Glow-in-the-dark Eddie II

Afgelopen weekend was mijn verjaardag. Een prachtige dag top geregeld door al mijn vrienden en familie. Precies zoals ik het wilde. Voorheen was ik altijd degene die alles organiseerde, nu wordt alles voor mij geregeld. Dat is even wennen. In ieder geval heeft de dag mij veel moed en energie gegeven om de volgende dag te beginnen aan mn tweede glow-in-the-dark feestje, mn verlate verjaardagscadeautje, mn 24chemo-soep.

Maandagochtend 11:00 meldde ik mij in het ziekenhuis om een uur later aangesloten te worden aan mn met slingers versierde kerstboom vol zakken om de 24chemo-soep te laten binnenstromen. Deze keer zat ik op een tweepersoonskamer, met een vriendelijke oudere man die door de APK keuring moest. Tijdens mijn verblijf wandelde ik veel door de gangen van de longafdeling om in beweging te blijven. Ik had veel bekijks als jongste patiënt daar. De nacht viel tegen, veel gehoest en andere onverklaarbare geluiden uit de andere kamers. Maar goed, na 24 uur zat alle soep weer in mijn lichaam. Nu hopen dat het wat oplevert!

Door mijn eerste kuur weet ik dat het ongeveer twee weken duurt voordat ik mij beter voel. Die derde week (week voor de volgende kuur) kan ik mij weer opladen door leuke dingen te doen en op pad te gaan. Dat is iets om naar uit te kijken.

Sinds ik in deze rollercoaster zit probeer ik een schema aan te houden voor meer structuur. Deze dagelijkse structuur is belangrijk voor me. Half negen ontbijten, 12 uur ’s middags lunch en rond 18:00 avondeten. Het is momenteel leven en overleven.

Hemingway schreef ooit: ’the world is a fine place and worth fighting for’. Daar ben ik het wel mee eens.

To be continued...