I'm in stitches....

Tijd voor weer een update. Ik was eigenlijk al rond de jaarwisseling van plan om weer eens langere update te schrijven, maar je weet hoe dat gaat, life got in the way.

Eerst maar eens een verslag van mijn dag in het ziekenhuis, gisteren. Wat een ontzettende day from hell was dat, zeg. Om vijf uur ging de wekker want we moesten al om 7 uur in 't Radboud zijn. Er moest namelijk eerst bloed geprikt worden om te bepalen of het gehalte trombocyten hoog genoeg was om aan de operatie te beginnen.

Om 7 uur lopen we de afdeling op en zien dat de receptie nog gesloten is en een bordje verwijst ons naar een wachtruimte. Nadat me als eerste gevraagd wordt wat ik 's avonds wil eten ("dan hoop ik toch al lang thuis te zijn" de keuze was kipfilet met aardappels en boontjes of spaghettischotel. Iedereen die wel eens ziekenhuisvoer heeft gekregen weet hoe ontzettend doodgekookt en smakeloos die groenten en die aardappels zijn, dus mijn keuze was snel gemaakt. Spaghetti it is) worden we pas rond half acht verder geholpen en wordt er uiteindelijk bloed geprikt. Bovenop de hand.  Lekker, snelle service, prettige plek ook.

Om half negen lig ik op m'n kamer, waar ik te horen krijg dat ik rond 10 uur klaargemaakt zal worden (voeg hier flauwe grap in) want om half 11 wacht de OK. Om half 11 hebben we nog niemand gezien en Evi begint al langzaamaan vervelend te worden, die heeft het inmiddels wel gezien op de kamer en er zijn  niet genoeg YouTube filmpjes van Sesamstraat en ouwe cartoons die haar rustig kunnen houden.

Om kwart voor elf komt er dan toch iemand binnenlopen om te zeggen dat we NU naar de OK moeten gaan. Leuk, maar ik heb me nog niet om kunnen kleden want ik heb nog niks ontvangen. Maar goed, da's allemaal redelijk snel geregeld en zo rol ik rond elf uur naar de OK om geopereerd te worden door Maarten Loos. No joke. Als je niks van ijshockey weet dan snap je deze grap niet. Niks aan de hand, gewoon voor je kijken en doorlezen.

Twee en een half uur vol gefrot en gevloek en getier en overleg en twijfel en gedoe en gepruts en wachten op spullen die niet komen en artsen die vervolgens de OK aflopen om de spullen dan maar zelf te halen later, komen we tot de conclusie dat de ouwe port-a-cath er wel uit is maar dat de nieuwe niet geplaatst kan worden omdat er een blokkade zit in het vat dat naar het hart gaat (nee, da's niet erg, m’n geweldige lijf heeft al zelf een bypass aangelegd d.m.v. een nieuw bloedvat, maar daar kan het slangetje van de port-a-cath niet door).

Er zal dus opnieuw geopereerd moeten worden om een nieuwe port-a-cath aan te leggen, maar eerst zal er d.m.v. een duplex-onderzoek (lees: een echo van m’n nek) vastgesteld moeten worden of er aan de rechterkant van m’n lijf wèl geschikte vaten zitten om een port-a-cath aan te sluiten (de oude port-a-cath zat aan de linkerkant, en de poging tot een nieuwe werd ook aan de linkerkant uitgevoerd. Het slangetje van de oude zat in de ader die vanuit de arm naar het hart gaat, de nieuwe zou in de ader die vanuit het hoofd richting hart gaat geplaatst worden. Het slangetje van de oude is namelijk waarschijnlijk klem komen te zitten tussen het sleutelbeen en de eerste rib. En als dat vaak genoeg tegen elkaar aan wordt gedrukt gaat dat op den duur kapot. Vandaar het lek).

Een nieuwe poging kon niet direct aansluitend gedaan worden. Niet alleen is er het risico op een klaplong bij het verwijderen van de oude port-a-cath (is gelukkig niet gebeurd), daarnaast lag ik dus onder lokale verdoving, en die begon al langzaam uit te werken (omdat de operatie al anderhalf uur langer duurde dan gepland). En ze kunnen niet onbeperkt blijven bijspuiten. De hechtingen in m’n nek en op m’n borst zijn dus met een niet meer goed werkende verdoving gezet. Nu weet ik pas ècht hoe het voelt om genaaid te worden. Bitches.

Om half twee lig ik eindelijk op de verkoeverkamer en niet veel later word ik teruggereden naar de afdeling. Om half drie zal het duplex-onderzoek plaatsvinden en normaliter zou ik daarna naar huis kunnen. In dat uurtje wachten krijg ik eindelijk wat te eten (want als ik niks eet word ik me toch een partij chagrijnig, dat wil je niet weten) en wachten we totdat ik weer naar dat duplex-onderzoek word gereden.

Om half vier (!) komen ze me halen om me naar beneden te rijden. Voor diegenen die nog nooit in het Radboud Ziekenhuis zijn geweest: het is best een groot ziekenhuis. Laten we zeggen dat het hele complex een halve kilometer bij een halve kilometer is, grofweg. En behoorlijk verbouwd en uitgebreid, onlangs. Dus de dames die me naar beneden reden hadden geen flauw idee waar we precies moesten zijn voor dat duplex-onderzoek. We zijn op heel veel verschillende plekken geweest in de meest bizarre en verlaten uithoeken, maar rond een uur of vier hadden we het eindelijk gevonden.

Alleen jammer dat de dienstdoende echografe toen al met de volgende patiënt begonnen was. Ik ben met bed en al in een kamertje gestald waar het bed niet eens inpaste (het hoofdeind stak uit naar de gang) en daar kregen we de keus: op een andere dag terugkomen of wachten totdat het onderzoek van de volgende patiënt was afgelopen, dan kon ik wel geholpen worden. Nou, ik had al genoeg gewacht, die twintig minuten konden er ook nog wel bij.

Daarna dus dat duplex-onderzoek gehad. Fijn, zo’n echo-apparaat met van dat glijmiddel erop over je verse halshechtingen… De rechterkant bleek qua vaten prima in orde en aan de linkerkant bleek dus inderdaad een verstopping te zitten, die dus door mijn eigen lijf al gebypassed was. Wat heb ik toch een geweldig lijf. Afgezien van de tumoren en uitzaaiingen, dan.

Rond een uur of vijf waren we eindelijk weer terug op de afdeling, en joepie, het eten werd net geserveerd. Kip met aardappels en boontjes. “Nee, er staat echt geen spaghetti op de lijst en we hebben ook niks over, sorry”. Godverdegodver…

Binnenkort meer…

(en ik beloof dat er dan wel wat te lachen valt. Want mijn leven is nog steeds keileuk!)