Het begin

Ik was al een tijdje heel erg moe en ik kon steeds slechter fietsen. Ik kon niet meer snel lopen want m'n been begon al heel snel pijn te doen. Toen op een vrijdagavond was ik aan het werk en ik kreeg opeens super veel pijn in m'n been, toen ik daarna thuis kwam keek ik in de spiegel en zag dat de ene been veel dikker was als de andere. Toch ben ik maar gewoon gaan slapen met het idee dat het morgenvroeg wel weer weg zou zijn!

 Midden in de nacht werd ik wakker van een flinke pijn, mama had gevoeld aan m'n been en het was super dik geworden. De ''tumor' die daar al zat, voelde net zo groot als de hand van mama. Toch ben ik weer gaan slapen.. Mama had die nacht nog heel lang wakker gelegen, met het idee: Het zou toch geen tumor zijn? Nee, dat kan vast niet zo snel..

De volgende morgen toch naar de huisartsenpost gegaan en die begreep niet waarom m'n been zo dik was. Toen doorverwezen naar het ziekenhuis, ook daar begreep niemand wat er allemaal gebeurde. Op een echo konden ze zien dat ik een inwendige bloeding van 18 cm had! Ik ben gewoon weer naar huis gestuurd en als het na het weekend nog niet over was, zouden ze verder gaan kijken..

Toen ik savonds thuis was, kreeg ik weer enorm veel pijn en ergens zei mijn gevoel dat het niet goed was. We zijn terug gegaan en heb daar geslapen. De volgende dag zou de MRI zich plaatsvinden.. Eenmaal toen de MRI bezig was, vroeg ik waarom ik daar nou eigenlijk echt onder moest en toen vertelde hij al, misschien is het een tumor of iets anders. Hij noemde nog veel meer dingen op maar die was ik allang vergeten!

Toen ik weer verder onder de MRI moest, voelde het echt niet meer goed, er kwamen steeds meerdere mensen bij kijken. Een paar uur later kwam de arts naar mijn kamer toe en zei dat ze met mij en mijn moeder even wou praten in een kamertje. Toen hadden we allebei al door dat het er echt niet goed uit zag. En toen we daar eenmaal zaten, hoorde ik: We hebben slecht nieuws, je hebt een kwaadaardige tumor. En het eerste wat ik daarop vroeg was: Heb ik nog wel drie dagen te gaan?

Ik dacht dat het direct voorbij zou zijn, ik wist wel iets van ''kanker'. Omdat opa daar een paar jaar voor aan overleden was, ook aan een kwaadaardige tumor. Dus ik heb dagen lang met het idee rond gelopen dat ik zou overlijden, als je kwaadaardig hebt dan overlijd je.. Maar dat heeft dus niks te betekenen en dat is helemaal niet waar!

Gelukkig werd er toen later uitgelegd dat ik wel een behandeling kreeg, en daar was ik toen zo blij mee! Paar dagen later werd ik doorverwezen naar Groningen, maar dat komt de andere keer hierop!

Liefs