Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
Januari 2010
01-01-2010
• leestijd 8 minuten
•
89 keer bekeken
• 
Vandaag mag ik het stokje even overnemen van Marieke. Ze is nu in het ziekenhuis in Nieuwegein op een van de afdelingen die ze het fijnst vindt, maar daarover later meer.
Hotel St. Antonius
Zondag 31 januari
... Afgelopen maandag kreeg Marieke haar laatste chemo. Om dit voor zichzelf af te kunnen sluiten wilde ze graag alleen haar kuur ondergaan. Om de laatste chemo te vieren had ik een kleine surprise party met champagne georganiseerd. Dat was een grandioos succes, de enige smet was dat Marieke een uur te vroeg op kwam dagen waardoor de helft van de partygangers nog onderweg of verdwaald was. Maar ondanks dat was het een enorme verrassing voor Marieke, ze heeft ervan genoten.
Dinsdag werd Marieke niet al te best wakker, gelukkig konden haar ouders naar Utrecht komen om haar te helpen. Dinsdagnacht moest ze plotsklaps overgeven, dit had zo nog niet eerder gehad. De medicijnen die dit moeten onderdrukken hadden geen effect. Ik kan je verzekeren dat het geen feest is om midden in de nacht te spugen als je toch al enorm beroerd bent van de chemo.
Woensdag en donderdag kachelde Marieke langzaam maar zeker af door weinig eten en drinken en regelmatig overgeven. Gelukkig konden haar ouders voor haar zorgen.
Vrijdagochtend ging Marieke onderuit in de keuken omdat het zwart voor haar ogen werd, dat was nogal schrikken. Ze gaf aan dat ze naar het ziekenhuis wilde. We hebben besloten af te wachten totdat haar moeder er zou zijn zodat ik naar een belangrijke afspraak zou kunnen. Maar in de loop van de ochtend voelde Marieke zich zo zwak worden dat ze met telefonische ondersteuning van haar vader een ambulance heeft laten komen. In het ziekenhuis bleek ze uitdrogingsverschijnselen te hebben, had ze een zeer lage bloeddruk en hartslag en was ze onderkoeld. Dat laatste kwam doordat haar lijf niet meer de energie had om de boel op temperatuur te houden. Ook bleek uit haar bloed dat ze weer verhoogde infectie waarden had. De reserves waren gewoon helemaal op, ze kon niet meer.
In het ziekenhuis is snel begonnen met het toedienen van alle benodigde vloeistoffen en medicijnen. Ook is direct besloten haar op te nemen. Gelukkig kon ze terecht op de vertrouwde afdeling D2 (oncologie). Daar heeft ze al eerder drie weken gelegen en we kennen daar iedereen. Een fijne afdeling waar Marieke graag ligt (relatief graag natuurlijk).
Toen ik vrijdagmiddag bij haar kwam was ze alweer een beetje bijgetrokken. Zaterdag heeft ze nog veel liggen slapen. Ze is ondertussen behoorlijk mager geworden dus ze moet nu proberen heel veel te eten en te drinken, dat gaat redelijk.
Vandaag is ze weer helemaal Marieke, ze is veel aan de wandel geweest. Dat vermoeid haar enorm maar ze doet het toch omdat het goed is. Ook is er vandaag veel bezoek geweest. Aan het eind van de dag zijn we door de Capitool reisgids gaan bladeren ter voorbereiding van onze roadtrip USA die gaat starten zodra haar buikwond dicht is. Voor een ziekenhuisdag best wel een leuke dag dus.
De verwachting is dat ze maandag weer naar huis mag, alhoewel de artsen er vandaag vaag over deden. Ik denk dat we dr. De Jong morgen wel kunnen overtuigen dat we uitgeboekt kunnen worden uit Hotel Antonius. Na het kamperen in Ziekenhuis Ouderijn is het Antonius in vergelijking echt een 5 sterren hotel inclusief charmante roomservice en gratis televisie!
Enfin het was dus een heftige week. Hopelijk kan Marieke hier zelf binnenkort weer betere berichten posten.
Camping Oudenrijn
17 januari 2009
Het is alweer even geleden. Niet dat ik het heel druk had, maar gewoon omdat m'n hoofd er niet naar stond. Deze laatste kuur heeft wederom een grote tik uitgedeeld. Het lijkt wel of iedere chemo een stukje meer van mijn functionerende gezonde lichaam afbreekt. De laatste tijd moet ik me de trap op slepen en kost iedere lichamelijke inspanning meer moeite. Eraan toegeven probeer ik niet te doen. Mijn idee is namelijk dat als ik daar eenmaal aan begin ik er niet uitkom. Dus ik blijf gewoon vanalles ondernemen.
Zo ben ik ook weer eens een kijkje gaan nemen op kantoor. Dit als voorbereiding op mijn start in februari. Dan kan ik namelijk in februari ook echt met werken beginnen en dit soort bezoekjes benutten om bij te kletsen. Goed om iedereen weer te zien. Heb helaas niet iedereen gesproken maar dat komt weer een andere keer. Heb meteen ook maar mijn maibox bekeken. Het aantal mailtjes viel mee. Dus die heb ik allemaal gewist. Kan ik mooi met een schone box beginnen. Is ook wel eens prettig in plaats van tegen die rode berichtjes aan te hikken, niet wetende waar je moet beginnen. Laat het werk maar komen!
Woensdagavond werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kreeg weer koorts. Had de laatste dagen al last van een schommelende temperatuur. Maar vanwege de hoogte leek het me dan nu toch maar het moment om het ziekenhuis te bellen. Gelukkig kon ik de afspraak maken om met antibiotica te beginnen en als het erger werd naar het ziekenhuis te komen. Dat scheelde me in ieder geval een nacht op de eerste hulp... Helaas werd het erger. Dus de volgende ochtend meldde ik me met ongeveer 40 graden koorts bij de eerste hulp. Zelfde kamer, zelfde piepende en pompende apparaten. Zelfde gezanik met infuus aanleggen. Je weet niet half hoe ik dit verafschuw. Tegen half twaalf kwam het bericht. Ik moest opgenomen worden. Alleen.... er was geen plaats voor mij ('ik heb beestjes en moet alleen liggen want ik zou maar eens een patient gaan knuffelen en die zou dan wellicht heel misschien ook die bacterie krijgen...'). Dus ik zou met de ambulance naar het Oudenrijn ziekenhuis worden vervoerd (als je op het dak van dat ziekenhuis gaat staan kan je ons huis zien). Wat we ook als argument aanvoerden om in Nieuwegein te blijven, niets hielp. Twee uur later lag ik op een grauw tochtend kamertje dat al jaren geen grondige schoonmaakbeurt dan wel opknapbeurt had gehad. Om me heen de heksachtige stemmen ('zuster, zuster, zuster, help me, help me') van hoogbejaarde niet meer voor zichzelf zorgende en denkende mensjes. Kortom, een afdeling waar je zeker van opknapt! In plaats van meneer Zomerdijk nu een meneer Langerak. Zo dement als een deur. Terwijl je net met een open wond ligt denkt hij rustig even op je kamer langs te komen met z'n krantje onder de arm. Dit was namelijk zeker weten zijn kamer.... Ik begon me af te vragen of ik misschien 's avonds de deur moest barricaderen. Straks zou hij mijn kamer 's nachts binnen komen en dan in mijn bed erbij kruipen. Gelukkig bleef zijn bezoek uit. Hij had namelijk besloten om die nacht maar eens een bezoek aan het mortuarium te brengen. De volgende dag kwam hij overigens als vanouds weer de kamer binnen stiefelen. Ik mocht mijn kamer niet af (je weet wel, beestjes, ik zou maar eens patienten gaan knuffelen). En omdat er geen toilet of douche was op mijn kamer, werd mijn ziekenhuisbezoek een kampeervakantie. Ik had natuurlijk ook al een tijdje geen vakantie gehad, sterker nog ik was er best aan toe. Met wc rol onder mijn arm, infuuspaal in de andere hand, ging ik dus als een echter happy camper blij op weg naar mijn rijdende po stoel. De rest laat ik aan jullie verbeelding over. Verder konden we op deze camping gebruik maken van paytv. Ik dacht dus dat ik dan ook heel andere zenders dan thuis kon kijken, maar helaas, blijkbaar was ik niet op een 5-sterren camping terechtgekomen. Nou ja, ik had in ieder geval televisie. En zo zaten Lukas en ik vrijdag romantisch televisie te kijken met het geluid op 10 door een koptelefoon. Het beloofde een super kampeervakantie te worden. Zaterdagochtend maakte de arts een wreed einde aan mijn kampeervakantie. En dat terwijl ik het net leuk begon te vinden ;-). En zo pakte ik 's middags weer m'n spulletjes in en nam ik met een knuffel afscheid van de hoogbejaarde oudjes.
Een dompteur en illusionist tegelijkertijd
8 januari 2010
Het nieuwe jaar is weer begonnen. Met een lichte kater na ons spetterend Oud & Nieuw feestje dat tot in de vroege uurtjes duurde en met een nieuwe coupe. Helaas moest ik weer afscheid nemen van mijn nieuwe haartjes. Ik werd zo vies van mijn eigen uitvallende haren dat de tondeuse er maar weer over moest. En dus ben ik weer Sinead O'Connor, Piet Piraat of Kabouter Plop. Zelf vind ik overigens dat mijn hoofd meer weg heeft van een gevlekte koe. Over koeien gesproken.... afgelopen weekend waren Lukas en ik met Eugenie, Enno en de kinderen naar het circus. Niet dat het circus op mijn bucket list stond, maar Eugenie en ik hadden gratis kaarten weten te ronselen. En je raadt het al, er was een dompteur die koeien kunstjes liet uitvoeren. Ongelooflijk dat iemand dat voor elkaar kan krijgen met koeien. Een koe is blijkbaar zo dom nog niet. Natuurlijk kwam de ethiek bij mij weer even naar boven. Of het niet zielig is dat je beesten kunstjes laat uitvoeren. En hoe leren ze die beesten dat dan. Met een zweep, met stokslagen of gewoon met koeiensnoepjes en lieve woordjes? Ik hield het maar op het laatste zodat ik nog in alle rust de rest van de voorstelling kon beleven. Nou ja rust, er was ook nog een illusionist. Die zorgde meer voor onrust en frustraties. Zijn lieftallige assistentes verdwenen af en aan in een kist, werden doorgezaagd, doorgestoken met een zwaard en in de fik gezet en tadatada daar kwamen ze weer tevoorschijn. Ik zorgde ervoor niet te knipperen met mijn ogen en mijn aandacht niet op de betreffende assistente of illusionist te richten maar op iets anders om zo te ontdekken hoe de trucs in elkaar zaten. Maar niets hielp. En na zijn laatste buiging liet de illusionist mij achter in opperste frustratie...
Maandag weer mijn gifshot gehaald. Nog maar 1 te gaan. De beroerdheid valt me niet tegen. Voel me natuurlijk niet optimaal maar het lijkt iets minder hevig dan de vorige keer. Het is juist tijdens deze chemokuur dagen dat ik me weer realiseer in wat voor een nachtmerrie ik ben beland. Dat het lijkt alsof het gisteren was dat ik hoorde dat ik kanker heb. Terwijl ik alweer 7 maanden verder ben en ik bijna klaar ben met mijn chemokuren. Het nieuws over de dood van Sander Simons draagt daar ook nog eens aan bij dat je er meer over nadenkt dan anders. Weer iemand aan kanker overleden. Weer iemand die nog een lang leven had kunnen hebben als die niet door die K ziekte was getroffen. Hoe lang zal ik hebben? Komt het terug? Wat is nou 5 jaar? Of zou ik toch veel langer hebben? Vragen die op dit soort momenten steeds naar boven komen. Nu er een einde komt aan mijn chemokuren denk ik ook steeds vaker aan het gat waar ik in kom te vallen na de behandeling. Ik heb geen kanker meer maar ik heb wel een vorm van kanker die bekend staat om terug te komen. Wat ben ik dan? Een kankerpatient? Mijn leven gaat dan wel verder en ik heb nu geen kanker, maar wat is dat dan voor een leven met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd? Was ik maar een dompteur en illusionist tegelijkertijd. Als dompteur zou ik mijn lichaam kunstjes laten vertonen en als illusionist zou ik mijn kanker op miraculeuze wijze laten verdwijnen.
Zondag 31 januari
... Afgelopen maandag kreeg Marieke haar laatste chemo. Om dit voor zichzelf af te kunnen sluiten wilde ze graag alleen haar kuur ondergaan. Om de laatste chemo te vieren had ik een kleine surprise party met champagne georganiseerd. Dat was een grandioos succes, de enige smet was dat Marieke een uur te vroeg op kwam dagen waardoor de helft van de partygangers nog onderweg of verdwaald was. Maar ondanks dat was het een enorme verrassing voor Marieke, ze heeft ervan genoten.
Dinsdag werd Marieke niet al te best wakker, gelukkig konden haar ouders naar Utrecht komen om haar te helpen. Dinsdagnacht moest ze plotsklaps overgeven, dit had zo nog niet eerder gehad. De medicijnen die dit moeten onderdrukken hadden geen effect. Ik kan je verzekeren dat het geen feest is om midden in de nacht te spugen als je toch al enorm beroerd bent van de chemo.
Woensdag en donderdag kachelde Marieke langzaam maar zeker af door weinig eten en drinken en regelmatig overgeven. Gelukkig konden haar ouders voor haar zorgen.
Vrijdagochtend ging Marieke onderuit in de keuken omdat het zwart voor haar ogen werd, dat was nogal schrikken. Ze gaf aan dat ze naar het ziekenhuis wilde. We hebben besloten af te wachten totdat haar moeder er zou zijn zodat ik naar een belangrijke afspraak zou kunnen. Maar in de loop van de ochtend voelde Marieke zich zo zwak worden dat ze met telefonische ondersteuning van haar vader een ambulance heeft laten komen. In het ziekenhuis bleek ze uitdrogingsverschijnselen te hebben, had ze een zeer lage bloeddruk en hartslag en was ze onderkoeld. Dat laatste kwam doordat haar lijf niet meer de energie had om de boel op temperatuur te houden. Ook bleek uit haar bloed dat ze weer verhoogde infectie waarden had. De reserves waren gewoon helemaal op, ze kon niet meer.
In het ziekenhuis is snel begonnen met het toedienen van alle benodigde vloeistoffen en medicijnen. Ook is direct besloten haar op te nemen. Gelukkig kon ze terecht op de vertrouwde afdeling D2 (oncologie). Daar heeft ze al eerder drie weken gelegen en we kennen daar iedereen. Een fijne afdeling waar Marieke graag ligt (relatief graag natuurlijk).
Toen ik vrijdagmiddag bij haar kwam was ze alweer een beetje bijgetrokken. Zaterdag heeft ze nog veel liggen slapen. Ze is ondertussen behoorlijk mager geworden dus ze moet nu proberen heel veel te eten en te drinken, dat gaat redelijk.
Vandaag is ze weer helemaal Marieke, ze is veel aan de wandel geweest. Dat vermoeid haar enorm maar ze doet het toch omdat het goed is. Ook is er vandaag veel bezoek geweest. Aan het eind van de dag zijn we door de Capitool reisgids gaan bladeren ter voorbereiding van onze roadtrip USA die gaat starten zodra haar buikwond dicht is. Voor een ziekenhuisdag best wel een leuke dag dus.
De verwachting is dat ze maandag weer naar huis mag, alhoewel de artsen er vandaag vaag over deden. Ik denk dat we dr. De Jong morgen wel kunnen overtuigen dat we uitgeboekt kunnen worden uit Hotel Antonius. Na het kamperen in Ziekenhuis Ouderijn is het Antonius in vergelijking echt een 5 sterren hotel inclusief charmante roomservice en gratis televisie!
Enfin het was dus een heftige week. Hopelijk kan Marieke hier zelf binnenkort weer betere berichten posten.
Camping Oudenrijn
17 januari 2009
Het is alweer even geleden. Niet dat ik het heel druk had, maar gewoon omdat m'n hoofd er niet naar stond. Deze laatste kuur heeft wederom een grote tik uitgedeeld. Het lijkt wel of iedere chemo een stukje meer van mijn functionerende gezonde lichaam afbreekt. De laatste tijd moet ik me de trap op slepen en kost iedere lichamelijke inspanning meer moeite. Eraan toegeven probeer ik niet te doen. Mijn idee is namelijk dat als ik daar eenmaal aan begin ik er niet uitkom. Dus ik blijf gewoon vanalles ondernemen.
Zo ben ik ook weer eens een kijkje gaan nemen op kantoor. Dit als voorbereiding op mijn start in februari. Dan kan ik namelijk in februari ook echt met werken beginnen en dit soort bezoekjes benutten om bij te kletsen. Goed om iedereen weer te zien. Heb helaas niet iedereen gesproken maar dat komt weer een andere keer. Heb meteen ook maar mijn maibox bekeken. Het aantal mailtjes viel mee. Dus die heb ik allemaal gewist. Kan ik mooi met een schone box beginnen. Is ook wel eens prettig in plaats van tegen die rode berichtjes aan te hikken, niet wetende waar je moet beginnen. Laat het werk maar komen!
Woensdagavond werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kreeg weer koorts. Had de laatste dagen al last van een schommelende temperatuur. Maar vanwege de hoogte leek het me dan nu toch maar het moment om het ziekenhuis te bellen. Gelukkig kon ik de afspraak maken om met antibiotica te beginnen en als het erger werd naar het ziekenhuis te komen. Dat scheelde me in ieder geval een nacht op de eerste hulp... Helaas werd het erger. Dus de volgende ochtend meldde ik me met ongeveer 40 graden koorts bij de eerste hulp. Zelfde kamer, zelfde piepende en pompende apparaten. Zelfde gezanik met infuus aanleggen. Je weet niet half hoe ik dit verafschuw. Tegen half twaalf kwam het bericht. Ik moest opgenomen worden. Alleen.... er was geen plaats voor mij ('ik heb beestjes en moet alleen liggen want ik zou maar eens een patient gaan knuffelen en die zou dan wellicht heel misschien ook die bacterie krijgen...'). Dus ik zou met de ambulance naar het Oudenrijn ziekenhuis worden vervoerd (als je op het dak van dat ziekenhuis gaat staan kan je ons huis zien). Wat we ook als argument aanvoerden om in Nieuwegein te blijven, niets hielp. Twee uur later lag ik op een grauw tochtend kamertje dat al jaren geen grondige schoonmaakbeurt dan wel opknapbeurt had gehad. Om me heen de heksachtige stemmen ('zuster, zuster, zuster, help me, help me') van hoogbejaarde niet meer voor zichzelf zorgende en denkende mensjes. Kortom, een afdeling waar je zeker van opknapt! In plaats van meneer Zomerdijk nu een meneer Langerak. Zo dement als een deur. Terwijl je net met een open wond ligt denkt hij rustig even op je kamer langs te komen met z'n krantje onder de arm. Dit was namelijk zeker weten zijn kamer.... Ik begon me af te vragen of ik misschien 's avonds de deur moest barricaderen. Straks zou hij mijn kamer 's nachts binnen komen en dan in mijn bed erbij kruipen. Gelukkig bleef zijn bezoek uit. Hij had namelijk besloten om die nacht maar eens een bezoek aan het mortuarium te brengen. De volgende dag kwam hij overigens als vanouds weer de kamer binnen stiefelen. Ik mocht mijn kamer niet af (je weet wel, beestjes, ik zou maar eens patienten gaan knuffelen). En omdat er geen toilet of douche was op mijn kamer, werd mijn ziekenhuisbezoek een kampeervakantie. Ik had natuurlijk ook al een tijdje geen vakantie gehad, sterker nog ik was er best aan toe. Met wc rol onder mijn arm, infuuspaal in de andere hand, ging ik dus als een echter happy camper blij op weg naar mijn rijdende po stoel. De rest laat ik aan jullie verbeelding over. Verder konden we op deze camping gebruik maken van paytv. Ik dacht dus dat ik dan ook heel andere zenders dan thuis kon kijken, maar helaas, blijkbaar was ik niet op een 5-sterren camping terechtgekomen. Nou ja, ik had in ieder geval televisie. En zo zaten Lukas en ik vrijdag romantisch televisie te kijken met het geluid op 10 door een koptelefoon. Het beloofde een super kampeervakantie te worden. Zaterdagochtend maakte de arts een wreed einde aan mijn kampeervakantie. En dat terwijl ik het net leuk begon te vinden ;-). En zo pakte ik 's middags weer m'n spulletjes in en nam ik met een knuffel afscheid van de hoogbejaarde oudjes.
Een dompteur en illusionist tegelijkertijd
8 januari 2010
Het nieuwe jaar is weer begonnen. Met een lichte kater na ons spetterend Oud & Nieuw feestje dat tot in de vroege uurtjes duurde en met een nieuwe coupe. Helaas moest ik weer afscheid nemen van mijn nieuwe haartjes. Ik werd zo vies van mijn eigen uitvallende haren dat de tondeuse er maar weer over moest. En dus ben ik weer Sinead O'Connor, Piet Piraat of Kabouter Plop. Zelf vind ik overigens dat mijn hoofd meer weg heeft van een gevlekte koe. Over koeien gesproken.... afgelopen weekend waren Lukas en ik met Eugenie, Enno en de kinderen naar het circus. Niet dat het circus op mijn bucket list stond, maar Eugenie en ik hadden gratis kaarten weten te ronselen. En je raadt het al, er was een dompteur die koeien kunstjes liet uitvoeren. Ongelooflijk dat iemand dat voor elkaar kan krijgen met koeien. Een koe is blijkbaar zo dom nog niet. Natuurlijk kwam de ethiek bij mij weer even naar boven. Of het niet zielig is dat je beesten kunstjes laat uitvoeren. En hoe leren ze die beesten dat dan. Met een zweep, met stokslagen of gewoon met koeiensnoepjes en lieve woordjes? Ik hield het maar op het laatste zodat ik nog in alle rust de rest van de voorstelling kon beleven. Nou ja rust, er was ook nog een illusionist. Die zorgde meer voor onrust en frustraties. Zijn lieftallige assistentes verdwenen af en aan in een kist, werden doorgezaagd, doorgestoken met een zwaard en in de fik gezet en tadatada daar kwamen ze weer tevoorschijn. Ik zorgde ervoor niet te knipperen met mijn ogen en mijn aandacht niet op de betreffende assistente of illusionist te richten maar op iets anders om zo te ontdekken hoe de trucs in elkaar zaten. Maar niets hielp. En na zijn laatste buiging liet de illusionist mij achter in opperste frustratie...
Maandag weer mijn gifshot gehaald. Nog maar 1 te gaan. De beroerdheid valt me niet tegen. Voel me natuurlijk niet optimaal maar het lijkt iets minder hevig dan de vorige keer. Het is juist tijdens deze chemokuur dagen dat ik me weer realiseer in wat voor een nachtmerrie ik ben beland. Dat het lijkt alsof het gisteren was dat ik hoorde dat ik kanker heb. Terwijl ik alweer 7 maanden verder ben en ik bijna klaar ben met mijn chemokuren. Het nieuws over de dood van Sander Simons draagt daar ook nog eens aan bij dat je er meer over nadenkt dan anders. Weer iemand aan kanker overleden. Weer iemand die nog een lang leven had kunnen hebben als die niet door die K ziekte was getroffen. Hoe lang zal ik hebben? Komt het terug? Wat is nou 5 jaar? Of zou ik toch veel langer hebben? Vragen die op dit soort momenten steeds naar boven komen. Nu er een einde komt aan mijn chemokuren denk ik ook steeds vaker aan het gat waar ik in kom te vallen na de behandeling. Ik heb geen kanker meer maar ik heb wel een vorm van kanker die bekend staat om terug te komen. Wat ben ik dan? Een kankerpatient? Mijn leven gaat dan wel verder en ik heb nu geen kanker, maar wat is dat dan voor een leven met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd? Was ik maar een dompteur en illusionist tegelijkertijd. Als dompteur zou ik mijn lichaam kunstjes laten vertonen en als illusionist zou ik mijn kanker op miraculeuze wijze laten verdwijnen.
Praat mee
