"Ik was de enig ernstig zieke in de wachtkamer"

In de vroege ochtend klettert regen hard neer op mijn balkon. Mijn wake-up call. Vandaag weer een belangrijke dag met bloedtappen, uitslagen, een gesprek met mijn behandelend arts in het Spaarne en in het AVL (Antoni van Leeuwenhoek) een gesprek met de professor. Een moment waar je naar toe leeft, een volgende afslag, een nieuw station.

Afgelopen week merkte ik dat ik meer energie kreeg en mij beter begon te voelen. Vorige week vrijdag werd ik gewekt door zonnestralen die mijn kamer binnenschenen. Ik had voor die dag mooie plannen gemaakt met als afsluiter een pizza-avond. Maar wat een prachtige dag leek te worden eindigde in een langdurig ziekenhuisbezoek. Na het ontbijt voelde ik een kriebel in mn neus. Vervolgens stroomde een half uur lang een onafgebroken rivier van bloed uit mijn neus. Reden genoeg dus om mijn 'groene boekje' te raadplegen waar op een roze bladzijde een lange lijst staat van klachten en verschijnselen waarbij ik meteen het ziekenhuis moet bellen. Zo ook bij een bloedneus langer dan een half uur. Inmiddels stroomde die rode rivier al langer dan een uur. Richting het ziekenhuis dus.

Op deze warme dag meldde ik mij bij de Eerste Hulp en daar zat ik dan, in de wachtkamer tussen de gebroken armen, gekneusde voeten en diverse snijwonden. Men keek naar mij. Ik realiseerde mij dat een bloedneus normaal niet al te ernstig overkomt, maar waarschijnlijk was ik toch de enig ernstig zieke daar in die wachtkamer. Een gekke gedachte. Na kort overleg werd besloten het bloedvat dicht te branden. Een ervaring die ik liever niet had willen meemaken. Iets met prikken, tangen en staven, je zou het voor het beeld kunnen plaatsen tussen Middeleeuwse taferelen en solderen voor amateurs in. Maar dan uiteraard met de beste bedoelingen van de arts. Hij deed het zo goed mogelijk. Ik vroeg hem om een dubbelcheck, of het wel echt dicht was, want ik had geen zin later terug te komen. Hij keek en zei: "dit durf ik aan". Ik bedankte hem en liep weg. Vier uur later was ik zo’n beetje mijn hele middag kwijt.

Ik merk aan mijzelf dat het steeds moeilijker wordt als men in het ziekenhuis (weer eens) 'aan mij' zit. Helaas is het enige wat ik kan doen mij er aan over geven. Het geeft maar aan hoe onzeker elke dag weer is. Ik kan niet meer doen wat ik zelf wil en moet altijd maar afwachten hoe de dag gaat lopen. Thuis werd ik lief ontvangen en hebben we zelf pizza gemaakt. Ik had geen energie meer om de deur uit te gaan. Sinds een week heb ik last met lopen, weer een bijwerking van een medicijn dat ik slik. Het lijkt alsof mn kuiten onder een continue spanning zitten van kramp waardoor ik heel moeilijk loop. Gelukkig heb ik een top fysio die me elke dag komt masseren. Daardoor trekt de kramp langzaam weg.

Nog meer goed nieuws. De leverfunctie is weer iets verbeterd en ik ben ook twee kilo aangekomen. Allemaal heel positief. De afgelopen dagen heb ik meer energie. Mijn tweede kuur zou donderdag van start gaan, maar is verplaatst naar maandag, de dag na mijn verjaardag. De chemo: een verlaat glow-in-the-dark verjaardagfeestje van 24 uur lang waarbij slingers worden vervangen door zakken en slangen. Het voelt alsof ik in een surreële wereld ben beland waarbij ik in het water drijf en door de stroming wordt meegenomen. Ik hoop op een goede vaart! Beter een anker kwijt dan een schip verloren…