kwam heel snel de nacht opzetten. De markeringen werden steeds slechter zichtbaar, en verdwenen al snel volledig van zicht. Het enige wat we toen nog hadden, was onze mobiel met Maps erop, een klein zaklampje van de mobiel, en een idee van de richting die we op moesten, door het pad van die onbekende voorganger.

Ik maakte me grote zorgen om me, maar je hield je sterk. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging een pad door de sneeuw te banen die je kon volgen. Maar ik hoorde je ademhaling sneller gaan. En in het achterhoofd dat je nog steeds herstellende was van die vretende chemo’s het afgelopen jaar, was ik vreselijk bang voor je. Dat ik zelf uitgeput was, en de benen af en toe onder me weg zakten, wuifde ik snel weg, om je niet meer zorgen te geven dan je al had, maar je had het wel in de gaten. En stiekem maakte het je toch banger.

Op de mobiel zouden we al erg dichtbij moeten zijn, maar omdat het zo donker was dat zelfs een hand op een paar centimeter voor je ogen niet zichtbaar was, konden we niks zien. Het zaklampje was ook niet krachtig genoeg om voor ons uit te schijnen. Dus telkens maar weer een nieuwe heuvel beklimmen, in de hoop dat het de laatste zou zijn. Onze telefoons raakten langzaamaan leeg, en daarmee zou ook ons laatste licht en manier van navigeren uitdoven. Bellen konden we allang niet meer. We waren zo ver verwijderd van stad en mens, en met die bergen ertussen hadden we allang geen bereik meer. En toen, eindelijk, doemde voor ons ineens een donker silhouet van rechte lijnen op, wat alleen door mensen gemaakt kan zijn. Eindelijk waren we bij Danskehytta aangekomen.
De hut bleek verlaten, omdat we net buiten het hiking seizoen waren. Maar alles was volledig ingericht en in prima staat. Als eerste gingen we vocht drinken. Veel vocht! We hadden nog een on-aangebroken pak jus d’orange bij ons. Die ging in één keer op. Nooit heeft jus d’orange zo lekker gesmaakt. En terwijl jij je verder tegoed deed aan het drinken, ging ik snel een vuurtje maken in de houtkachel. Die ging vlot aan, maar omdat de hut nogal groot was, duurde het even voor het echt warmer werd. Een soepje maken op de kachel duurde ook langer dan verwacht. Maar we moesten van een nood een deugd maken, dus we vlijden ons neer voor de kachel, tegen elkaar aan met een legertje aan dekens over ons heen. En zo werd een hachelijke situatie ineens ook een van onze meest intieme en lieflijke momenten in onze relatie.

Enkele maanden later, in december 2017, was de kanker terug, en werd je in een hele nieuwe reis gegooid. Eentje die je niet wilde maken, maar waar je geen keuze meer in kreeg. Een reis waarin je hoopte dat die nog anderhalf jaar zou mogen duren. Het was de realiteit dat je snel zou komen te overlijden. Toen kwam bij mij ook weer de herinnering aan die reis naar Danskehytta naar boven, net zoals nu. Wat had ik er toen voor gegeven om samen met jou, in één van onze grootste avonturen, en één van onze gelukkigste momenten, om echt samen die laatste reis te kunnen maken, en te sterven op die berg.

Maar het leven werkt niet op die manier. Je wilde dat ik zou blijven leven, en genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor jou. Om je te eren en gedenken, en je dichtbij me te houden. En dus kwamen we terug van die berg, en hadden van een bijna verkeerd afgelopen wandeling een hele mooie en warme herinnering gemaakt. En we hebben in die korte tijd die ons resteerde nog vele andere mooie herinneringen mogen maken. Uiteindelijk ben je je laatste reis nu alweer twee jaar geleden, op 9 augustus 2018, om 19:30 in de avond, begonnen. Vanuit een warm bed, omringt door je geliefden. 

Nu is het alweer 9 augustus 2020. In een jaar dat misschien wel een van de raarste van onze generaties zal worden. Waarin we heel tegennatuurlijk afstand van elkaar moeten houden, maar dat mag ons niet tegenhouden om samen te komen op deze voor ons monumentale dag. En dus gaan we samen uit eten, in het restaurant waar je als puber hebt gewerkt. Om herinneringen op te halen, en elkaar te vertellen over jou. Over je leven, en al je avonturen. Om je lief te hebben, en met de afstand die er nu tussen ons is, je voor altijd dichtbij te houden. Samen met onze ouders, onze broers, onze schoonzussen, en onze nichtjes waar je zo trots op bent. Ze zijn alweer dik twee jaar, en gegroeid al kool! Kletsen en rennen, lachen en spelen. En je broer heeft nog heel mooi nieuws voor je; je wordt weer opnieuw tante! Je krijgt er een klein neefje bij, en ik denk dat ik al wel weet hoe hij gaat heten, wat jij? 😃

Lieve Mirjam, ik ga mijn reis voortzetten, hier op die Pale Blue Dot, hier op Aarde. Ik weet dat je me niet kunt terugschrijven, maar bij elke veer, en elk van onze tekens die ik zie, weet ik dat je even bij me komt kijken hoe het met me gaat, en voel ik je weer even heel dichtbij. Ik zal je altijd met me meenemen, op al mijn avonturen. Niet in een rugzakje, maar op mijn schouders. En ooit zal ik ook die laatste reis gaan maken. En dan wacht je me op in een hutje in de bergen. Daar zullen we eindelijk weer samen zijn, bij een kachel, onder een dekentje, en kunnen we elkaar vertellen over al onze avonturen. Daar kunnen we eindelijk weer onze nieuwe reis gaan starten. Ik hou van je, mijn lieve Mirjam.

Voor altijd de jouwe.
Ruben