Ik heb kanker

Beste muziek-, ijshockey-, en andere vrienden, familie, collega's en kennissen. Het nu volgende bericht zal voor velen als een schok komen (kun je nagaan hoe ik me er onder voel): Ik heb darmkanker. Er zijn uitzaaiingen geconstateerd in de lever. Genezing is niet mogelijk. De behandeling die aanstaande donderdag gestart wordt zal erop gericht zijn mijn resterende tijd hier op aarde zo lang en aangenaam mogelijk te maken. Kort samengevat: ik ga dood.

Afgelopen vrijdag, 29 januari, is deze diagnose vastgesteld. Ik zal jullie niet vermoeien met de details van alle scans, onderzoeken, etc. etc. en eigenlijk heb ik er ook weinig behoefte aan om al die informatie te delen. Het belangrijkste wat je weten moet staat hierboven al.

De ‘million-dollar-question’ is natuurlijk: “Hoe lang nog?”
Helaas kan niemand mij daar een antwoord op geven. Dit is afhankelijk van verschrikkelijk veel verschillende factoren. Het is onrealistisch om te denken dat ik er over vijf jaar nog ben. Van de andere kant voel ik me nu nog goed.

Ik stuur jullie dit bericht op deze – wellicht wat onpersoonlijke – manier om een aantal redenen:

Ten eerste heb ik er weinig behoefte aan bovenstaand verhaal de komende maanden tweehonderd keer te moeten uitleggen telkens als ik één van jullie tegenkom. Daar word ik zelf niet vrolijker van, en als jij dan op dat moment met mij staat te praten, jij vast ook niet. Nu kun je op je eigen persoonlijke wijze reageren (schreeuwen, zwijgen, lachen, huilen, vloeken, bidden, de hond uitlaten, de ramen lappen) op dit nieuws zoals je wil reageren, zonder rekening te hoeven houden met mij recht tegenover je.

Ten tweede zal ik de komende maanden erg veel behoefte hebben aan positivisme, en dus aan mensen met een positieve instelling. Ik ga het de komende tijd behoorlijk zwaar krijgen, en ik weet niet of mijn eigen halfvolle glas vol genoeg is om die tijd door te komen. Ik heb mensen nodig die me moed kunnen inspreken, die me kunnen aanmoedigen vol te houden, hoe moeilijk het misschien ook gaat worden. Ik heb behoefte aan steun, aan ondersteuning, aan support, aan toekomst. Ik weet dat niet iedereen dit kan – dit vereist een bepaalde levensinstelling die nu eenmaal niet iedereen heeft - en ik neem het je absoluut niet kwalijk als je dit niet op kunt brengen. Ik zit alleen zelf niet te wachten op de zoveelste ‘o-god-jongen-toch-wat-erg-allemaal’ monoloog – zoals gezegd: ik wil me de komende tijd omringen met mensen die me positief gestemd kunnen houden, die me de goede kant op praten.

Ten derde: Mijn grootste steun de komende tijd is mijn vrouw Danielle. Echter, om mij te kunnen steunen – wat ze nu al voortreffelijk doet – heeft ook zij op haar beurt weer steun nodig. Ik wil je daarom ook vragen om niet alleen mij, maar vooral ook haar te steunen de komende tijd. Nu, de komende tijd, en ook straks als ik er niet meer ben. Ze zal het hard nodig hebben. Ik weet zeker dat er mensen zullen opstaan om mijn meisje te steunen op de moeilijke momenten.

Ten vierde: Ik weet dat ik sommige mensen aan wie ik dit bericht stuur soms al weken, maanden of zelfs jaren niet meer heb gesproken. Sommigen zullen zich wellicht afvragen waarom ik hen in hemelsnaam hiermee lastig val: Dat je nu dit bericht krijgt betekent dat ik je niet vergeten ben. Je hoeft het niet als een verplichting om weer in contact te komen te zien. Daar is het niet voor bedoeld. Maar ik vond wel dat je dit moest weten. Ik laat je vrij in je reactie, mocht je die al dan niet willen geven.

Als je wat leuks wil gaan doen: bel/mail me.
Als je iets anders wil doen: koop een plaatje van The Liszt. Ik ben trots op de twee albums die we tot nu toe gemaakt hebben. Die muziek, mijn muziek, is er nog als ik er niet meer ben. Oh, en volgende week gaan we de studio in voor album nummer drie

Oh ja: Kankerhumor en andere zwarte/galgenhumor is absoluut niet off-limits. Er moet wel wat te lachen blijven, natuurlijk. Da’s wel zo gezwellig.


Tot snel,

Ronald