Halve bak chemo

Vandaag dus naar Nijmegen voor een uitgebreid bloedonderzoek en een kennismaking met de dokter die mijn eigen fijne arts voorlopig gaat vervangen. Deze dame had een duidelijke 'geen bullshit, gewoon feiten' approach en daar hou ik wel van. Niet iemand die een slechte boodschap in kleurig cadeaupapier probeert in te pakken. Al met al geen slechte indruk.

De trombocyten zaten op 137 (vorige week nog 86) dus dat was goed nieuws! Leukocyten op 6 komma nogwat, ook mooi. De vraag was nu: wat gaan we doen? Weer vol aan de chemo? Infuus gevolgd door tabletten? En welke dosis? Weer 100% of een deel daarvan? 

Uiteindelijk besloot de arts om me nu NIET aan het infuus te leggen maar me WEL te laten starten met de chemotabletten (which reminds me: die moet ik zodadelijk nog innemen). De tabletten Capecitabine zijn minder schadelijk voor het beenmerg dan het Oxaliplatin-infuus, dus krijg m'n lichaam nog wat meer hersteltijd. Over drie weken zou ik dan ook weer aan het infuus moeten kunnen.

Na afloop had ik een heel ombestemd gevoel. Moest ik nou blij zijn dat we weer door konden? Of verdrietig omdat we nog steeds niet volle pijs gas erop doorkunnen? Blij omdat ik nu niet aan dat stomme nare infuus hoef? Of verdrietig omdat de kanker nu wel de kans krijgt verder te groeien?

Geestelijk/emotioneel was het een enorm inspannende dag, toen we thuiskwamen was ik echt uitgeput. Het kost telkens veel moeite en kracht om jezelf op te laden voor een dag Nijmegen, een dag infuuskuur. Als je vantevoren niet eens weet wat er precies gaat gebeuren is dat nog veel lastiger.

Maar goed, we zien wel wat de toekomst brengt. Vooralsnog voel ik me fysiek nog goed, ik ga straks weer die tabletten innemen, en dan gaan we er weer tegenaan.

Keep me happy,

Ro